ΑΠΟΨΕΙΣ

Με κομμένη την ανάσα παρακολουθήσαμε την τιτανομαχία Μητσοτάκη-Σούνακ, ανακηρύσσοντας νικητή -μάλλον δικαίως- τον Έλληνα πρωθυπουργό. Μακάρι βέβαια οι διεθνείς συγκρούσεις να διεξάγονταν όπως αυτή στο Λονδίνο, με πολιτισμένες λεκτικές αντιπαραθέσεις μέσω διαρροών και δημόσιων ανακοινώσεων. Δυστυχώς όμως πολλές δεκάδες χιλιάδες χάνονται σε πραγματικές μάχες, συχνά άμαχοι, αθώα γυναικόπαιδα. Αμέσως μετά το ’90 οι επαναπαυμένοι κάτοικοι του ανεπτυγμένου κόσμου αντιμετωπίζαμε τον πόλεμο σαν κάτι μακρινό, τριτοκοσμικό. Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας κλόνισε αυτή μας την ψευδαίσθηση, η δε επίθεση στην Ουκρανία την ενταφίασε οριστικά. Si vis pacem, para bellum τόνιζαν οι Ρωμαίοι ημών πρόγονοι, οπότε οι ΝΑΤΟϊκοί στρατοί πλέον τρέχουν να προλάβουν.

Θεωρητικά η χώρα μας δεν ζούσε ποτέ μέσα σε τέτοιες αυταπάτες. Ο τουρκικός αναθεωρητισμός είναι ουσιαστικά αδιάκοπος και μόνο η ένταση του αυξομειώνεται περιοδικά. Αν ωστόσο δούμε τα πράγματα λίγο προσεκτικότερα, διαπιστώνουμε ότι την τελευταία εικοσαετία οι απολύτως υπεύθυνοι για την άμυνα δείχνουν να μη χολοσκάνε. Πώς αλλιώς θα μπορούσαν να εξηγηθούν οι αγορές πανάκριβων αεροσκαφών, αρμάτων και πλοίων, με ελλιπή οπλισμό; Ή η προμήθεια νέων συστημάτων ασύμβατων με τα ήδη διαθέσιμα; Ή η παροιμιώδης καθυστέρηση στην υπογραφή συμβάσεων τεχνικής υποστήριξης; Ή η εκτέλεση σημαντικών προγραμμάτων σε ρυθμούς… Μετρό Θεσσαλονίκης; Ή η απαξίωση παλαιότερου υλικού χωρίς εκσυγχρονισμό ή αντικατάσταση του από νεώτερο, έστω μεταχειρισμένο; Ή η μηδαμινή στήριξη σε εγχώρια πολεμική βιομηχανία που θα προσέφερε προϊόντα όχι μεν άριστα, αλλά αξιοπρεπή για τις ανάγκες μας; Ή η εντυπωσιακή αδιαφορία για την εκπαίδευση και τον εξοπλισμό των κληρωτών; Ή οι παραγγελίες σε ξένους ομίλους δίχως διαφανείς διαγωνισμούς, σε υλοποίηση ενδελεχούς και ρεαλιστικού στρατηγικού σχεδιασμού; Ή η πενιχρή επένδυση σε πολλαπλασιαστές ισχύος, όπως τα έξυπνα όπλα, τα drones, η συνεργατικότητα και ο ηλεκτρονικός πόλεμος; Πώς μπορεί δηλαδή να εξηγηθεί το ότι οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις ελάχιστα θυμίζουν τις ισραηλινές ή τις ουκρανικές, παρά τα δισεκατομμύρια που δαπανώνται ετησίως, ασχέτως οικονομικών δυσκολιών;

Και σα να μην έφταναν τα παραπάνω, η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία ενίοτε παρουσιάζει αρνητική κοινή εικόνα. Η απουσία Δένδια από τα αποκαλυπτήρια του μνημείου των 121.692 «Αθανάτων του Έθνους» ερμηνεύτηκε ως αποστασιοποίηση του από τον ΑΓΕΕΘΑ κι από πολλές επιλογές του. Ομολογουμένως το ’23 δεν ήταν καλό για τον Φλώρο: εκρήξεις πυρομαχικών της Αεροπορίας, ελικόπτερα μέσα στα νερά, νεκρά στελέχη στη Λιβύη και ορισμένες εμμονές του σχετικά με τους πεζοναύτες τσαλάκωσαν την εικόνα του ως ατρόμητου και αποτελεσματικού κομάντο. Εντούτοις, οποιαδήποτε ένδειξη φαγωμάρας ενθαρρύνει την έξωθεν επιθετικότητα, ειδικά σε περιόδους τεκτονικών ανακατατάξεων. Όπως άριστα γνώριζε ο μακαρίτης Κίσινγκερ, η αμυντική πολιτική είναι απόλυτα συνυφασμένη με την εξωτερική • δίχως ικανό στράτευμα δεν υπάρχει αποτροπή, άρα η διπλωματία στερείται περιεχομένου. Αναρωτιέμαι αν οι απολύτως αρμόδιοι διαθέτουν τούτη τη στοιχειώδη γνώση.