Σκέφτομαι το πανάρχαιο ερώτημα για την κότα και το αβγό, καθώς αναρωτιέμαι αν αλλάζουν αντιλήψεις και νοοτροπία οι άνθρωποι και αλλάζουν τον κόσμο, ή αν αλλάζει ο κόσμος και συμπαρασύρει τους ανθρώπους.
Μάλλον συμβαίνουν και τα δύο.
Οι φωτισμένοι άνθρωποι που βρίσκουν στις προοδευμένες κοινωνίες πρόσφορο έδαφος για να καλλιεργήσουν το πνεύμα τους και να αναπτύξουν νέες αντιλήψεις για την ζωή και τον άνθρωπο, καταφέρνουν να κάνουν τις ιδέες τους πλειοψηφικές κι έτσι να αλλάξουν τα ειωθότα πρώτα στην δική τους κοινωνία και ακολούθως σιγά- σιγά σε όλον τον κόσμο.
Αυτό το σιγά σιγά βεβαίως, το λέω με την κυριολεκτική έννοια του όρου, καθώς όντως αργόσυρτα προχωράνε οι αλλαγές στα ήθη και το περί δικαίου αίσθημα για θέματα που αιώνες τώρα είχαν δημιουργήσει στερεότυπα και είχαν επιβάλλει ακόμη και νόμους που από την μια διαιώνιζαν και από την άλλη παρεμπόδιζαν κάθε προσπάθεια ανατροπής του στάτους που επικρατούσε.
Αναφέρομαι φυσικά στην μεγάλη ανατροπή που παρατηρείται τελευταία, στο θέμα των ατομικών δικαιωμάτων των ανθρώπων, της αποδοχής της διαφορετικότητας και κυρίως στην αλλαγή του τρόπου αντίδρασης σε φαινόμενα κακοποίησης των γυναικών και αντιμετώπισης τους σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, με περιορισμένες ελευθερίες και δικαιώματα.
Η απόλυτη εξίσωση ανδρών και γυναικών, η αναγνώριση των ίδιων δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, και η προστασία τους από φαινόμενα βίας εξαιτίας του φύλου τους, έχει μπει δυναμικά στην ατζέντα της καθημερινότητας της ελληνικής κοινωνίας- μιας κοινωνίας που βρίσκεται κάπου στο μέσον της εξέλιξης του κόσμου: Που ακολουθεί τα βήματα της αναπτυγμένης Δύσης με κάποιων χρόνων υστέρηση και που προηγείται κατά πολύ των συνθηκών που επικρατούν στον υπόλοιπο κόσμο.
Οι αλλαγές, δεν γίνονται ως δια μαγείας και οι νοοτροπίες δεν μπορούν να αλλάξουν σε λίγο καιρό- ούτε καν μέσα στα όρια μιας γενιάς.
Όλοι όσοι μεγαλώσαμε με άλλα πρότυπα, φέρουμε μέσα μας το παλιό. Μόνο με πολλή περίσκεψη και επιμονή, μπορούμε να τιθασεύσουμε τα στερεότυπα που κουβαλάμε από τα χρόνια των αρρένων- θηλέων, του κοντού μαλλιού και της μακριάς φούστας, του άνδρα αφέντη-γυναίκας πολίτη β’ κατηγορίας και να προσπαθήσουμε να επιβάλλουμε πρώτα στον εαυτό μας, μετά στους γύρω μας και ακολούθως στο κράτος μας, μια νέα αντίληψη ισότητας και σεβασμού.
Πενήντα χρόνια πριν, άκουσα με έκπληξη για πρώτη φορά το γνωστό σύνθημα: «δεν είμαι του πατρός μου, δεν είμαι της μητρός μου, δεν είμαι του ανδρός μου- είμαι ο εαυτός μου». Πλέον, ήρθε ο καιρός να το πάρουμε απόφαση ότι οι διακρίσεις των ανθρώπων ανάλογα με το φύλο, το χρώμα, τις θρησκευτικές πεποιθήσεις, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, είναι ανεπίτρεπτες και καταδικαστέες.
ΥΓ. Εύγε στην 24χρονη Γεωργία που δεν δείλιασε ούτε ντράπηκε να σηκώσει τον σταυρό της μπροστά στα δύσπιστα βλέμματά μας και να ενωθεί με την Μπεκατώρου και τα άλλα κορίτσια, που μιλάνε και διεκδικούν ελευθερία, ισότητα και δικαιοσύνη.
***************************************************************
Τα μέσα ενημέρωσης είμαστε ο αγαπημένος στόχος όλων και ειδικά σε δύσκολες περιόδους όπως ήταν εκείνη της οικονομικής κρίσης ή η τωρινή της πανδημίας. Είμαστε, όμως και οι πρώτοι που τα «ακούνε» σε άλλες συγκλονιστικές υποθέσεις με τελευταία αυτή του καταγγελλόμενου βιασμού την παραμονή της Πρωτοχρονιάς στη Θεσσαλονίκη.
Επειδή στη «ΜτΚ» και το makthes.gr ήμασταν οι πρώτοι που βγάλαμε τότε την είδηση και πρωτοστατούμε στις αποκαλύψεις της δεύτερης φάσης, επιλέγω απ’ αυτή τη στήλη να σας ενημερώσω για τη διαδικασία που πρέπει να ακολουθεί ο επαγγελματίας δημοσιογράφος κι ένα έγκριτο ΜΜΕ και τις διαφορές με τη λεγόμενη «δημοσιογραφία των πολιτών». Από τη μια, λοιπόν είχαμε ως συγκρότημα να αντιμετωπίσουμε την επικινδυνότητα της μοναξιάς (ξεκινήσαμε μόνοι μας τις αποκαλύψεις, αλλά και συνεχίσαμε μόνοι μας τις πρώτες ώρες και μέρες σ’ αυτή τη φάση της υπόθεσης) αλλά και το επικίνδυνο της ουσίας της υπόθεσης, που όπως όλες μπορεί να φαίνεται ξεκάθαρη, αλλά θα μπορούσε και να αποδειχτεί διαφορετική.
Είναι μια δύσκολη περίπτωση η καταγγελία της 24χρονης όχι μόνο στο νομικό και δικαστικό της χειρισμό, αλλά και στον δημοσιογραφικό. Στο μείγμα μπαίνει η παραπληροφόρηση, τα παιχνίδια κάποιων, οι εκβιασμοί, οι πιέσεις... Για δέκα μέρες τα μεγάλα ΜΜΕ της Αθήνας δεν ακολούθησαν την ιστορία, όπως φαίνεται πως της αρμόζει και έγραφαν τόσο φειδωλά για τις καταγγελίες που ήταν στα όρια να κατηγορηθούν για «κουκούλωμα».
Η μεγάλη αλλαγή επήλθε μετά την ανάρτηση ενός από τους εμπλεκόμενους στο instagram, η οποία προκάλεσε και τον σάλο και η οποία συνέπεσε χρονικά με την έναρξη της δουλειάς της ανακρίτριας, αφού μόλις είχε ολοκληρωθεί το πρώτο μέρος, δηλαδή εκείνο της αστυνομίας.
Στη δεύτερη, λοιπόν, φάση και τα μεγάλα site της πρωτεύουσας ακολούθησαν τη «Μακεδονία» και ανταποκρίθηκαν σε μεγάλο βαθμό στη σημασία του θέματος. Μόλις ουσιαστικά διαπιστώθηκε το βάσιμο της υπόθεσης (τι πραγματικά συνέβη είναι θέμα των αρχών, όμως υπάρχουν στοιχεία που συνιστούν μια βάσιμη υπόθεση), βγήκαν μπροστά κι άρχισαν να το ψάχνουν. Στο χορό τότε μπήκαν και τα κανάλια που έχουν άλλου είδους δύναμη και ισχύ. Κι ως συνήθως, εκείνα ήταν που προχώρησαν σε απρέπειες που στιγματίζουν ολόκληρο τον κλάδο μας. Έβγαλαν θείους, γιαγιά, έναν παππού με άνοια, τον δήμαρχο της περιοχής που απερίσκεπτα βγήκε μπροστά κι έτσι η κατάσταση άρχισε να ξεφεύγει.
Ευτυχώς σύντομα το «μάζεψαν» αρκετά, ενώ η συνεχής ενασχόληση όλων των ΜΜΕ με το θέμα, έβγαλε ψεύτες εκείνους που φώναζαν για «κουκούλωμα».
Έτσι τα μέσα ενημέρωσης τροφοδότησαν αλλά και ανατροφοδοτήθηκαν από το κλίμα της κοινής γνώμης αλλά
και την εποχή που επιτέλους απαιτεί τα θύματα κι όλοι όσοι γνωρίζουν να σπάνε τη σιωπή και να βγαίνουν μπροστά χωρίς να έχουν να ντρέπονται και να φοβούνται τίποτα.
Όσο για την 24χρονη Γεωργία που βγήκε στον Τριανταφυλλόπουλο και κατηγορήθηκε ακόμη και γι’ αυτό, με την παρουσία της, τα λόγια της και τη γενναία της στάση απέδειξε πως έχει και κότσια και ψυχή. Και σε αντίθεση με άλλους και άλλες, ούτε δείλιασε ούτε διαπραγματεύτηκε άλλα οφέλη, αλλά βγήκε μπροστά και είναι άξια σεβασμού και συγχαρητηρίων.
Για το ελληνικό κράτος που έκανε διακοπές και δεν είχε ιατροδικαστή και ό,τι απαιτείται για να διαλευκανθεί μια υπόθεση και να μη χαθούν πολύτιμα στοιχεία, μόνο η λέξη ντροπή υπάρχει. Θα φτάσει η ώρα να αποδώσουμε κι εκεί ευθύνες και σε όποιον άλλο κωλυσιέργησε ή δεν τήρησε νόμους ή μέτρα.
Εμείς, πάντως, θα συνεχίσουμε με τον ίδιο ζήλο, την ίδια στάση ευθύνης να κάνουμε τη δουλειά μας για τη Γεωργία και για όλα τα κορίτσια και τα αγόρια του κόσμου που τα βρίσκουν όλα... ανάποδα, μα γυρίζουν... ανάποδα τον κόσμο για να βρουν το δίκιο τους.
* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 23.01.2022