Η συζήτηση για την παρουσία της τέχνης στον δημόσιο χώρο κρατά εδώ και δεκαετίες και έχει περάσει διάφορες φάσεις που ήταν αποτέλεσμα των καλλιτεχνικών αναζητήσεων αλλά και της πολιτικής και κοινωνικής ατμόσφαιρας της κάθε εποχής.
Είναι πια κοινά αποδεκτό ότι το να μπορείς να δεις και να αποθαυμάσεις έργα τέχνης στους αστικούς δημόσιους χώρους παίζει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της εικόνας και της ταυτότητας μιας πόλης.
Μέσα από τέτοιες καλλιτεχνικές παρεμβάσεις σκεφτόμαστε, ξανασυζητάμε ή και αμφισβητούμε τις αξίες μιας πόλης, μιας περιοχής και της ίδιας της κοινωνίας.
Πολλοί υποστηρίζουν ότι αυτή η δημόσια καθημερινή μας «επικοινωνία» με ένα σπουδαίο έργο τέχνης με την αμεσότητά της, έχει την δική της σημασία και σε κάθε περίπτωση είναι διαφορετικής διάστασης από το να την βρεις στο μουσείο.
Αυτά από την πλευρά του πολίτη.
Ο καλλιτέχνης από την δική του πλευρά ιχνηλατεί, οσμίζεται, νοιώθει τα μηνύματα που εκπέμπει ο χώρος που θα υποδεχθεί το έργο του και προχωρά στη δημιουργία.
Η αγάπη και ο σεβασμός λοιπόν για τον δημόσιο χώρο και το αισιόδοξο μήνυμα πως όλο και πιο πολλοί από μας νοιάζονται σήμερα για την αξία της αισθητικής και του πολιτισμού της καθημερινότητας σ αυτόν, αποτυπώνονται ουσιαστικά και συμβολικά στον “Θαλασσινό Ορίζοντα» , που αέναα πια μας καλωσορίζει στον Κήπο των Γλυπτών στη Νέα Παραλία.
Το έργο του καθηγητή Γιώργου Τσάρα, αποτελεί δωρεά του ακούραστου σε ανάλογες κινήσεις πολιτιστικής προσφοράς στην πόλη , επιχειρηματία και Προέδρου της Πολιτιστικής Εταιρείας Σταύρου Ανδρεάδη.
Ένα νέο τοπόσημο αναδύθηκε.
Μια παρήγορη και ευχάριστη είδηση , από τις σπάνιες πια στις μέρες μας, ήρθε μέσα σε ένα πολιτικό και οικονομικό τοπίο τουλάχιστον χλωμό