Ο Δημήτρης Αντωνίου σε μια συγκλονιστική ανάρτηση, με αφορμή το δυστύχημα με τον 47χρονο διανομέα στη Θεσσαλονίκη, θέτει τα ζητήματα ασφαλείας στους δρόμους της πόλης που ακόμα δεν έχουν διευθετηθεί.
Πριν 15χρονια, ο ίδιος έξω από το σχολείο του χτυπήθηκε από αυτοκίνητο με αποτέλεσμα να καθηλωθεί σε αναπηρικό καροτσάκι και να ακρωτηριαστεί το ένα χέρι του. Μέσα από την περιπέτεια της ζωής του και την συγγραφή βιβλίων, δίνει μαθήματα για τον τρόπο σκέψης και αντίληψης απλών καθημερινών πραγμάτων αλλά και για σοβαρά θέματα που βασανίζουν την κοινωνία μας.
Η ανάρτησή του για το δυστύχημα με τον 47χρονο, πραγματικά είναι γροθιά στο στομάχι:
«Παρακολουθώ τις ειδήσεις για τον άδικο χαμό του διανομέα και νιώθω τη ντροπή να κατακλύζει το μυαλό και τη ψυχή μου. Ντρέπομαι για όλους μας και κυρίως ντρέπομαι για τον εαυτό μου. 15 χρόνια μετά το ατύχημα μου, βρισκόμαστε στον ίδιο δρόμο, Σάββατο βράδυ, με νεαρούς οδηγούς με σπορ αυτοκίνητα να σπάνε πλάκα, την αστυνομία πουθενά και μια πόλη-χώρα να θρηνεί και να απορεί. Τι άλλο πρέπει να γίνει για να σταματήσει αυτή η τρέλα;;Ντρέπομαι που δεν μπόρεσα να αλλάξω τίποτα στον ίδιο δρόμο και τις ίδιες συνθήκες από όπου όλα ξεκίνησαν για μένα. Είναι ντροπή των πολιτών να μην μπορούν να απαιτήσουν από την κοιμισμένη πολιτεία να κάνει επιτέλους κάτι για την ασφάλεια μας. Πολλά βράδια ακούω τα γκάζια τους (βρίσκομαι κάμποσα μέτρα από τον δρόμο που έγινε το ατύχημα) και σφίγγεται η καρδιά μου. Λέω τώρα θα γίνει το κακό.. τώρα θα γίνει… Και να που έγινε χθες. Ντρέπομαι που περίμενα πότε θα ξαναζήσουμε αντίστοιχη τραγωδία και το χειρότερο είναι ότι ντρέπομαι γιατί δεν ξέρω τι μπορούμε να κάνουμε. Αυτή είναι η χειρότερη αναπηρία που ζω εδώ και 15 χρόνια. Να βλέπεις το πρόβλημα και να νιώθεις ανήμπορος. Ζητάω συγνώμη από τη μητέρα, τη γυναίκα και τα παιδιά του διανομέα Φταίω και φταίμε που δεν μπορούμε να βάλουμε λίγη τάξη στους δρόμους μαςΔεν γίνεται μάγκες να τρέχουν κάθε μέρα σα τρελοί και να περνάνε κόκκινα φανάρια και στοπ και όλοι εμείς να τους κοιτάμε ανήμποροι. Ή μάλλον γίνεται….».