Αν θα είχε ο Κυριάκος Μητσοτάκης τη δυνατότητα να κάνει κάτι προκειμένου να μην συμβεί το μοιραίο στον τέως βασιλιά Κωνσταντίνο λίγο πριν την έναρξη της προεκλογικής περιόδου, είναι σίγουρο πως θα το έκανε.
Έχει τόσους μπελάδες στο κεφάλι του, που η πρόσθεση ενός ακόμη βαραίνει πολύ την ζυγαριά θετικών - αρνητικών την οποία προσπαθεί με κάθε τρόπο να κρατήσει σε ισορροπία.
Άλλα όμως οι άνθρωποι σχεδιάζουν ή εύχονται και διαφορετικά ο Θεός και η μοίρα αποφασίζουν.
Δύσκολη περίπτωση η διαχείριση της υπόθεσης για την κυβέρνηση, ιδιαίτερα μάλιστα καθώς ακολούθησε χρονικά τον θάνατο της Ελισάβετ και τα αισθήματα συμπάθειας που προκάλεσε στην Μεγάλη Βρετανία και σε όλον τον κόσμο.
Το ευνοϊκό για το Μαξίμου ήταν πως η σταδιακή επιδείνωση της υγείας του Κωνσταντίνου και η πολυήμερη νοσηλεία του, έδωσαν κάποιο χρόνο στο να υπάρξει η κατάλληλη προετοιμασία για την διαχείριση του τέλους εφόσον αυτό ερχόταν.
Επί της ουσίας, μου έκανε εξαιρετικά καλή εντύπωση ότι ο πρωθυπουργός, δεν μάσησε τα λόγια του, ούτε προσπάθησε να κρυφτεί πίσω από υπουργούς του φορτώνοντας σε αυτούς την ευθύνη. Απεναντίας, πήρε στα χέρια του την «καυτή πατάτα» και την διαχειρίστηκε με σαφή και ξεκάθαρο τρόπο, χωρίς ναι μεν αλλά, ούτε με υπεκφυγές και με ρυθμίσεις δια της…διολισθήσεως.
Όπως ακριβώς του άρμοζε ως Κυριάκος Μητσοτάκης, στον οποίο όση κριτική κι αν του γίνει, ουδείς μπορεί να προσάψει ότι κλείνει το μάτι σε βασιλόφρονες, ακροδεξιούς και υποδαύλιση διχασμών από το παρελθόν.
Μνημονεύω με την δέουσα υπογράμμιση την δήλωσή του, η οποία κατά την ταπεινή μου γνώμη, κλείνει κάθε χαραμάδα προς το παρελθόν και κόβει τον αέρα σε εκείνους που έψαχναν ευκαιρία να διχάσουν επικαλούμενοι τις τιμές που αποδίδονται σε αποθανόντες αριστερούς ως αντιδιαστολή με την απόφαση να ταφεί ο τέως ως ιδιώτης καθώς με επιλογή του δεν είχε ελληνική υπηκοότητα.
«Η πολυκύμαντη διαδρομή του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου σημάδεψε και σημαδεύτηκε από ταραγμένες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας του τόπου. Από τραύματα τα οποία επούλωσαν, ωστόσο, οι επιλογές, η ελεύθερη συνείδηση και η ωριμότητα του λαού μας. Αλλά και η διακριτική, είναι αλήθεια, στάση του ιδίου σε όλα τα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Με τον θάνατό του γράφεται, τώρα, και σε ανθρώπινο επίπεδο, ο τυπικός επίλογος ενός κεφαλαίου που έχει κλείσει οριστικά με το δημοψήφισμα του 1974. Τον λόγο, πλέον, έχει η Ιστορία. Αυτή θα κρίνει δίκαια και αυστηρά τον Κωνσταντίνο της δημόσιας ζωής. Γιατί τον άνθρωπο Κωνσταντίνο τον συνοδεύει, ήδη, η θλίψη και ο σεβασμός μπροστά στην απώλεια της ίδιας της ζωής. Απευθύνω τα ειλικρινή συλλυπητήριά μου στην οικογένειά του».
Σε ό,τι με αφορά κι επειδή από αυτήν εδώ την στήλη δεν συνηθίζω να αποφεύγω να εκτεθώ, σημειώνω ότι κατά την γνώμη μου η βασιλεία και η μοναρχία είναι ξεπερασμένες κι αδιανόητες στην εποχή μας έννοιες. Αδυνατώ να κατανοήσω σοβαρό και μορφωμένο άνθρωπο να θεωρεί έναν άλλον άνθρωπο και την οικογένειά του ως… γαλαζοαίματους. Ως γεννημένα αφεντικά.
Δεν πιστεύω επ’ ουδενί και δεν δέχομαι πως υπάρχουν ανώτεροι άνθρωποι και μάλιστα ελέω κληρονομικότητας που αναλαμβάνουν να διαφεντεύουν την πορεία ενός έθνους και τις ζωές των…υπηκόων τους, χωρίς να εκλέγονται, να απολογούνται, να ανακαλούνται.
Όπως και πιστεύω βαθιά κι ανεπιφύλακτα ότι τόσους αιώνες ιστορίας του ανθρώπου επάνω στην γη, καλύτερο πολίτευμα από την δημοκρατία, δεν ανακαλύφτηκε. Όσες επιφυλάξεις κι αν έχει κανείς για κάποιες στρεβλώσεις ή αδυναμίες της.
ΥΓ. Ας ελπίσουμε πως όσα συμβούν αύριο, δεν θα μας κάνουν να πέσουμε για άλλη μια φορά από τα σύννεφα…
Παρά την ξεκάθαρη -άντε και με μία... πικραμμένη έξτρα υποχώρηση λόγω Σαμαρά- θέση της κυβέρνησης στα του έκπτωτου μακαρίτη, ο καυγάς καυγάς και η αρένα τα σόσιαλ μίντια, εκεί που ο καθένας αισθάνεται την υποχρέωση να πει την αποψάρα του αγνοώντας πολλές φορές την ιστορική αλήθεια και παρασυρόμενος συνήθως από την επιστημονικά αποδεκτή «ψυχολογία του όχλου».
Θα μου πεις, πρώτη φορά συμβαίνει αυτό; Εδώ έχουμε γίνει κατά καιρούς όλοι λοιμωξιολόγοι, σεισμολόγοι, εγκληματολόγοι, ιατροδικαστές και συνταγματολόγοι, δε θα γινόμασταν εν μία νυκτί «γλυξμπουργκολίστας» που είναι και εύκολο, αν έχεις δει λίγο «Crown» και καμιά ωρίτσα από το 12ήμερο υπερθέαμα της κηδείας της Ελισάβετ;
Εντάξει, προφανώς και συμβαίνει συχνά, αλλά η συγκυρία στην οποία συνέβη το διαδικτυακό ξεμάλλιασμα για τα του έκπτωτου εκλιπόντα, μου θύμισε περισσότερο μία χώρα που όχι μόνο τέλειωσε νωρίς νωρίς με το ζήτημα «βασιλεία», αλλά και με τρόπο δραματικό (για τους βασιλείς).
Αναφέρομαι στη Γαλλία και στην περίφημη Μαρία Αντουανέτα την οποία θυμήθηκα την ώρα που διεξαγόταν ο καυγάς και βγήκαν τα αποτελέσματα του Ευρωβαρόμετρου.
Ποια, λοιπόν, ήταν τα ευρήματα και γιατί μου θύμισαν την τελευταία βασίλισσα των Γάλλων με τα ψωμιά και τα παντεσπάνια; Πως οι Έλληνες υποφέρουν και μάλιστα πολύ εξαιτίας της ακρίβειας και πως όλο αυτό το εκρηκτικό μείγμα όπως διαμορφώθηκε μετά την πανδημία και βοηθούντος του πολέμου στην Ουκρανία, τους έχει φέρει, όπως και τους άλλους Ευρωπαίους (οι οποίοι όμως στην πλειονότητά τους ζουν σε χώρες που δεν πέρασαν τόσες κρίσεις οικονομικές τα τελευταία χρόνια) σε απόλυτη απόγνωση.
Θα μου (ξανά)πείτε, για νέο μας τα λες αυτά; Όχι φυσικά, αλλά πραγματικά είναι ώρες που με τρελαίνει αυτή η χώρα και οι πολίτες της με τη μανία να μαλώνουν πάντοτε για το δέντρο και ποτέ για το δάσος.
Και δε μπορεί και η ηγεσία της αλλά και όλοι όσοι έχουν εκλεγεί σε θέσεις ευθύνης (ισχύει αυτό και για τους αντιπολιτευόμενους και όχι μόνο για τους βουλευτές αλλά όποιον έχει τοποθετηθεί από το λαό κάπου που να τρέχει γι’ αυτόν και όχι για εαυτόν), να παίρνουν στα χέρια τους τα αποτελέσματα του Ευρωβαρόμετρου, να βλέπουν πως η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων (ακόμα και όσοι μέχρι χθες ανήκαν στους πραγματικά μεσαίους) δεν ξέρει τι της ξημερώνει, ζορίζεται να αποπληρώσει το ρεύμα ή πάει με αγωνία και προβληματισμό στο σούπερ μάρκετ και αυτοί να μαλώνουν για το εάν ο Γλύξμπουργκ ήταν τέως ή έκπτωτος και να βγάζουν ανακοινώσεις για το πώς θα γίνει η κηδεία, λες και είναι Ιρλανδοί στην κηδεία της Ελισάβετ.
Και επίσης δε μπορεί δημοσιογράφοι που έχουν και τηλεοπτική παρουσία να λένε τέτοιες εξοργιστικές μπαρούφες όπως ότι «σε κανονικές συνθήκες ο Παύλος θα ήταν διάδοχος» και άλλα απίθανα, αντί να ασχολούνται με τη δουλειά τους που δεν είναι άλλη από το να αναδείξουν ξανά και ξανά και ξανά το νούμερο 1 πρόβλημα της χώρας, την ανεξέλεγκτη ακρίβεια και να καλέσουν τους κρινόμενους να λάβουν όσα μέτρα χρειάζονται για να μην βλέπει μία ολόκληρη χώρα εφιάλτες και στον ύπνο και στον ξύπνιο.
* Δημοσιεύτηκε στη «ΜτΚ» στις 15.01.2022