Το 1972 ένας νεαρός Κύπριος τραγουδιστής με τη χαρακτηριστική φράντζα εποχής κέρδισε το πρώτο βραβείο του Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης συγκινώντας το ακροατήριό του, το οποίο βρήκε στους στίχους του τραγουδιού αυτό που το συγκινούσε.
"Αν ήμουν πλούσιος", τραγουδούσε ο Δώρος Γεωργιάδης και το κοινό σκεφτόταν ότι είχε και αυτό τις ίδιες προσδοκίες: Να γίνει πλούσιο.
Προφανώς μας έχει περάσει τόσο πολύ στο DNA μας η επιθυμία του πλουτισμού, που έχει μετατραπεί σε βεβαιότητα, με αποτέλεσμα να φερόμαστε ώσαν να είμαστε πλούσιοι.
Η δημιουργία ενός σταθμού του μετρό, στον οποίο οι επιβάτες αντί για κυλιόμενες σκάλες θα περπατούν στη ρωμαϊκή μέση οδό είναι μία καταπληκτική ιδέα. Αρκεί να μπορείς να την υλοποιήσεις. Αρκεί δηλαδή να έχεις χρήματα να την υλοποιήσεις. Αν δεν έχεις, η καλύτερη ιδέα πάει στράφι.
Έτσι όπως βλέπουμε τα πράγματα, η ιδέα για τη δημιουργία ενός τεχνολογικού πάρκου στη Θεσσαλονίκη είναι μία εξαιρετική ιδέα. Αλλά δεν έχει κεραμίδι πάνω από το κεφάλι της και δε δείχνει να μπορεί να αποκτήσει χωρίς κρατική χρηματοδότηση.
Γι' αυτό η προσέγγιση Μητσοτάκη, σύμφωνα με την οποία το κράτος θα παραχωρήσει την έκταση για τη δημιουργία ενός τεχνολογικού πάρκου στην Περαία για δύο χρόνια, μέσα στα οποία το Πάρκο θα πρέπει να εξασφαλίσει τα προς το ζην, είναι εξαιρετικά χρήσιμη.
Διότι βάζει αυτούς που είχαν την ιδέα μπρος στην ανάγκη να την υποστηρίξουν. Όχι απλώς ως ιδέα, αλλά να υποστηρίξουν αυτά που λένε τώρα. Ότι η ιδέα θα φέρει αποτελέσματα. Δεν υπάρχουν πόροι για απώλεια.
Άλλο “NOESIS” που θα βγαίνει στη γύρα να επαιτεί την επιβίωσή του, διότι το κράτος έκοψε τη χρηματοδότηση δε χρειαζόμαστε!
ΥΓ: Τους στίχους υπέγραφε η Σώτια Τσώτου