Θέληση, πείσμα, επιμονή και δουλειά είναι οι τέσσερις λέξεις που χαρακτηρίζουν την Αντιγόνη Ντρισμπιώτη, την 37χρονη βαδίστρια, η οποία έκανε την καλύτερη εμφάνιση από την ελληνική τριάδα στον τελικό των 20χλμ. βάδην στους πρόσφατους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, καταλαμβάνοντας την 8η θέση με 1:31.24.
Και αν πρόκειται για λέξεις τετριμμένες για άλλους αθλητές στην περίπτωση της Καρδιτσιώτισσας βαδίστριας ισχύουν και με το παραπάνω. Και αυτό γιατί έχει αποδείξει καθ’ όλη τη διάρκεια της αθλητικής της καριέρας ότι όσα εμπόδια και αν εμφανιστούν στον δρόμο της, η ίδια στο τέλος θα τα ξεπεράσει, μένοντας πιστή στους στόχους της.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη θεσσαλική πόλη, όπου κατοικεί μέχρι σήμερα με τον σύζυγό της, σπούδασε στα ΤΕΦΑΑ Τρικάλων και παράλληλα με τις προπονήσεις της όλα αυτά τα χρόνια εργάζεται στην οικογενειακή ταβέρνα για να βγάζει τα προς το ζην. Μπορεί ο στίβος να μην ήταν η πρώτη της επιλογή -ξεκίνησε σε ηλικία 3 ετών να κάνει ρυθμική γυμναστική και στα 7 της δοκίμασε στο κολύμπι- όμως ήταν αυτός που τελικά την κέρδισε στα 15 της, παρ’ ότι στην αρχή δεν την ενθουσίασε ιδιαίτερα.
Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής της στη «ΜτΚ» και αφηγείται πώς έφτασε από την Καρδίτσα στο Τόκιο, ενώ μοιράζεται και τις σκέψεις της για το μέλλον.
Αντιγόνη, πριν από λίγες ημέρες, έλαβες μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, τερματίζοντας μάλιστα στην 8η θέση έναντι της 15ης στην οποία είχες βρεθεί στη διοργάνωση του Ρίο. Ήταν κάτι που περίμενες;
Η αλήθεια είναι ότι περίμενα ότι θα βρίσκομαι στην πρώτη 12άδα, αλλά όχι στην 8άδα! Σαφώς, είμαι πολύ ευχαριστημένη με την επίδοσή μου. Ήμουν πολύ καλή προετοιμασμένη, πολύ καλά γυμνασμένη, ένιωθα έτοιμη και είχα πολύ καλή ψυχολογία. Νομίζω ότι όλα αυτά έπαιξαν σημαντικό ρόλο. Μέχρι λίγες ημέρες πριν φύγουμε για την Ιαπωνία, ήμασταν με τον προπονητή μου για προετοιμασία πέντε εβδομάδες στο Άστρος Κυνουρίας, όπου είχε πολλή ζέστη και υγρασία, συνθήκες, δηλαδή, παρόμοιες με αυτές του Τόκιο για να συνηθίσω.
Ποιες ήταν οι πρώτες σου αντιδράσεις όταν είδες ότι ήσουν μέσα στην πρώτη 8άδα;
Όταν τελείωσε η κούρσα, δεν ήξερα ακριβώς τη θέση που είχα καταλάβει. Τότε ήρθε η Κυριακή (σ.σ. Φιλτισάκου, το ένα από τα τρία μέλη της ελληνικής αποστολής), που έκλαιγε από τη χαρά της και μού είπε ότι ήμουν όγδοη. Δεν το πίστευα! Αμέσως πήρα τηλέφωνο τη μητέρα μου και τον σύζυγό μου, οι οποίοι παρακολούθησαν τον αγώνα μου από την τηλεόραση, ενώ ακολούθησε καταιγισμός μηνυμάτων.
Πώς ήταν η εμπειρία από την παρουσία σου στην ιαπωνική πρωτεύουσα εν μέσω κορονοϊού;
Καταρχάς, οι Ιάπωνες είναι καταπληκτικοί άνθρωποι, αυθόρμητοι, με σεβασμό στον άνθρωπο. Εμείς δεν μείναμε στο Ολυμπιακό Χωριό. Μέναμε σε ένα ξενοδοχείο εκτός πόλης, όπου το κρεβάτι μου δεν ήταν χάρτινο (γέλια). Κοιμόμασταν σε κανονικά κρεβάτια. Ωστόσο, το φαγητό δεν ήταν τόσο καλό, δεν ήταν κατάλληλο για αθλητές. Πέραν αυτών, μπορώ να πω ότι η απομόνωση δεν με δυσκόλεψε. Απεναντίας, ίσως τελικά μού έκανε καλό, αφού με βοήθησε να είμαι πιο συγκεντρωμένη. Δυστυχώς, λόγω των μέτρων δεν είχα την ευκαιρία να γυρίσω το Τόκιο. Εύχομαι να μπορέσω να ξαναπάω κάποια στιγμή στη ζωή μου για να το δω, γιατί μού άρεσε πολύ.
Είδαμε ότι μέλη της ελληνικής Ολυμπιακής αποστολής ταλαιπωρήθηκαν από τον κορονοϊό, είτε λίγο πριν την αναχώρησή τους από την Ελλάδα είτε ακόμα και όταν έφτασαν στο Τόκιο, με αποτέλεσμα να μην αγωνιστούν. Είχες αυτό το άγχος;
Σίγουρα, είχα πολύ άγχος σε σχέση με τον κορονοϊό. Φοβόμουν πάρα πολύ, πρόσεχα, και ήλπιζα ότι δεν θα κολλούσα μέχρι τέλος. Δεν είχα μπορέσει να απομονωθώ, αφού μέχρι και ενάμιση μήνα πριν πάω στην Ιαπωνία δούλευα κανονικά. Επίσης, όταν φτάσαμε εκεί, εμείς οι αθλητές του στίβου, που μέναμε εκτός πόλης, ο καθένας είχε το δωμάτιό του και συνεπώς δεν διατρέχαμε τόσο μεγάλο κίνδυνο.
Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον;
Για την ώρα, το μόνο που θέλω είναι να ξεκουραστώ. Με την επιστροφή μου από το Τόκιο, φρόντισα να ξεκουράσω όσους δούλευαν στην ταβέρνα αυτό το διάστημα για να μπορώ εγώ να προπονούμαι και πλέον ήρθε και η δικιά μου η σειρά για να φύγω διακοπές. Από εκεί και πέρα, ο επόμενος αγώνας μου είναι μετά τον Ιανουάριο, όπερ σημαίνει ότι θα ξεκινήσω εκ νέου προπονήσεις σε κανά μήνα.
Ονειρεύεσαι ήδη το Παρίσι ή είναι ακόμα μακριά;
Είναι ακόμα μακριά, πολύ μακριά το Παρίσι. Σίγουρα, θα ήθελα να είμαι παρούσα για τρίτη φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά ο δρόμος για εκεί είναι μακρύς. Έχει δύο παγκόσμια και ένα πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα το 2022. Το καλό είναι ότι το βάδην είναι ένα από τα αγωνίσματα, όπου μπορεί να συμμετέχει κανείς και μετά τα 40, όταν και ωριμάζει πιο πολύ το σώμα. Ως προς αυτό, δηλαδή, είμαι τυχερή. Στόχος μου, επίσης, είναι να κάνω οικογένεια, οπότε βλέποντας και κάνοντας.
Σε επηρέασε στην προετοιμασία σου η περίοδος της καραντίνας;
Επειδή το δικό μας είναι αγώνισμα δρόμου σημαίνει ότι βγαίνουμε έξω και τρέχουμε. Άρα, στο κομμάτι αυτό μπορώ να πω ότι στάθηκα τυχερή, γιατί δεν είχα κανένα πρόβλημα. Έβγαινα στον δρόμο, είτε στην πόλη είτε στον περιφερειακό, όπως έκανα πάντα, και έτρεχα. Είναι άλλο να ζεις στη επαρχία και να γυμνάζεσαι και άλλο να είσαι στην Αθήνα. Μάλιστα, την περίοδο της καραντίνας μπόρεσα να προετοιμαστώ σωστά για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Έκανα μία πολύ καλή αθλητική χρονιά, από πλευράς προπόνησης, αφού είχα τον χρόνο να ξεκουραστώ από τη δουλειά.
Πόσο σημαντικό ήταν το γεγονός ότι είχες καταφέρει να εξασφαλίσει το όριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες από πολύ νωρίς (σ.σ. από τις 14 Μαρτίου του 2020);
Οπωσδήποτε ήταν πολύ σημαντικό το ότι κατάφερα να πάρω την πρόκριση για το Τόκιο ήδη από τον Μάρτιο του ’20, πριν δηλαδή ξεκινήσει η πρώτη καραντίνα στη χώρα μας, καθώς μού έφυγε το άγχος και μπορούσα πλέον να δουλεύω συγκεντρωμένα για τη διοργάνωση. Το όριο ήταν πολύ υψηλό και ήξερα ότι δύσκολα θα το έπιαναν άλλες Ελληνίδες.
Παράλληλα, το προηγούμενο διάστημα δοκίμασες και στα 35 χλμ. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;
Όντως, ξεκίνησα τους προηγούμενους μήνες να κάνω προπονήσεις και για άλλα χιλιόμετρα και έτσι αγωνίστηκα και στα 35 χλμ. Ήθελα να τεστάρω τον εαυτό μου σε μεγαλύτερη απόσταση. Είναι μία πολύ διαφορετική προπόνηση, πολύ χιλιομετρική. Δεν ξέρω ποιο μού αρέσει περισσότερο. Μάλλον και τα δύο μού αρέσουν εξίσου. Το 20αρι είναι πολύ γρήγορο, το 35άρη είναι πολύ μεγάλο. Επίσης, ας μην ξεχνάμε ότι το 20΄παρι μού χάρισε την 8η θέση σε Ολυμπιακούς Αγώνες και το 35άρι την πρώτη θέση στην Ευρώπη.
Η ΠΡΩΤΗ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟΝ ΣΤΙΒΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ
Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη ξεκίνησε στα 15 της να ασχολείται με τον στίβο και παρά τις επιτυχίες που ήρθαν νωρίς, στα 19 της αποφάσισε να βάλει μια τελεία.
«Όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον στίβο, δεν ήμουν καθόλου καλή. Κατέληξα, μάλιστα, στο βάδην γιατί ο προπονητής που με ανέλαβε και με είχε μέχρι πριν από δύο χρόνια ασχολούνταν με αυτό. Στην αρχή, δεν μού άρεσε. Τρεις μήνες μετά την ενασχόλησή μου ήρθε το πρώτο μετάλλιο. Κέρδισα το πανελλήνιο πρωτάθλημα και η μια επιτυχία μετά διαδέχτηκε την άλλη. Το 2003, ωστόσο, ούσα και φοιτήτρια στα ΤΕΦΑΑ Τρικάλων, αποφάσισα να σταματήσω για οικογενειακούς λόγους. Μέχρι το 2021 δεν έκανα τίποτα απολύτως που να έχει σχέση με τη γυμναστική», λέει.
«Δεν ήθελα να ξέρω τίποτα, δεν με ενδιέφερε καθόλου το θέμα. Δεν μού περνούσε τότε καν από το μυαλό ότι θα ασχοληθώ ξανά με τον στίβο στο μέλλον. Η όποια ενασχόλησή μου με τη γυμναστική εκείνα τα χρόνια ήταν στο πανεπιστήμιο. Δούλευα στις οικογενειακές επιχειρήσεις -βοηθούσα τη μητέρα μου στην ταβέρνα από το πρωί μέχρι το βράδυ- και ένα διάστημα μάλιστα έκανα δύο δουλειές», προσθέτει.
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΤΑΒΕΡΝΑ
Τι την έκανε το 2011 να αναθεωρήσει την απόφασή της και να επιστρέψει στον αθλητισμό;
«Έβαλα στοίχημα με ένα φίλο μου, ο οποίος πίστευε πολύ σε μένα και μού έλεγε ότι μπορώ να ξαναφτάσω στο επίπεδο που ήμουν. Με παρακίνησε, λοιπόν, να δοκιμάσω. Έτσι ξεκίνησα τότε προπονήσεις με τον τότε προπονητή μου, και σιγά σιγά, μέσα σε ένα εξάμηνο, άρχισαν να έρχονται οι διακρίσεις. Μάλιστα, το 2012 έχασα την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες για μόλις 4’’ για το ψηλό όριο».
Όσο για τον συνδυασμό δουλειάς και αθλητισμού, δηλώνει: «Το παν είναι η θέληση. Το πρόγραμμά μου είναι καθημερινά γεμάτο με προπονήσεις και δουλειά. Ξυπνάω νωρίς το πρωί, πηγαίνω για προπόνηση, στις 12 πηγαίνω στην ταβέρνα από όπου και φεύγω στις επτά το απόγευμα. Επιστρέφω στην προπόνηση μέχρι τις εννιά το βράδυ, όταν και γυρνάω στην ταβέρνα και φεύγω στις 2 το πρωί. Είμαι γενικά της γνώμης πως όταν θέλεις κάτι, μπορείς να το πετύχεις».
Η ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΕΠΑΡΧΙΑ ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ ΣΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ
Όλα αυτά τα χρόνια η Αντιγόνη ζει και προπονείται στην Καρδίτσα. «Πηγαίνω στην Αθήνα, όπου είναι ο προπονητής μου, ο Ναπολέων Κεφαλόπουλος, όποτε χρειάζεται. Η αλήθεια είναι πως δεν σκέφτηκα να φύγω ποτέ από τον τόπο καταγωγής μου. Ίσως, σε πιο μικρή ηλικία μού είχε περάσει για λίγο από το μυαλό, αλλά παρέμεινα σταθερή».
Πριν από δύο χρόνια πήρε μεταγραφή στον Αλέξανδρο Μακεδονίας, όπου και ανήκει μέχρι σήμερα. Εξηγεί η ίδια: «Από την ημέρα που ξεκίνησα, το 1998, μέχρι και το 2019 άνηκα στον Φωκιανό Καρδίτσας. Πέρασα μια ολόκληρη ζωή στον σύλλογο, αλλά δυστυχώς δεν είδα κανένα να με βοηθάει. Οι άνθρωποι εδώ δεν μπορούσαν να με βοηθήσουν. Έτσι, πήγα στον Αλέξανδρο Μακεδονίας, σε αυτούς τους καταπληκτικούς ανθρώπους, οι οποίοι είναι συνεχώς δίπλα μου και με στηρίζουν οικονομικά και ηθικά. Είναι μια οικογένεια».
* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 22 Αυγούστου 2021