Η ερμηνεύτρια Βιβή Βουτσελά, έχοντας στο ενεργητικό της ένα σημαντικό αριθμό παραστάσεων και συνεργασιών, έρχεται να προσθέσει την προσωπική της κατάθεση στη δισκογραφία κυκλοφορώντας από τη General Music τον πρώτο της προσωπικό δίσκο με τίτλο "Καρδιοκλέφτρα".
Πρόκειται για έναν κύκλο κομματιών - επανεκτελέσεων του σμυρναίικου και ρεμπέτικου τραγουδιού.
Γεννημένη στην Εύβοια, με ένα μέρος της καταγωγής της να έλκεται από την Κωνσταντινούπολη και τον Πόντο, η Βιβή Βουτσελά είχε από τον οικογενειακό της ιστό, έντονες μουσικές μνήμες, που από μικρή ηλικία, την οδήγησαν στην αγάπη του δημοτικού, σμυρναίικου και ρεμπέτικου τραγουδιού. «Φυσικά άκουγα και πολλά άλλα είδη όπως κάθε νέος άνθρωπος. Επειδή ίσως η παιδική μου ζωή ήταν γεμάτη μετακινήσεις και ταξίδια, η έννοια της μουσικής απέκτησε νωρίς για μένα άλλη διάσταση. Τα τραγούδια έγιναν απαραίτητος σύντροφος σε ταξίδια, θύμιζαν πρόσωπα, καταστάσεις, χαμένους φίλους, σπίτια, σχολεία. Η ώρα που ακούγαμε μουσική ήταν ιερή. Κάναμε ησυχία, δεν μιλούσαμε. Ακόμα και τώρα όταν ακούω κάτι δεν θέλω να μου αποσπά κάνεις την προσοχή. Καθώς κυριαρχούσε το σμυρναίικο και ρεμπέτικο τραγούδι, καταλαβαίνετε πως έγινε ο ‘βιωματικός’ μου ήχος», λέει στο makthes.gr η ερμηνεύτρια.
Αργότερα όταν ως ενήλικη συνάντησε τις τραγικές ιστορίες των προγόνων της από την καταστροφή, δεν το είδε απλώς ως τραγούδι, αλλά και σαν σπαραγμό. «Εξήγησα πράγματα. Κατάλαβα τον κρυμμένο καημό και πόνο στα τραγούδια, που μόνο όσο μεγαλώνεις ανακαλύπτεις. Όσο είμαστε πολύ νέοι και μας λείπει η εμπειρία, νομίζουμε ότι το να τραγουδάμε πολύ σωστά, μην τυχόν και μας κάνουν παρατήρηση, είναι το ζητούμενο. Ζώντας όμως καταστάσεις, προσωπικά, ψάχνω φωνές με βίωμα. Αυτό ακριβώς το βίωμα κυριαρχεί συναισθηματικά στη σχέση μου ως προς το ρεπερτόριο. Υπάρχει πολύ κρυμμένος πόνος, ειπωμένος με μια ευκολία και χαρά πολλές φορές, που σχεδόν δεν φαίνεται, όπως ακριβώς και οι άνθρωποι, οι πρώτες γενιές τραγουδιστών που μας το δίδαξαν, χωρίς να το ξέρουν», επισημαίνει.
Ένα άλμπουμ από καρδιάς
Ο δίσκος εστιάζει στο προπολεμικό ρεπερτόριο επώνυμων συνθετών του σμυρναίικου και ρεμπέτικου τραγουδιού, με ένα μόνο τραγούδι, τις «Σεβιλλάνες», να ανήκει στην πρώιμη μεταπολεμική περίοδο με σκοπό τη σύνδεση του ρεπερτορίου με τη σημερινή εποχή. «Είναι η πρώτη προσωπική δισκογραφική αποτύπωση και στόχο είχα να περιγράψω στον κόσμο τι έχω κάνει στην έως τώρα πορεία μου μέσα από μια επιλογή τραγουδιών. Είχα μια ανάγκη να καθορίσω τον προσωπικό μου ήχο και αυτό νομίζω το κατάφερα με τη βοήθεια του Κυριάκου Γκουβέντα στις ενορχηστρώσεις. Ίσως αργότερα να θέλω άλλα πράγματα από μια δουλειά αντίστοιχου ρεπερτορίου. Πέρα από τον καθορισμό του προσωπικού ήχου όμως ήθελα να είναι ένα άλμπουμ που από την πλευρά μου έγινε εντελώς από καρδιάς», υπογραμμίζει για το νέο της Cd η ερμηνεύτρια.
Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, ολοένα και περισσότεροι ερμηνευτές και
δημιουργοί αξιοποιούν διαχρονικά ακούσματα τα οποία
διασκευάζουν και ερμηνεύουν. Πού οφείλεται αυτό; «Είναι απόλυτα φυσιολογικό, καθώς η παραδοσιακή μας μουσική είναι ζωντανή, πλούσια και δίνει πολλά ερεθίσματα. Είναι φυσικό λοιπόν στη δημιουργική πορεία ενός καλλιτέχνη, ακόμα κι αν δεν είναι καθαρά παραδοσιακός ερμηνευτής, να νιώσει την ανάγκη να κοιτάξει πίσω και να συνομιλήσει με τις ρίζες του. Η μια διάσταση είναι αυτή. Η άλλη είναι πως το παραδοσιακό άκουσμα είναι και εμπορικό, οπότε αρκετοί καλλιτέχνες σε απουσία νέου υλικού, ικανού να τους εμπνεύσει, καταπιάνονται και πειραματίζονται με το υλικό αυτό. Οι προσπάθειες όταν εμπεριέχουν τριβή με το ρεπερτόριο, και δεν γίνονται σε κλίμα ελαφρότητας και εντυπωσιασμού, σε κάθε περίπτωση είναι χρήσιμες, γιατί υπάρχει μεγάλη ανάγκη να έρθει ο κόσμος σε επαφή με τα παραδοσιακά ακούσματα, καθώς δεν είναι από τα είδη που χαίρουν ιδιαίτερης προβολής», σημειώνει.
Με σπουδές στη βυζαντινή μουσική και το κλασικό τραγούδι, έχοντας στο βιογραφικό της συμπράξεις με σχήματα και γνωστούς τραγουδιστές ρεμπέτικης και παραδοσιακής μουσικής, με κυρίαρχη την πολύχρονη συνεργασία της με το μουσικό σχήμα «Δήθεν», τα τελευταία πέντε χρόνια η Βιβή Βουτσελά διευθύνει χορωδίες και διδάσκει παραδοσιακό τραγούδι. Τώρα που το διάστημα αυτό είναι δύσκολο για τις ζωντανές εμφανίσεις, αν και είναι φύσει και θέσει αισιόδοξος άνθρωπος, είναι η πρώτη φορά που νιώθει εντελώς απαισιόδοξη για την έκβαση της κατάστασης. «Κι αυτό γιατί λίγους μήνες μετά την καραντίνα, λίγοι άνθρωποι έχουν βοηθηθεί από τα ελάχιστα μέτρα στήριξης, πολλοί λίγοι δουλεύουν τώρα σε επίπεδο που να μπορούν να ζήσουν από αυτό που κάνουν και είναι εντελώς αρνητικά τα μηνύματα για το χειμώνα που έρχεται. Δυστυχώς ο κορονοΐός έδειξε πως ο πολιτισμός δεν έχει τόση σημασία για τη ζωή της χώρας μας. Πολιτισμός όμως, τουλάχιστον για μένα είναι κατ αρχήν πως συμπεριφέρεσαι σε κάποιον όταν έχει ανάγκη, όταν θίγεται χωρίς να το θέλει η αξιοπρέπεια του. Ελπίζω πως στην ύστατη έστω στιγμή θα ληφθούν μέτρα στήριξης, αλλιώς πρέπει να αναθεωρήσουμε τον όρο πολιτισμό, ως μη ρεαλιστικό και μη εφαρμόσιμο», καταλήγει.
Ακούστε εδώ το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου: