ΑΠΟΨΕΙΣ

Και μάλιστα έγκλημα που κρατεί 30 χρόνια. Η πιο ωραία πλατεία της πόλης καταστράφηκε και οι ευθύνες γι’ αυτό είναι πολλές. Όσες και όσοι γεννήθηκαν από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 και μετά δεν έχουν καμία παράσταση γι’ αυτήν την, όλο μάρμαρο, πλατεία. Για την πλατεία που έδενε αισθητικά το κτίριο του Διοικητηρίου με όλη την περιοχή. Για την πλατεία που υπήρξε τόπος ψυχαγωγίας και ποδοσφαιρικών αγώνων των πιτσιρικάδων εκείνων των εποχών.

Θυμάμαι πως στην δεκαετία του ’60 στο κέντρο της πόλης υπήρχαν δύο πλατείες όπου βγάζαμε την ποδοσφαιρική μας δεινότητα. Η πλατεία Αριστοτέλους και η πλατεία Διοικητηρίου. Με μία διαφορά. Στην πλατεία Αριστοτέλους υπήρχε ο φοβερός και τρομερός φύλακας ο κυρ-Βασίλης που μόλις άκουγε το χτύπημα της μπάλας εφορμούσε με την σφυρίχτρα στο στόμα. Η ποινή ήταν η κατάσχεση της μπάλας. Η πλατεία Αριστοτέλους ήταν χώρος για την βόλτα των μαμάδων με τα παιδάκια τους. Οι Διοικητηριώτες δεν είχαν τον κυρ-Βασίλη τους και απολάμβαναν άφοβα το παιχνίδι τους. Εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’50 -όπως λένε- έκανε επίδειξη του ταλέντου του και ο Γιώργος Κούδας. Γενικά η γνωστή λέξη «Διοικητηριώτης», που περιελάμβανε πολύ συγκεκριμένα κοινωνικά χαρακτηριστικά, είχε σημείο αναφοράς την πλατεία.

Σήμερα είναι ένας αρχαιολογικός χώρος που περιμένει την ανάπλαση του. Βέβαια για ανάπλαση ακούμε εδώ και είκοσι χρόνια και ανάπλαση δεν βλέπουμε. Σχέδια επί σχεδίων, υποσχέσεις επί υποσχέσεων και τελικά μηδέν εις το πηλίκο. Μέχρι και μελέτη που βραβεύτηκε με 300.000 ευρώ την πετάξαν στα σκουπίδια. Το κόστος της ανάπλασης δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικό και προκαλεί απορίες αυτή η διαχρονική αδιαφορία για την τύχη της ωραιότερης πλατείας της Θεσσαλονίκης. Πολιτικές και δημοτικές αρχές σφυρίζουν αδιάφορα για ένα έργο το οποίο, πέρα από την ανάδειξη των μνημείων που υπάρχουν, θα ξαναγίνει τόπος αναψυχής των κατοίκων μιας πυκνοκατοικημένης περιοχής.

Πληροφορούμαι πως επανήλθε στο τραπέζι η δημιουργία πάρκινγκ. Ας σημειωθεί πως για την δημιουργία πάρκινγκ καταστράφηκε στις αρχές της δεκαετίες του ’90 η πλατεία. Γράφω με ανυπόκριτη αγανάκτηση για αυτήν την τριακονταετή αβελτηρία των φορέων της πόλης μας απέναντι στην ίδια την ιστορική μνήμη της. Προφανώς, αν αναζητήσουμε τους υπαίτιους γι’ αυτήν την κατάντια θα πέσουμε πάνω στην συνεχή μετάθεση ευθυνών μεταξύ των δημάρχων, των περιφερειαρχών και της κεντρικής εξουσίας. Και άντε βρες την άκρη.

Ειλικρινά απορώ πώς, οι τόσοι ευαίσθητοι φορείς της πόλης, ενώ επιδεικνύουν την ευαισθησία τους για άλλα, εμφανώς ήσσονος σημασίας ζητήματα, σιωπούν για αυτό το έγκλημα διαρκείας. Όσοι ευαισθητοποιήθηκαν για τα αρχαία της Βενιζέλου, δίπλα στα κίτρινα πανό που ανήρτησαν στα μπαλκόνια τους -και καλά έκαναν από την πλευρά τους- ας αναρτήσουν και ένα πανό για το έγκλημα της πλατείας Διοικητηρίου.

Βέβαια, είναι αυτονόητο, αν αρχίσουμε να τοποθετούμε πανό στα μπαλκόνια μας για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν σε βάρος της πόλης μας, με σημαντική ευθύνη των τοπικών ελίτ, το μήκος των μπαλκονιών δεν θα είναι αρκετό.