«Θα ήθελα πολύ να ζούσαν οι γονείς μου σήμερα να με δουν. Όλο τι θα γίνει και τι θα γίνει με αυτό το παιδί, έλεγαν. Ορίστε τώρα, πρόκοψα», είπε με το γνωστό του χιούμορ στην πλατεία του δημαρχείου Θεσσαλονίκης ο Διονύσης Σαββόπουλος.
Γιατί όσο και αν ισχύει η ρήση «ουδείς προφήτης στον τόπο του», ο δήμος Θεσσαλονίκης τη διέψευσε σήμερα.
Τώρα, που ο Διονύσης Σαββόπουλος έχει καθιερωθεί πια ως ο πρωτεργάτης της σχολής των Ελλήνων τραγουδοποιών οι οποίοι γράφουν μουσική, στίχους και ερμηνεύουν οι ίδιοι τα τραγούδια τους, αυτός ο τόπος, αυτή η γενέτειρά του με την οποία ο ίδιος έχει μια μεγάλη και διαρκή εκατέρωθεν αγάπη, τίμησε τον σπουδαίο δημιουργό με το Αργυρό Μετάλλιό της μετά μάλιστα από ομόφωνη απόφαση του δημοτικού συμβουλίου.
Ο δήμαρχος Στέλιος Αγγελούδης το παρέδωσε σε εκείνον σε μια ξεχωριστή, συγκινησιακά φορτισμένη εκδήλωση στον αίθριο χώρο του δημαρχιακού μεγάρου του, παρουσία πολλών επωνύμων της πόλης, πολιτικών, δημοτικών, κοινωνικών και πολιτιστικών παραγόντων, πλήθους ανθρώπων που τον αγαπούν, τιμούν και τον παρακολουθούν, φίλων και θαυμαστών του.
Και ο Σαββόπουλος ανέβηκε στη σκηνή, τραγούδησε τα αγαπημένα μας «Μια η άνοιξη» και «Συννεφούλα» μαζί με τη χορωδία του δήμου Θεσσαλονίκης υπό τη διεύθυνση της Μαίρης Κωνσταντινίδου συνοδευόμενοι από τη Φιλαρμονική του δήμου, συγκινήθηκε και η φωνή του έσπασε όταν είπε προς όλους «όπου και να βρέθηκα μέσα μου κουβαλάω πάντα τη Θεσσαλονίκη», θυμήθηκε ιστορίες από τα παιδικά του χρόνια στα σχολεία όπου φοίτησε, μίλησε για την παραλία της πόλης, το μαλλί της γριάς, το αρχοντικό που νοίκιαζαν «με το λεγόμενο τότε ενοικιοστάσιο» στον παράλληλο δρόμο της Μπότσαρη, μνημόνευσε τους φίλους του τους παιδικούς έναν - έναν.
Χαρακτήρισε όμως την πόλη και… «Τσιφτετελού» (με την καλή έννοια) και «Πού να χωρούσε εμένα το ρεπερτόριό μου εδώ;», είπε δικαιολογώντας την κάθοδό του στην Αθήνα.
Είπε πολλά σήμερα ο σπουδαίος δημιουργός, που με την εξαιρετική αφηγηματική του δεινότητα μάγεψε το κοινό και δεν κατέβαινε από τη σκηνή. Ευχαρίστησε από καρδιάς τον κόσμο που τον ακολουθεί όλα αυτά τα χρόνια και… «Η πλατεία ήταν γεμάτη» σύμφωνα με το τραγούδι του, αφού στην κυριολεξία δεν έπεφτε καρφίτσα με έναν κόσμο που ευχαριστήθηκε τη βραδιά και καταχειροκροτούσε κάθε λίγο.
Τον συνόδευαν η σύντροφός του Άσπα, ο μικρότερος εγγονός του Αντρέας «που ήρθε να δει τον παππού» του και ο Γιώργος ο ανεψιός του και γιος του αγαπημένου του αδελφού που έφυγε από τη ζωή.
Για την προσφορά του Σαββόπουλου στην πόλη και την προβολή της μίλησε μεταξύ άλλων ο δήμαρχος Στέλιος Αγγελούδης απονέμοντας στον καλλιτέχνη το Αργυρό Μετάλλιο της πόλης, ενώ ο πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Σπύρος Βούγιας με πρωτοβουλία του οποίου πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση θυμήθηκε τις μέρες που ο συνθέτης είχε επιστρέψει για ένα μικρό διάστημα στη Θεσσαλονίκη όπου ζούσε στη Μητροπολίτου Ιωσήφ, μετά από μια καμπή που είχε στην πορεία του ύστερα από το άλμπουμ «Το κούρεμα» και αναφέρθηκε σε βιογραφικά του στοιχεία.
Ο αλλιώς «Νιόνιος» για τους φίλους του και το κοινό που τον λατρεύει τελείωσε το Ε' Γυμνασίο Αρρένων και το 1962 μπήκε στη Νομική Σχολή. Από τα φοιτητικά του χρόνια είχε πολιτικές αναζητήσεις, ενώ γνώρισε όλους τους επιφανείς λογοτέχνες της πόλης διατηρώντας μια στενή σχέση με τη Μακεδονική Καλλιτεχνική Εταιρεία «Τέχνη».
Εγκατέλειψε τη Νομική και τη Θεσσαλονίκη το 1963 και έφυγε στην Αθήνα αφού το αστέρι του ήταν άλλο και η μουσικές του ανησυχίες δεν τον άφηναν μάλλον να ακολουθήσει μια δικηγορική η και ακαδημαϊκή ίσως καριέρα.
Αργότερα όταν μετά από σκληρή δουλειά, πολύ προσπάθεια και επίμονη διαδρομή αυτό το ίδιο αστέρι έλαμψε, εκείνος έγραψε ένα αυτοβιογραφικό τραγούδι που περιλαμβάνει μέσα του τον στίχο: «Γεννήθηκα στη Σαλονίκη και ξέρω απέξω τη διαδρομή».
Λίγα λόγια για την πορεία του
Ο Διονύσης Σαββόπουλος εκφράζει πάντα τις πολιτικές του θέσεις, τόσο μέσα από το έργο του όσο και από τον δημόσιο λόγο του. Από το 1964 που ξεκίνησε το ταξίδι του στη μουσική εμφανίστηκε σε νυχτερινές σκηνές μαζί με τη Μαρία Φαραντούρη και τον Μάνο Λοϊζο, ενώ φυλακίστηκε δύο φορές στη διάρκεια της δικτατορίας (Αύγουστος & Σεπτέμβιος 1967).
Γνωστός για το ιδιαίτερο χιούμορ του έγραψε σκωπτικά τραγούδια, αλλά και ρομαντικά, αλληγορικά ακούσματα, άλλα και έντονα καυστικά κομμάτια. Η εκπομπή του «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι» την οποία παρουσίαζε τα έτη 1867 – 1987 στη δημόσια τηλεόραση θεωρείται εμβληματική για τα μεταπολιτευτικά τηλεοπτικά συμβαίνοντα και μάλιστα η μεγάλη της επιτυχία ήταν τέτοια που επαναλήφθηκε και μετέπειτα, στα πιο πρόσφατα χρόνια.
Δεν είναι η πρώτη φορά που απολαμβάνει μιας τιμητικής διάκρισης αφού τον Νοέμβριο του 2017 το Τμήμα Φιλολογίας του ΑΠΘ τον ανακήρυξε επίτιμο διδάκτορα.
Τα άλμπουμ και οι επιτυχίες του είναι αμέτρητα, τόσο που αν χρειαστεί να καταγραφούν σε ένα σύντομο σημείωμα όπως αυτό, σίγουρα θα ξεχαστούν κάποια από αυτά. Γι’ αυτό αρκούμαστε στο να ευχηθούμε: «Ας κρατήσουν οι χοροί» - άλλωστε με αυτό το τραγούδι έληξε η εκδήλωση… Συμπληρώνοντας στο τέλος τέσσερις λέξεις: κι άλλο πολύ ακόμα!