Γράφει ο Αλέξανδρος Παντελάκης
Η ηθοποιός που έκανε αίσθηση με τον πρωταγωνιστικό ρόλο της στο «Σώσε με», που προβάλλεται μέσα από το συνδρομητικό κανάλι του ΑΝΤ1, έρχεται στη Θεσσαλονίκη και το Θέατρο Αριστοτέλειο αυτό το Σαββατοκύριακο (14-15/01) για να παρουσιάσει την «Άλκηστη», το σατυρικό δράμα του Ευριπίδη, με την ιδιαίτερη σκηνοθετική ματιά της.
Η Έλενα Μαυρίδου τα τελευταία χρόνια δουλεύει εντατικά για το θέατρο και ενώνει τις τέχνες που αγαπά επί σκηνής. Η πανδημία έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στο να αναδιαμορφώσει την καλλιτεχνική της ταυτότητα. Οι δουλειές της από εκείνη τη στιγμή και έπειτα φαίνεται να συνομιλούν μεταξύ τους και να διαδέχεται η μία την άλλη με έναν φυσικό τρόπο.
«Όταν ήμασταν σε καραντίνα, είχα αρχικά έναν σχεδιασμό να παρουσιάσω τις “Βάκχες” του Ευριπίδη που ήταν μέσα στο πρόγραμμα του θεάτρου και ήταν ήδη μέσα στο ρεπερτόριο που είχα επιλέξει. Βέβαια από τότε που έγινε η καραντίνα και άλλαξε ο κόσμος - οι αλλαγές ήταν τόσο δομικές εσωτερικά σε όλους μας - μας συντάραξε αυτό το γεγονός και νομίζω ότι για πολύ καιρό θα υπάρχουν πράγματα τα οποία θα είναι μία συνέχεια από τον κορονοϊό.
Σε εμένα δημιούργησε μια μετατόπιση εσωτερικά όσον αφορά το κομμάτι των αναζητήσεων μου στο θέατρο. Δεν είχα καμία απολύτως ανάγκη να ασχοληθώ με το έργο που είχα προγραμματίσει, δεν είχα καμία ανάγκη να κάνω μία παράσταση εικονοπλαστικού χαρακτήρα που είχα προγραμματίσει γιατί και η “Πτέρυγα” που ήταν η προηγούμενή μου δουλειά ήταν μία παράσταση πιο εικονοπλαστική με δυνατές εικόνες και με λίγο κείμενο…».
Αυτή η εσωτερική ανησυχία οδήγησε την ηθοποιό και σκηνοθέτη να εξερευνήσει νέα πράγματα και να πειραματιστεί με στοιχεία που άρχισαν να αποκτούν περισσότερο χώρο μέσα της. «Ξαφνικά είχα περισσότερο την ανάγκη να στραφώ σε πράγματα που ήθελα να εξερευνήσω κι εγώ όπως για παράδειγμα η κατασκευή ενός χάρτινου θεάτρου, το πώς κατασκευάζονται οι μαριονέτες, το πώς να φτιάξεις μάσκες… Αυτά είναι πράγματα με τα οποία μπήκα σε μία διαδικασία ενός εργαστηρίου» εξηγεί.
Χάρτινες φιγούρες, μαριονέτες και ναΐφ αισθητική
Κάπως έτσι έγινε ο «Λάμπρος», μια παράσταση βασισμένη στο ποίημα του Διονύσιου Σολωμού με αφορμή την επέτειο των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση, που όλη εκείνη η τεχνογνωσία και η έμπνευση οδήγησε τελικά στην «Άλκηστη» του Ευριπίδη.
«Και εδώ έχουμε ένα χειροποίητο αν θέλετε έργο, έχει μία κινηματογραφική αισθητική, έχει αναλογικά εργαλεία, έχει τα επιδιοσκόπια, αυτούς τους αναλογικούς προτζέκτορες που είχαμε στο σχολείο. Εδώ ο δανεισμός έχει να κάνει με τις χάρτινες φιγούρες, μαριονέτες που έχω φτιάξει, οι οποίες είναι μίας ναίφ αισθητικής. Θέλουμε κάπως να παντρέψουμε κάποια σύγχρονα στοιχεία τα οποία έχουν να κάνουν με την τεχνολογία ήχου με τα παραδοσιακά στοιχεία όπως η λύρα Μακεδονίας και Θράκης. Όλα αυτά θέλουμε να τα αναμίξουμε κάπως σε ένα κόσμο γιατί η ποίηση με την οποία αρχικά ασχολήθηκα είναι μία τέλεια περιοχή για να φτιάξεις ένα ακουστικό και οπτικό σύμπαν, δηλαδή από εκεί ξεκινάει και μετά η πρόθεσή μου ήταν αυτό να μπορέσει να περάσει σε μία τραγωδία του Ευριπίδη» αναφέρει.
Το έργο αυτό κέντρισε το ενδιαφέρον της Έλενας Μαυρίδου γιατί είναι «αινιγματικό» με «αμήχανα σημεία». Συνεπώς, δεν θα μπορούσε να απορρίψει την πρόταση του «Σταύρος Νιάρχος», που ήταν και το σημείο που ξεκίνησε το ταξίδι της αυτή η παράσταση.
Στο πλευρό της, ο σύζυγος της, Δημήτρης Λάλος, που συμπρωταγωνιστεί στην παράσταση και συμμετέχει σε αυτό το πρωτότυπο ανέβασμα του έργου. «Καθόλη τη διάρκεια της παράστασης κάπως παρατηρούμε το Δημήτρη και καθώς κάνει την προετοιμασία του για το ρόλο η καθώς σιγά-σιγά θα ξεδιπλώσει έναν μονόλογο για έναν θρήνο μπροστά μας. Δεν βλέπουμε γυμνά την προετοιμασία αλλά μέσα στο πλαίσιο αυτό. Είναι μία σχέση που δημιουργούμε και με το κοινό.
Είναι μία παράσταση η οποία δεν θέλει δεν έχει στόχο να δημιουργήσει ένα πολύ σφιχτό περιβάλλον προκειμένου να μπει σε ένα θέατρο όπως είθισται. Μπορούμε να δοκιμάσουμε άλλες σχέσεις για το αρχαίο δράμα μέσα σε ένα κλειστό χώρο. Υπέροχο έργο το οποίο θεωρείται σατυρικό δράμα είναι αινιγματικό έχει μια ιδιαίτερη ισορροπία μεταξύ κωμικού και τραγικού δηλαδή συμβαίνουν φοβερά πράγματα.
Είναι σαν μία κηδεία και μία γιορτή μαζί. Είναι σαν κάποιος να μας κλείνει το μάτι ο Ευριπίδης και να μας μιλάει για τη ζωή και τον θάνατο μέσα από αυτό το έργο. Δημιουργώντας παράλληλα κι έναν σαρκασμό τελικά για ποιον θα ήμασταν διατεθειμένη να πεθάνουμε. Αν ερχόταν η στιγμή θα το κάναμε;».
«Οι τέχνες μπορούν να μας κάνουν να αισθανθούμε τι είναι η ζωή»
To έργο εξετάζει έντονα το δίπολο ζωής και θανάτου. Την απώλεια από τη μια και τη γιορτή της ζωής από την άλλη. Πώς είναι ωραίο να γιορτάζουμε τη ζωή; Η ηθοποιός παραθέτει τον προβληματισμό της χαρίζοντας, όμως, παράλληλα ένα απόφθεγμα που περιέχει σοφία. «Αν σκεφτείς ότι είναι μία δεύτερη ζωή και η πρώτη έχει τελειώσει ίσως είναι μία ευκαιρία να τη ζήσεις» μας λέει και συνεχίζει:
«Στη ζωή υπάρχει ένας μηχανισμός στον εγκέφαλο μας, ο όποιος δε μας επιτρέπει να έχουμε μία διαρκή σχέση με τη θνησιμότητα μας, μας αποτρέπει από το να αισθανόμαστε διαρκώς κοντά μας την αίσθηση του θανάτου. Αν κάθε δευτερόλεπτο νιώθαμε σε βάθος ότι θα μας έπιανε σίγουρα κρίση πανικού. Υπάρχει ένας μηχανισμός που μας κάνει να ξεχνάμε πράγματα τα οποία μας ταρακουνούν. Είναι η ίδια η ζωή! Από την άλλη, υπάρχουν κάποια πράγματα που μας ενεργοποιούν στη ζωή και αισθανόμαστε την ύπαρξη μας και την αξία της ζωής αλλά αυτό κρατάει πάντα λίγο.
Οι τέχνες, βέβαια, η μουσική, το θέατρο, ο κινηματογράφος, η ζωγραφική πολύ συχνά μπορούν να μας φέρουν σε έναν προβληματισμό, σε μία ανησυχία, σε ένα ξύπνημα της δημιουργίας ή μια αίσθηση της ύπαρξης που αυτό μπορεί να μας κάνει να αισθανθούμε το τι είναι ζωή. Όταν είμαστε πολύ κοντά στο θάνατο αισθανόμαστε πολύ ζωντανοί» καταλήγει.
Οικογενειακή υπόθεση
Σχετικά με τους συνεργάτες της στην παράσταση «Άλκηστις», η Έλενα Μαυρίδου κατάφερε να έχει πρόσωπα από τον οικογενειακό και τον κλειστό φιλικό της κύκλο. Ήταν μια ανάγκη και ένα αίσθημα ασφάλειας που είχε ανάγκη περισσότερο από ποτέ.
«Τον “Λάμπρο” τον ξεκινήσαμε μαζί με το Γιώργο Μαυρίδη που είναι και αδερφός μου. Ήταν μία προσωπική μας έρευνα, μαζί ξεκινήσαμε αυτή τη διαδρομή. Ο Γιώργος είναι o μουσικός της παράστασης “Άλκηστις” και έχει κάνει τη μισή δουλειά. Επειδή κατασκευάσαμε ένα οπτικό-ακουστικό σύμπαν, ο Γιώργος έπαιξε καθοριστικό ρόλο μέσα σε αυτό.
Είναι ο άνθρωπός μου, ο πρώτος άνθρωπος με τον οποίο μπήκαμε στη διαδικασία να κάνουμε αυτή τη δουλειά. Όταν ήρθε η πρόταση για το Σταύρος Νιάρχος, αισθανόμουν ότι οι άνθρωποι που πρέπει να είναι σε αυτή τη δουλειά έπρεπε να έχουν μία πιο οργανική θέση σε αυτό που προϋπάρχει, δηλαδή αυτό που κάναμε μαζί με το Γιώργο. Όποτε μοιραία όλοι αυτοί οι άνθρωποι που μπήκαν σ' αυτή τη δουλειά ήταν άνθρωποι που με έναν τρόπο σχετίζονταν με μένα και τον Γιώργο» επισημαίνει.
«Ο Δημήτρης Λάλος για παράδειγμα, που είναι ο σύζυγος μου, ενώ είχαμε δουλέψει πριν οχτώ χρόνια μαζί, ήμασταν μαζί στην Επίδαυρο, δεν είχε προκύψει ξανά η ανάγκη να δουλέψουμε μαζί ούτε υπήρχε ο αυτοσκοπός. Αγαπάμε και θαυμάζουμε ο ένας τον άλλον αλλά δεν ήταν για μας δομικό συστατικό της σχέσης μας το να δουλέψουμε απαραίτητα μαζί. Ούτε το αποκλείαμε ούτε το επιδιώκαμε.
Ο Δημήτρης ήταν πάρα πολύ κοντά σε αυτή τη δουλειά, παρακολουθούσε την πορεία. Οπότε όταν εγώ έπρεπε να βρω περισσότερους ηθοποιούς για να παρουσιάσω την παράσταση, ο Δημήτρης ήταν εκεί και απλά συνέβη, τόσο αβίαστα (…). Ήθελα κάτι τέτοιο μετά την καραντίνα. Ήθελα κάπως να έχω μια αίσθηση οικειότητας και μιας σιωπηλής ασφαλείας μεταξύ μας, ότι όλα είναι καλά, ότι ακόμα κι αν αυτό το πράγμα αποτύχει είμαστε εντάξει» ομολογεί.
Στο «Σώσε με» εισακούστηκε μια εσωτερική προσευχή
Παράλληλα, με την πολύ αξιόλογη θεατρική της πορεία, η Έλενα Μαυρίδου πρωταγωνιστεί και στη νέα crime σειρά του ANT1+, «Σώσε με», βασισμένη στο ανατρεπτικό βιβλίο του γνωστού συγγραφέα Δημήτρη Σίμου.
Εκεί υποδύεται την Αστυνόμο Λουκίδη που καλείται να βρει τον δολοφόνο που κρύβεται πίσω από μια σειρά εγκλημάτων στην Κομοτηνή. Έχει ήδη προβληθεί η μισή σεζόν και τα σχόλια που λαμβάνει η δουλειά αυτή είναι πολύ θετικά. Ιδιαίτερα, η Έλενα Μαυρίδου έχει δώσει μια νέα οπτική γύρω από τον χαρακτήρα που κεντρίζει το ενδιαφέρον και αποδεικνύει την υποκριτική της δεινότητα.
«Ήταν ιδιαίτερα δελεαστική η πρόταση αυτή για μένα. Η Σοφία Δημόπουλου που είναι casting director με σκέφτηκε και με πρότεινε για αυτόν το ρόλο και πραγματικά την ευχαριστώ πολύ γιατί ήταν σαν χτύπησε καρδιά. Αυτό συνέβη την ίδια περίοδο που κάπως εγώ ήθελα από το σύμπαν κάτι τέτοιο, έναν τέτοιον ρόλο.
Έχει μεγάλη αξία για μένα γιατί αναρωτιόμουν και έλεγα τι ωραία που θα ήταν να έχουμε μία crime σειρά που θα υπάρχει μια γυναίκα αστυνομικός, η οποία δεν είναι μία ρομαντική ηρωίδα ή μία μοιραία γυναίκα, η οποία μέσα από το γόητρο της θα καταφέρει να κερδίσει κάποια πράγματα, αλλά να είναι ένας αντιήρωας, μία γυναίκα η οποία είναι εσωστρεφής, με τραύματα, κουβαλάει ένα παρελθόν, έχει αδυναμίες και κάπως το ονειρεύτηκα αυτό με έναν τρόπο και ήθελα τόσο πολύ να έρθει κάτι.
Όταν η Σοφία Δημοπούλου μου τηλεφώνησε ήταν σαν πραγματικά κάποιος να είχε ακούσει τη σκέψη μου. Είχε πολύ πλάκα. Εισακούστηκε μία εσωτερική προσευχή για κάτι το οποίο θα επιθυμούσα να παίξω», καταθέτει.
Ιδιαίτερη μνεία κάνει και στη συνεργασία της με τον σκηνοθέτη της σειράς Πιέρο Ανδρακάκο, ο οποίος έδωσε τον απαραίτητο χώρο στους ηθοποιούς και ανέδειξε πολύ καλά τον τόπο των γυρισμάτων.
«Η γνωριμία μου με τον Πιέρο, τον σκηνοθέτη μου, ήταν ευτύχημα γιατί είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος έχει ένα υπέροχο πνεύμα σε αυτό που θέλει να κάνει με πάρα πολύ έντονο το αίσθημα της δημιουργίας καθόλη τη διάρκεια αυτής της σειράς. Εκτός από το ότι είναι πολύ οργανωμένοι άνθρωποι στον κινηματογράφο, σχεδιάζουν πολύ καλά τα πράγματα και τα κάνουν, είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει εσωτερικά και μία ματιά ενός ανθρώπου ο οποίος ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμος να παίξει με πράγματα τα οποία θα οδηγήσουν τους χαρακτήρες και όλους μας σε κάτι καλύτερο».
Η ίδια είχε τον χρόνο και την άνεση να εξετάσει πώς δουλεύει η αστυνομία, έκανε εκπαίδευση στα όπλα και στον τρόπο που διεξάγεται μια ανάκριση. Μέσα από τη συνδρομητική τηλεόραση χαίρεται επίσης ότι «γίνονται ανοίγματα προς περιοχές που δεν έχουμε πάει. Είναι πολύ σημαντικό γιατί θα ανοίξει θεματικές που ακόμα μπορεί να αποτελούν και ταμπού στην ελληνική κοινωνία».
Τονίζει ακόμη ότι «από τη στιγμή που αυτές οι σειρές πάνε καλά και ο κόσμος ανταποκρίνεται, αυτό θα δημιουργήσει ένα αίσθημα ασφάλειας ότι μπορούμε να μιλήσουμε για πολλά και ποικίλα πράγματα που απασχολούν την κοινωνία μας».
Η Έλενα Μαυρίδου, τέλος, δηλώνει ότι έχει κοινά στοιχεία με την Λουκίδη σε ό,τι αφορά την επιμονή της και τις ευαισθησίες που προβάλλει. Ωστόσο, βάζει και δικά της στοιχεία στον ρόλο.
«Σε κάθε ρόλο βάζω πράγματα από μένα, εσωτερικά. Θέλοντας και μη υπάρχουν περιοχές οι οποίες είναι δικές μας, είναι κρυφές και μπαίνουν μέσα στο παιχνίδι. Εγώ δεν έχω εξαρτήσεις, δεν έχω τέτοιες πτυχές οι οποίες με βασανίζουν. Ως προς τη ζωή μου έχω μια πολύ πιο ήσυχη και ήρεμη ζωή από ό,τι η αστυνόμος Λουκίδη.
Ζω τις ζωές μέσα από το θέατρο και τον κινηματογράφο γιατί αυτό είναι μοναδικό πράγμα για έναν ηθοποιό. Μετά μπορεί να γυρίσω το βράδυ στο σπίτι μου και να ζωγραφίζω με την κόρη μου. Μπορεί να πηγαίνω στο γύρισμα και να παίζω τζόγο, να πίνω και να τρώω ξύλο και μετά να πηγαίνω με τον άντρα μου για ένα φαγητό. Αυτός είναι ο μαγικός κόσμος της υποκριτικής, σου δίνει την ευκαιρία να περπατήσεις με έναν τρόπο σε διάφορες πιθανές ζωές» καταλήγει.
INFO
«Άλκηστις» του Ευριπίδη
Θέατρο Αριστοτέλειον
Σάββατο 14/1 στις 9 μ.μ.
Κυριακή 15/1 στις 8 μ.μ.
Εισιτήρια από 17 έως 20 ευρώ
Συντελεστές:
Μετάφραση: Κωνσταντίνος Χρηστομάνος
Σύλληψη – Σκηνοθεσία: Έλενα Μαυρίδου
Πρωτότυπη μουσική – Σχεδιασμός ήχου: Γιώργος Μαυρίδης
Κοστούμια: Νίκος Αποστολόπουλος
Σχεδιασμός φωτισμών: Περικλής Μαθιέλλης
Σχεδιασμός φιγούρων: Έλενα Μαυρίδου
Βοηθός σκηνοθέτη: Κυριακή Μουλιού
Οργάνωση παραγωγής: Γιάννα Αλ Νακά
Υπεύθυνη Γραφείου Τύπου & Επικοινωνίας: Μαρία Τσολάκη
Social Media: Δανάη Γκουτκίδου
Φωτογραφίες: Elias Joidos
Σχεδιασμός – Γραφιστική επιμέλεια: Θωμάς Παπάζογλου
Παίζουν: Έλενα Μαυρίδου, Δημήτρης Λάλος, Σωτήρης Τσακομίδης, Δήμητρα Κούζα, Γιώργος Τριανταφυλλίδης, Στέργιος Κοντακιώτης