Ένας τεράστιος κρατήρας στο κέντρο της Βηρυτού, αποτέλεσμα δεκάδων βομβών καταστροφής καταφυγίων, σημαδεύει την τοποθεσία θανάτου του Χασάν Νασράλα.
Ο από το 1992 ηγέτης της Χεζμπολάχ θεωρούταν επιτυχημένος: η οργάνωση του διέθετε ικανές στρατιωτικές δυνάμεις που κατήγαγαν νίκη κατά του Ισραήλ το 2006, συνέδραμαν τον Άσαντ στην εξουδετέρωση του ISIS, και ουσιαστικά έλεγχαν την πολιτική ζωή του Λιβάνου μετά την αποχώρηση των συριακών στρατευμάτων το 2005. Επίσης χαρακτηριζόταν πραγματιστής, όμως τι σήμαινε ο εν λόγω όρος στη συγκεκριμένη περίπτωση;
Ο Νασράλα θεωρούταν πραγματιστής διότι είχε περιορίσει την αντισημιτική ρητορική του μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, είχε συμφωνήσει ορισμένες ανταλλαγές αιχμαλώτων και νεκρών με τους αντιπάλους του, και παρενοχλούσε το βόρειο Ισραήλ σχετικά σπάνια. Με απλά λόγια, θεωρούταν πραγματιστής διότι…τραβούσε το σχοινί λιγότερο από άλλες συγκρουσιακές μορφές της περιοχής.
Ωστόσο, η δολοφονία Χαρίρι το ‘05, η εμπλοκή της Χεζμπολάχ σε εμπόριο ναρκωτικών, η ακύρωση της συμφωνίας οριοθέτησης των χωρικών υδάτων το ‘07, οι 60.000 φετινές ρουκέτες κατά του βόρειου Ισραήλ και τα 12 νεκρά Δρουζάκια στις 27 Ιουλίου στο Γκολαν εύκολα ερμηνεύουν τα πανηγύρια για το θάνατό του, ειδικά στον ίδιο το Λίβανο.
Ο Χασάν Νασράλα μόνο καλός δεν ήταν και η εκτέλεση του ήταν απόρροια της λανθασμένης επιλογής του να στηρίξει τη Χαμάς μετά τη θηριωδία της 7ης Οκτωβρίου 2023 (ενέργεια που ιδιωτικά χαρακτήριζε βλακώδη).
Ο Νασράλα δεν ανέλυσε επαρκώς τα νέα δεδομένα: μετά όσα έγιναν το τελευταίο 12μηνο, το Ισραήλ έχει αποδείξει ότι η μέχρι πρότινος ήπια προσέγγιση έλαβε τέλος. Η χώρα έχει πλέον περάσει σε καθεστώς μηδενικής ανοχής, εκτίμηση που τεκμηριώνεται από τη δολοφονία Χανίγια, από χτυπήματα κατά Ιρανών αξιωματικών στη Συρία, και φυσικά από τους τελευταίους βομβαρδισμούς στην Υεμένη.
Η κυβέρνηση Νετανιάχου δείχνει διατεθειμένη ακόμη και να θυσιάσει παγιωμένα συστήματα συλλογής πληροφοριών (οι ανατιναγμένοι βομβητές πιθανότατα έστελναν και δεδομένα στη Μοσάντ) προκειμένου να καθαρίσει το τοπίο στη Μέση Ανατολή.
Αυτή η αποφασιστικότητα του Ισραήλ έχει προκαλέσει έκπληξη. Για πολλούς (κυρίως στον αριστερό χώρο) η χώρα είχε μπει σε πορεία παρακμής, και η θεωρούμενη τρυφηλή νεολαία της κάποια στιγμή θα αποδεχόταν την ισλαμική κυριαρχία στην περιοχή. Η κανονικότατη συμμετοχή εφέδρων στις επιχειρήσεις στη Γάζα κατέδειξε την ανοησία τούτου του σκεπτικού. Οι ίδιοι κύκλοι διαδίδουν την άποψη πως ο νυν ισραηλινός πρωθυπουργός επιδεικνύει τόση επιθετικότητα επειδή θέλει έτσι να καλύψει τις ευθύνες του για την περσινή σφαγή και για να ισχυροποιήσει την επισφαλή θέση του στο εσωτερικό της χώρας. Κατά συνέπεια, ο Νετανιάχου λίγο πολύ κατηγορείται ως υπαίτιος ενός επερχόμενου γενικευμένου πολέμου. Διαφωνώ κάθετα με αυτή την
άποψη.
Οπωσδήποτε ο Μπίμπι δεν είναι αθώα περιστερά, άρα δεν αποκλείεται οι αποφάσεις του να έχουν επηρεαστεί και από πολιτικάντικα κριτήρια. Ωστόσο, στην περιοχή παίζεται ένα πολύ πιο σύνθετο -και ελπιδοφόρο- παίγνιο, το οποίο μάλιστα παρουσιάστηκε από το βήμα των Ηνωμένων Εθνών πριν λίγες μόλις ημέρες. Πρόκειται για το διάδρομο εμπορικής σύνδεσης Ινδίας-Ελλάδας, ένα πρότζεκτ στρατηγικής αξίας για την ΕΕ μα και για τα υπόλοιπα συμμετέχοντα κράτη, Εμιράτα, Σαουδική Αραβία, Ιορδανία, Ισραήλ, Αίγυπτο και Κύπρο.
Ο εν λόγω διάδρομος δεν θα εξαντλείται στη μεταφορά αγαθών, μα και θα ενσωματώνει και ενεργειακό σκέλος. Θα συνδυαστεί με καλώδια μεταφοράς ηλεκτρισμού από τεράστιες διατάξεις ηλιακής ενέργειας σε Βόρεια Αφρική και αραβική χερσόνησο, και με αγωγούς καθαρού υδρογόνου, μετά από διάσπαση μάλλον καταριανού φυσικού αερίου.
Σε ένα τόσο υποσχόμενο περιβάλλον δεν θα υπάρχει χώρος για κάθε λογής εξτρεμιστές, είτε Παλαιστίνιους, είτε ισλαμιστές, είτε Χούθις. Ειδικά το χθεσινό χτύπημα του Ισραήλ κατά των τελευταίων αποδεικνύει πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα. Ένα τέτοιο χτύπημα, με τη συμμετοχή δεκάδων μαχητικών και ιπτάμενων τάνκερ, δεν θα μπορούσε ποτέ να επιτευχθεί δίχως τουλάχιστον την ανοχή του Ριάντ, δεδομένου ότι ο εναέριος στόλος υποχρεωτικά πέρασε μέσα από το σαουδαραβικό δίκτυο αεράμυνας. Ακόμη και οι πιο πρόσφατες κινήσεις του Πρίγκηπα Διαδόχου είναι αρκούντως διαφωτιστικές · παρά ελάχιστα επικοινωνιακά κλισέ, ο Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν κρατά σαφή απόσταση από τη Χαμάς, βοήθησε στην απόκρουση της ιρανικής αεροπορικής επίθεσης κατά του Ισραήλ, απαγόρευσε συζητήσεις περί του πολέμου στο προσεχές προσκύνημα στη Μέκκα, και μιλά αποκλειστικά για ανεξαρτησία του Λιβάνου.
Ακόμη και η παρέμβαση της εμιρατιανής ηγεσίας στο Νίκο Χριστοδουλίδη υπέρ της υλοποίησης του GSI εντάσσεται μέσα στον υπό υλοποίηση ανασχεδιασμό του χάρτη στην περιοχή. Υπάρχει όμως και μία ακόμη συγκυρίακη αιτία που ωθεί μέχρι και το Ιράν να είναι εξαιρετικά προσεκτικό: τυχόν προκλητική συμπεριφορά εκ μέρους μουσουλμανικού κράτους θα μπορούσε να αυξήσει τις πιθανότητες εκλογής Τραμπ, καθώς θα εκλαμβάνετο ως προσβολή προς το κύρος των ΗΠΑ.
Μια μάλλον μικρή χώρα, διαχρονικά δοκιμασμένη από τα φρικτότερα πογκρόμ, ηγείται του νέου πολέμου κατά της βαρβαρότητας. Το γεγονός ότι τόσοι πολλοί Ευρωπαίοι και Αμερικανοί, ειδικά ανίδεοι νέοι, φαντασιώνονται έναν Τρίτο Παγκόσμιο και δεν συμπαρίστανται στο Ισραήλ αποτελεί σύμπτωμα πνευματικού και ηθικού εκφυλισμού του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού.
Απογοητευμένες από την τωρινή κακή κατάσταση, σε μεγάλα ποσοστά οι δυτικές κοινωνίες απορρίπτουν τη συνολική πολιτισμική παγκόσμια επίδραση Ευρώπης και ΗΠΑ, θεωρώντας το Ισραήλ ως εξέχον προϊόν των μεταπολεμικών δυτικών πολιτικών.
Στα μάτια τους, αν κατέρρεε το Ισραήλ, θα κατέρρεε και η ισχύουσα παγκόσμια τάξη πραγμάτων. Ηλιθιωδώς, επιθυμούν μία κατάρρευση που θα ωφελούσε τους δικτάτορες, τους πολέμαρχους και τους μεσσιανιστές του πλανήτη μας. Εν αγνοία τους, επιθυμούν κάτι ασύγκριτα χειρότερο από οτιδήποτε βιώνουν σήμερα.