Ο Πρωθυπουργός και οι Αρχηγοί των κομμάτων πέρασαν από το βήμα της 86ης
ΔΕΘ, ανοίγοντας την προεκλογική τους εκστρατεία και θέτοντας τα εκλογικά τους διλήμματα, αλλά, όπως φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις δεν φαίνεται να άγγιξαν κανέναν, αφού ότι πίστευαν οι ερωτώμενοι στις δημοσκοπήσεις, πριν τις ομιλίες των ηγετών των κομμάτων στην 86η ΔΕΘ, τα ίδια φαίνεται να πιστεύουν και μετά, σχεδόν τα ίδια, που πίστευαν και πριν το Καλοκαίρι.
Που οφείλεται αυτό, όταν χωρίς καμία αμφιβολία, η αγοραστική δύναμη της πλειοψηφίας των πολιτών έχει μεγάλες απώλειες, που προστίθενται στις μεγάλες απώλειες των τελευταίων δεκατεσσάρων ετών; Τόσο μεγάλες μάλιστα, που δείχνουν να μην τους ενδιαφέρει η κατάφορη παραβίαση των αξιών του κράτους δικαίου, με τις παρακολουθήσεις πολιτικών και δημοσιογράφων.
Η κυβερνητική προπαγάνδα, στηρίζεται σε τρία απλοϊκά επιχειρήματα:
1. Όλα τα αρνητικά έρχονται από έξω, κάπως περίεργο βέβαια, για την σημερινή εποχή των παγκόσμιων αλληλεξαρτήσεων.
2. Εμείς κάνουμε το καλύτερο δυνατό και σίγουρα, καλύτερο από ότι κάνουν οι άλλες χώρες της ΕΕ, ακόμη και οι πιο ισχυρές.
3. Ευτυχώς, που δεν είναι κάποιοι άλλοι στην κυβέρνηση, γιατί τότε θα ζούσαμε τις τραγωδίες των τελευταίων 12 τουλάχιστον χρόνων.
Πως όμως, μπορεί να ισχύουν αυτά και, να υπάρχει ένα σημαντικό μέρος των πολιτών, που τα πιστεύει, όταν τα στοιχεία της Eurostat και της ΕΛΣΤΑΤ, δείχνουν το ακριβώς αντίθετο; Στην χώρα μας η αγοραστική δύναμη της πλειοψηφίας των πολιτών, ήταν από τις χαμηλότερες μεταξύ των χωρών της ΕΕ και, υποχώρησε τον τελευταίο χρόνο της ακρίβειας και του πληθωρισμού, ακόμη περισσότερο, σε σχέση με τις περισσότερες από αυτές.
Πιστεύω ότι, τρεις μπορεί να είναι οι πιθανές ερμηνείες:
1. Ο κόσμος είναι φοβισμένος από τις συνεχείς κρίσεις, φοβάται ακόμη περισσότερο από τις μεγάλες γεωπολιτικές και οικονομικές αβεβαιότητες, που βλέπει μπροστά του, και προτιμά να συντηρήσει ένα μέρος των κεκτημένων του, μη πιστεύοντας ότι, μπορεί να βελτιώσει, στο προσεχές μέλλον, την οικονομική του θέση. Συνεπώς, μπορεί να δηλώνει ότι, είναι απαισιόδοξος για την επόμενη ημέρα, μπορεί να διαφωνεί με την ασκούμενη κυβερνητική πολιτική, αλλά να μην πιστεύει ότι μπορεί η κυβέρνηση να κάνει, κάτι καλύτερο.
2. Να πιστεύει ότι, τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν έχουν να προσφέρουν κάτι καλύτερο.
3. Ένα σημαντικό μέρος των πολιτών να μην συμμετέχει στις δημοσκοπήσεις, και το μέρος που συμμετέχει, να μην αντιπροσωπεύει την πραγματικότητα της κοινής γνώμης.
Εδώ γεννιέται ένα ερώτημα: Αυτό το τελευταίο μέρος των πολιτών, που είναι το μεγαλύτερο, θα συμμετέχει στις βουλευτικές εκλογές;
Οι εκλογές του 2019, που έφεραν στην εξουσία την ΝΔ και Πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, είχαν την μεγαλύτερη αποχή, από όλες τις εκλογές της Μεταπολίτευσης. Δυστυχώς, όλα δείχνουν, πως η απογοήτευση του κόσμου, ιδιαίτερα των νέων έχει μεγαλώσει και, η αποχή αναμένεται να είναι ακόμη μεγαλύτερη.
Με αυτά τα δεδομένα φαντάζομαι, οι ηγεσίες των κομμάτων, διαμόρφωσαν και την εκλογική στρατηγική, την οποία παρουσίασαν στην ΔΕΘ.
Εδώ υπάρχει ένα μεγάλο παράδοξο: Ενώ η οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα του σήμερα είναι εις βάρος της κυβέρνησης και, πολύ περισσότερο θα είναι τους επόμενους μήνες, ο φόβος αυτών που θέλουν να συντηρήσουν τα κεκτημένα και η απογοήτευση αυτών που δεν ελπίζουν σε κάτι καλύτερο, από τα ελάχιστα έως το τίποτα που έχουν, ευνοούν την κυβέρνηση.
Οι πρώτοι απαντούν σε μεγάλο ποσοστό στις ερωτήσεις των δημοσκοπήσεων, οι δεύτεροι όχι.
Η κυβέρνηση δηλαδή, συντηρεί μια δημοκοπική υπεροχή, που στηρίζεται στην συμμετοχή αυτών που θέλουν να διατηρήσουν, έστω και μειωμένα ακόμη περισσότερο, τα κεκτημένα τους και, στην αποχή αυτών, που δεν διαθέτουν κεκτημένα, ούτε ελπίζουν ότι μπορεί, η όποια πολιτική, να τους τα δημιουργήσει.
Έτσι, μπορούμε να ερμηνεύσουμε την εκλογική στρατηγική του: Εγώ ή το χάος, που παρουσίασε ο Πρωθυπουργός, δεν μπορούμε όμως να κατανοήσουμε την στρατηγική της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, όπως και των άλλων κομμάτων που θέλουν να αναλάβουν την εξουσία, αφού τα τμήματα των πολιτών που απευθύνονται, είναι κυρίως αυτά των απογοητευμένων, δηλαδή:
1. Η μεγάλη πλειοψηφία των νέων, ανεξάρτητα από το επίπεδο εκπαίδευσης.
2. Οι συνταξιούχοι και οι εργαζόμενοι, με χαμηλά εισοδήματα.
3. Οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες και επαγγελματίες, που, είτε η μεγάλη πτώση της ζήτησης των προϊόντων και των υπηρεσιών που προσφέρουν, τους βγάζει από την αγορά είτε η παραγωγική αναδιάρθρωση της οικονομίας, που φέρνουν οι νέες τεχνολογίες, τους μειώνει δραματικά την ανταγωνιστικότητα, με την ίδια οδυνηρή κατάληξη.
4. Οι νέοι, αλλά και οι μακροχρόνια άνεργοι, θύματα της υπερδεκαετούς περιόδου των συνεχών κρίσεων και της συγκέντρωσης της παραγωγικής και οικονομικής δραστηριότητας, που δημιουργούν οι παγκοσμιοποιημένες αγορές και οι νέες τεχνολογίες.
Ούτε την λογική, ούτε το συναίσθημα αυτών των κοινωνικών ομάδων, που αποτελούν την πλειοψηφία της κοινωνίας, δεν μπορούν να κερδίσουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αν δεν σκεφτούν, δεν προτείνουν και δεν δράσουν, έξω από το πολιτικό, προγραμματικό και επικοινωνιακό πλαίσιο που έχει κατασκευάσει η κυβέρνηση και έχει εγκλωβίσει τα κύρια κόμματα της αντιπολίτευσης, που διακηρύσσουν την αλλαγή της πολιτικής και της κυβέρνησης.
