«Πάρα πολλοί Ευρωπαίοι πολιτικοί αποτυγχάνουν να αντιμετωπίσουν τη Ρωσία» είναι ο υπότιτλος άρθρου του Economist με τον τίτλο «Οι χρήσιμοι ηλίθιοι του Βλαντιμίρ Πούτιν».
Αν και η κοινή γνώμη σε όλη την Ευρώπη, φαίνεται να έχει «διαλέξει στρατόπεδο» ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία, 17 μήνες μετά την έναρξη του πολέμου, δεν είναι ίδια η στάση όλων των κυβερνήσεων απέναντι στον Βλαντιμίρ Πούτιν.
Στις αρχές Μαΐου, σημειώνει το Economist, «ο πρέσβης της Ρωσίας στη Γερμανία διοργάνωσε ένα πάρτι για να τιμήσει τη σοβιετική νίκη στον Β’ ΠΠ. Μεταξύ των επισκεπτών της Πρεσβείας ήταν και κάποιοι αξιωματούχοι: το τελευταίο αφεντικό της κομμουνιστικής Ανατολικής Γερμανίας, Egon Krenz, ο Gerhard Schröder, καγκελάριος της Γερμανίας από το 1998 έως το 2005 (και, πιο πρόσφατα, λομπίστας για ρωσικές ενεργειακές εταιρείες), ο Tino Chrupalla, ο συνηγέτης του ακροδεξιού κόμματος Alternative for Germany (afd)…
Έχοντας περάσει 17 μήνες από την εισβολή στην Ουκρανία η κοινή γνώμη στο Βερολίνο, όπως και σε όλη την Ευρώπη, θεωρεί τη Ρωσία ως επιτιθέμενο που πρέπει να αποφεύγεται και την Ουκρανία ως υπερασπιστή που αξίζει βοήθεια. Ό,τι κι αν φέρουν από το παρελθόν, οι διάφοροι χορηγοί ρωσικής επιρροής είναι πλέον περιορισμένοι. Ο Schröder, για παράδειγμα, προήδρευσε του διοικητικού συμβουλίου των κλειστών πλέον αγωγών Nord Stream που εξαρτούν τη Γερμανία από το ρωσικό αέριο. Το περασμένο καλοκαίρι η Ρωσία έκλεισε τους σωλήνες, τους οποίους στη συνέχεια ανατίναξαν μυστηριώδεις σαμποτέρ. Ο πρώην καγκελάριος αποκλείστηκε από τις λειτουργίες του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματός του (αν και παραμένει μέλος του), όσο για τον Chrupalla, η φιλία του ηγέτη του AFD με τη Ρωσία δεν ενόχλησε μόνο τα γερμανικά ταμπλόιντ. Τα μηνύματα που διέρρευσαν αποκάλυψαν απογοήτευση στους βουλευτές του ίδιου του κόμματός του».
If Ukraine’s fight goes on too long or goes wrong, there are plenty waiting in the wings to take up the blame game https://t.co/UCQ1CKSxUI
— The Economist (@TheEconomist) July 4, 2023
Η προσπάθεια της Ρωσίας δεν έχει πετύχει ούτε όμως έχει αποτύχει πλήρως
«Ωστόσο, ακόμη κι αν η προσπάθεια της Ρωσίας να ασκήσει πειστική δύναμη σε όλη την Ευρώπη δεν έχει πετύχει αρκετά, δεν έχει αποτύχει και εντελώς…. Κάποιοι έχουν αρχίσει να αμφισβητούν το μέγεθος της γενναιοδωρίας των κυβερνήσεών τους προς την Ουκρανία, η οποία μέχρι τον Φεβρουάριο του 2023 ανερχόταν σε περισσότερα από 60 δισεκατομμύρια ευρώ σε οικονομική και στρατιωτική βοήθεια από τις Βρυξέλλες και τα μεμονωμένα μέλη της ΕΕ (και 70 δισεκατομμύρια ευρώ εάν προστεθεί και η Βρετανία, ποσό που αντιστοιχεί περίπου στη συνεισφορά της Αμερικής). Αλλά αν ο αγώνας της Ουκρανίας συνεχιστεί πολύ ή πάει στραβά, υπάρχουν πολλοί που περιμένουν για να παίξουν το παιχνίδι του «ποιος φταίει».
Το φάσμα των Χρήσιμων Ηλιθίων της Ευρώπης, ένας όρος του Ψυχρού Πολέμου για τους ασυνείδητους συμμάχους του κομμουνισμού, είναι ευρύ. Στην πολιτική, τα κόμματα τόσο της άκρας δεξιάς όσο και της άκρας αριστεράς διαφωνούν σε πολλά, αλλά στην Ουκρανία αυτά τα άκρα έχουν συχνά συγκλίνει απαιτώντας μια στιγμιαία «ειρήνη» που στην πραγματικότητα θα ανταμείβει τη ρωσική επιθετικότητα με γη.
Στα ΜΜΕ και την ακαδημαϊκή κοινότητα, οι διανοούμενοι… θρηνούν την ευρωπαϊκή εμπλοκή σε αυτό που αναλύουν ως πόλεμο δια αντιπροσώπων μεταξύ Αμερικής και Ρωσίας, ή ίσως και μεταξύ Αμερικής και Κίνας. Και στον κόσμο των επιχειρήσεων, παρά τους πολλαπλούς γύρους δυτικών κυρώσεων, η Ρωσία έχει ακόμα πολλούς »φίλους»».
Οι «παθητικοί συνεργοί» του Πούτιν
«Στους ‘παθητικούς συνεργούς’ του Πούτιν περιλαμβάνονται πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Ο Viktor Orban, πρωθυπουργός της Ουγγαρίας από το 2010, ήταν ο πιο εμφανής. Ο λαϊκιστής ισχυρός άνδρας έχει επανειλημμένα επικρίνει τη δυτική υποστήριξη προς την Ουκρανία και συνέχισε τις εισαγωγές ρωσικού φυσικού αερίου από την Ουγγαρία.
Η κυβέρνησή του αρνείται επίσης να επιτρέψει τη διαμετακόμιση των όπλων που δίνονται στην Ουκρανία από τα μέλη της Ουγγαρίας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Η Αυστρία, πιο αθόρυβα αλλά εξίσου κερδοφόρα, παρέμεινε επίσης αμέτοχη σε μεγάλο βαθμό στον αγώνα, επικαλούμενη τη μη ένταξή της στο ΝΑΤΟ και τον αυτόκλητο ρόλο της ως γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης, προσφέροντας λίγη βοήθεια στην Ουκρανία, ενώ το εμπόριο της με τη Ρωσία έχει αυξηθεί.»
Η σημείωσε για Ελλάδα και Κύπρο
«Η Ελλάδα, ένα άλλο μέλος της ΕΕ, συμμορφώνεται με τις κυρώσεις της ΕΕ, αλλά απέφυγε να ενισχύσει περαιτέρω τις κυρώσεις για τη μεταφορά ρωσικού πετρελαίου, ίσως επειδή οι ελληνικές εταιρείες τυγχάνει να κερδίζουν τόσα πολλά από το εμπόριο. Μόνο πρόσφατα και κάτω από έντονη αμερικανική πίεση, η Κύπρος, ένα υπεράκτιος οικονομικός παράδεισος, έκλεισε περίπου 4.000 τοπικούς τραπεζικούς λογαριασμούς που κατείχαν Ρώσοι. Αντιμετωπίζοντας λιγότερες πιέσεις, χώρες εκτός ΕΕ, όπως η Τουρκία και η Σερβία, δεν μπαίνουν καν στον κόπο να συγκαλύψουν τις προσοδοφόρες υπηρεσίες που παρέχουν στη Ρωσία πίσω από την πόρτα.
Στη συνέχεια, το άρθρο αναφέρεται σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες και στη στάση που κρατούν απέναντι στη Ρωσία και την Ουκρανία, ενώ αναφερόμενο στην Ιταλία, τονίζει ότι αν και η ακροδεξιά πρωθυπουργός, Giorgia Meloni, είναι σθεναρός υποστηρικτής της Ουκρανίας, ο Matteo Salvini, ο οποίος ηγείται του δεύτερου μεγαλύτερου κόμματος στον συνασπισμό της, είναι άλλος ένας αντίπαλος των κυρώσεων και, τουλάχιστον μέχρι την εισβολή, ήταν δηλωμένος θαυμαστής του Πούτιν….
Τα αφηγήματα των χρήσιμων ηλίθιων είναι απίστευτα δυνατά. Τα κύρια σημεία τους – ότι το ΝΑΤΟ «προκάλεσε» τις επαναλαμβανόμενες επιθέσεις της Ρωσίας στην Ουκρανία και την τελική εισβολή στην Ουκρανία, ότι η Ουκρανία είναι μια «τεχνητή οντότητα εμφυτευμένη σε γη που είναι δικαιωματικά της Ρωσίας» και ότι η Αμερική χύνει με χαρά λάδι σε αυτή τη φωτιά για να πουλήσει όπλα και να διατηρήσει την παγκόσμια ηγεμονία της — ηχούν με διάφορους τρόπους….
Αυτό που φαίνεται να συνδέει την ακροδεξιά, την ακροαριστερή και την «διανοητική» αντίθεση της Ευρώπης με τη δυτική πολιτική είναι κάτι πιο απλό, ωστόσο. Είναι ένας βαρετός, ψυχροπολεμικός αντιαμερικανισμός», επισημαίνει το άρθρο στα καταληκτικά του σχόλια.