ΑΠΟΨΕΙΣ

Κάντε φύλλο και φτερό το αρχείο εφημερίδων από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Σαρανταέξι χρόνια. Και αναζητήστε μία – έστω μία! – φορά που ο συνδικαλισμός του δημόσιου τομέα συμφώνησε με κάποια μεταρρύθμιση. Ακόμη περισσότερο, μία φορά που ο ίδιος πρότεινε μία μεταρρύθμιση. Πιο εύκολο είναι να ψάχνετε ψύλλο στ΄ άχυρα. Η βελόνα έχει κολλήσει. Ντόπια και ξένα μονοπώλια, όχι στην εντατικοποίηση, όχι στις ιδιωτικοποιήσεις, όχι στις ΣΔΙΤ, όχι στην αξιολόγηση, προσλήψεις, μονιμοποίηση συμβασιούχων, αυξήσεις μισθών, επιδόματα, άδειες, σύνταξη στα πενήντα. Μιλάμε πάντα για τον συνδικαλισμό στο Δημόσιο. Γιατί ο συνδικαλισμός στον ιδιωτικό τομέα είναι πολύ σοβαρή υπόθεση που δεν σηκώνει προκάτ λύσεις και απεργίες για ψύλλου πήδημα.

Και στο Δημόσιο θα μπορούσε ο συνδικαλισμός να είναι σοβαρή υπόθεση. Εφόσον έβλεπε πέρα από τη μύτη του, αναδείκνυε παθογένειες του χώρου και τις έθετε ως προτεραιότητα – όχι μόνο για γαρνιτούρα στα συντεχνιακά αιτήματα. Εάν, για παράδειγμα, η ΠΟΕ – ΟΤΑ αξίωνε να ελεγχθεί ποιοι συμβασιούχοι μονιμοποιήθηκαν με πλαστά ή ψευδή πιστοποιητικά, κλέβοντας τις θέσεις από εκείνους που περίμεναν στη σειρά, αντί να προπηλακίζει τους επιθεωρητές δημόσιας διοίκησης στις εισόδους των δημαρχείων. Εάν, για παράδειγμα, η ΟΛΜΕ απαιτούσε να κοπεί η πλάκα να διορίζονται καθηγητές σε απομακρυσμένα μέρη, να αποσπώνται σε κάποιο γραφείο δίπλα στο σπίτι τους και να περιμένουν οι μαθητές στην Τήλο μέχρι τον Ιανουάριο να έρθει αναπληρωτής. Εάν, για παράδειγμα, η ΓΕΝΟΠ, ωθούσε την ΔΕΗ να τοποθετηθεί εγκαίρως στις εναλλακτικές μορφές ενέργειας, αντί να αγωνίζεται με νύχια και δόντια να συνεχιστεί η εξάρτηση από τον λιγνίτη.

Ο συνδικαλισμός στο Δημόσιο δεν ενδιαφέρθηκε να κερδίσει τον σεβασμό της κοινωνίας. Τον ένοιαζε μόνο να έχει δύναμη ώστε να επιβάλει τις χαμηλής κλίμακας απαιτήσεις του. Όχι πως χρειάστηκε να δώσει σκληρές μάχες. Σικέ ήταν οι «ηρωικοί αγώνες», απέναντι σε φοβισμένες κυβερνήσεις που μπροστά στον κίνδυνο του εκλογικού κόστους ικανοποιούσαν κάθε λογικό και παράλογο αίτημα. Δεκαπέντε τοις εκατό αύξηση ζητούσαν στην «Ολυμπιακή», δώδεκα έδινε ο υπουργός, deal. Και έτσι φτάσαμε συνοδοί εδάφους να έχουν μισθούς διπλάσιους από του γιατρού του ΕΣΥ και το παθητικό της εταιρίας να γράφει ένα εκατομμύριο ευρώ τη μέρα. Που, φυσικά, πλήρωνε ο κρατικός προϋπολογισμός. Δηλαδή, οι φορολογούμενοι. Από τους οποίους, δύο στους τρεις, αρνήθηκαν να αντιληφθούν ότι η χώρα έφτασε στα πρόθυρα της πτώχευσης γιατί το δημόσιο χρήμα σκορπιζόταν σε αχρείαστες προσλήψεις, πρόωρες συντάξεις, χαριστικά εφάπαξ και παράλογα ποσοστά αναπλήρωσης και ψήφισαν να πάμε στη δραχμή για να μη χάσουν το μπερεκέτι.

Αν κάτι άλλαξε μετά την κρίση, θα το δούμε τώρα. Όχι στον συνδικαλισμό. Εκεί σίγουρα δεν άλλαξε τίποτε. Δείτε την ΟΛΜΕ και την ΔΟΕ. Όχι στα μαθήματα εξ αποστάσεως, όχι στο άνοιγμα των σχολείων, όχι στις κάμερες, όχι στην παράταση του εκπαιδευτικού έτους. Αν ήταν στο χέρι τους, τα σχολεία θα έκλειναν τον Μάρτιο και θα ξανάνοιγαν τον Σεπτέμβριο. Το ερώτημα είναι εάν ο συνδικαλισμός του παβλοφικού «όχι» έχει ακόμη πέραση στους εκπαιδευτικούς. Γιατί μόνο όταν οι εργαζόμενοι τον απορρίψουν, η χώρα θα έχει πράγματι περάσει στο επόμενο στάδιο…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 24 Μαΐου 2020