«Όπως είναι εύκολα κατανοητό, θανατηφόρα σωματική βλάβη, έχουμε όταν ένα ή δυο τραύματα επιφέρουν θάνατο. Εδώ πέρα είχαμε ένα άψυχο σώμα με τριάντα χτυπήματα, ένα σώμα με είκοσι επτά χτυπήματα και ένα ακόμη σώμα με ένα βαθύ τραύμα εννέα εκατοστών στη γλουτιαία περιοχή. Μιλάμε για το αδίκημα της ανθρωποκτονίας έτσι ακριβώς όπως καταδικάστηκαν και οι υπόλοιποι κατηγορούμενοι» επεσήμανε ο κ. Πουλτζίδης.
«Ήταν επίσης δύσκολο γιατί οι κατηγορούμενοι είχαν μια προσδοκία λέγοντας ότι θέλουν να έχουν μια δίκαιη κρίση και μια δίκαιη δίκη. Λες και καταδικάζονται στον Ιράν ή στο Πακιστάν. Το θέμα ήταν τι συνεισέφεραν αυτοί οι 12 στο να έχουν μια δίκαιη δίκη η οποία σε κάθε περίπτωση ήταν αυτονόητη. Ο ένας κάλυψε τον άλλον και κανένας δεν είπε τίποτα. Ψευδείς ομολογίες και όλα “δήθεν”. Προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν το αποδεικτικό υλικό υπεράσπισης τους προς όφελος τους όποτε το δικαστήριο βρέθηκε σε μια θέση να προσπαθήσει να κρίνει ποια από αυτά τα 12 άτομα είναι όντως εγκληματίες και ποιοι από αυτούς επέφεραν χτυπήματα στον Άλκη και στους δύο φίλους του και ποιοι ήταν σε ρόλο συνεργού.
Στη θέση αυτή το δικαστήριο το έβαλαν οι 12. Το σθένος και η ψευτομαγκιά τους ήταν εκείνα τα σαράντα δευτερόλεπτα. Όταν θέλει θάρρος να ομολογήσεις κάτι το οποίο έχεις κάνει όπως αυτή τη μακροσκελή ακροαματική διαδικασία τα στόματα τους ήταν κλειστά» τόνισε ο συνήγορος υποστήριξης κατηγορίας.
«Διατηρώ ηθική ικανοποίηση της οικογένειας του θύματος. Κάποιοι χαρακτηρίστηκαν συνεργοί εσφαλμένα για μένα αλλά δικαιολογημένα γιατί οι ίδιοι δε βοήθησαν στο δικαστήριο. Άκουσα να κάνουν λόγο εκεί μέσα για κατηγορούμενους που σπουδάζουν και θα πρέπει να τους αναγνωριστούν συγκεκριμένα ελαφρυντικά και ότι οι φυλακές στις οποίες θα ζήσουν για πολλά χρόνια ακόμη είναι αποθήκες ψυχών. Μπορεί κάποιος να αναλογιστεί τη διαφορά κάποιου να ζει σε μια αποθήκη ψυχών σωφρονιστικού ιδρύματος και με κάποιον που ζει κάτω από το χώμα;» κατέληξε ο κ. Πουλτζίδης.