Φανταστείτε έναν αμερικανό επιχειρηματία, που βρίσκεται αυτές τις ημέρες στη Θεσσαλονίκη για τη ΔΕΘ. Έχει ξεσηκωθεί από την άλλη άκρη του Ατλαντικού να έρθει σε μία μεγάλη μεσογειακή πόλη, μιας χώρας που βγαίνει σιγά σιγά από μια μεγάλη οικονομική και διαφημίζεται ως μια περιοχή όπου γίνεται μια διεθνής έκθεση. Με τις ΗΠΑ να είναι η τιμώμενη χώρα. Και όπου ενδεχομένως μπορεί να προκύψουν ενδιαφέρουσες δυνατότητες για επενδύσεις.
Έρχεται στη Θεσσαλονίκη για τα εγκαίνια της έκθεσης και αποφασίζει το Σάββατο το απόγευμα να την επισκεφτεί. Βάζει το κοστούμι του, φορά τη γραβάτα του και οδεύει προς την πλατεία ΧΑΝΘ. Εκεί πέφτει επάνω σε συνεχή μπλόκα της αστυνομίας, συναντά δεκάδες διαδηλωτές (με σημαίες και περικεφαλαίες…), που έχουν συγκεντρωθεί για κάποιο συλλαλητήριο, αλλά και άλλες τρεις πορείες διαμαρτυρίας που έχουν κατάληξη στην έκθεση. Σε λίγο αντιλαμβάνεται ότι για κάποιον λόγο τσούζουν τα μάτια του και ότι δεν μπορεί να αντέξει την αποπνιχτική ατμόσφαιρα που επικρατεί λίγα μέτρα μακρά από την έκθεση. Για την έκθεση για την οποία είχε κάνει μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα να την επισκεφτεί.
Λίγες ημέρες μετά ο ίδιος άνθρωπος ανοίγει την τηλεόραση στο ξενοδοχείο που μένει και πέφτει επάνω στη ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στο Ευρωκοινοβούλιο. «Ας τον ακούσω», λέει από μέσα του για να αντιληφθεί τι πρεσβεύει ο άνθρωπος που είναι στο τιμόνι της χώρας, όπου ο Αμερικανός θέλει να επενδύσει.
Παρακολουθώντας τη συζήτηση σοφότερος για τα θέματα της Ελλάδας δεν έγινε. Γιατί τόσο ο πρωθυπουργός όσο και οι υπόλοιποι έλληνες ευρωβουλευτές, αντί να ανοίξουν μια παραγωγική κουβέντα για την Ελλάδα του αύριο, περιορίστηκαν στο γνωστό «blamegame». Για το ποιος έφταιξε για την κρίση.
Φαντάζομαι ότι μετά από αυτές τις εκπληκτικές εμπειρίες ο Αμερικανός θα έκλεισε την τηλεόραση, θα ετοίμασε τη βαλίτσα του και, αφού αποφάσισε να μην επενδύσει στην Ελλάδα, θα επέστρεψε στη χώρα του.