Της Νάσιας Λουκοπούλου
Οικονομολόγου, στελέχους ΥΠΠΟΑ
Κατάληψη, ουσιαστικό γένους θηλυκού: η στρατιωτική ενέργεια με την οποία καταλαμβάνεται ένας τόπος (ύψωμα, οχυρό κ.λπ.) / η ενέργεια διαμαρτυρίας με την οποία καταλαμβάνεται ένα μέρος (κτήριο ή ανοικτός χώρος) παρανόμως, για να εκφραστεί η δυσαρέσκεια μιας ομάδας για κάποιο θέμα… / (συνεκδοχικά) ο χώρος που έχει καταληφθεί.
Νέο πεδίο δόξης λαμπρό των ημερών -ή μάλλον όχι και τόσο νέο- η έριδα ανάμεσα στους υποστηρικτές της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων και των αρνητών της. Εξεταστικές τινάζονται στον αέρα με ό,τι συνεπάγεται αυτό για τον ατομικό προγραμματισμό, ειδικά των τελειόφοιτων (πάνε πίσω επαγγελματική αποκατάσταση, μεταπτυχιακά, στρατιωτική εκπαίδευση, γάμοι και χαρές-γιατί όχι- κλπ κλπ). Το αγαπημένο στον ελλαδικό χώρο αφήγημα του Βασιλάκη Καΐλα ζει, βασιλεύει και θεριεύει, πάλι. Το bottom line στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι πολύ πολύ απλοϊκό και εκλαϊκευμένο -και πώς θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε άλλο εξάλλου- το έχουμε ξαναζήσει και στο πιο γκροτέσκ του, δεν το ξεχνάμε οι νοήμονες, και μπορεί να περιγράφει συνοπτικά ως εξής:
Τα έρμα τα «φτωχόπαιδα» που δεν έχουν χρήματα δε θα’ναι σε θέση να φοιτήσουν στα ιδιωτικά πανεπιστήμια επειδή μπορούν μόνο να φοιτήσουν στα κρατικά πανεπιστήμια, όμως μη ξεχνάμε ότι η είσοδός τους σ’αυτά προϋποθέτει ένα ουκ ολίγον ευκαταφρόνητο ποσό, (φροντιστήρια και ιδιαίτερα από την Β’ πολλές φορές και την Α’ Λυκείου ονομαζεται αυτό), άρα επί της ουσίας τα ορίτζιναλ φτωχόπαιδα μας τελείωσαν στη μεταπολεμική γενιά, τότε που για να λάβει ανώτατη μόρφωση κάποιος εκτός άρχουσας τάξης, όντως έφτυνε αίμα με βιβλία και παπούτσια δανεικά, συνήθως μάλιστα τα τελευταία και τρύπια. Εν ολίγοις, δεν υπάρχει τζάμπα ανώτατη εκπαίδευση.
Επίσης, το πτυχίο του «φτωχόπαιδου» που πέρασε όντως με την αξία του και τελειώνει το κρατικό πανεπιστήμιο, θα είναι λέει ισότιμο μ’εκείνο του «πλουσιόπαιδου» που πέρασε με την αξία του οικογενειακού Ε1 κι αποφοίτησε (στην ώρα του) από ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο όπου μπαίνεις μεν εύκολα αλλά στην πραγματικότητα βγαίνεις δύσκολα: απίστευτο (not), αυτό συμβαίνει εδώ και κάτι δεκαετίες με την αναγνώριση ξένων πτυχίων από το κραταιό ΔΙΚΑΤΣΑ νυν ΔΟΑΤΑΠ! Μια προβοκατόρικη σκέψη θα ήταν να εισάγονται όλοι χωρίς εξετάσεις στα κρατικά ΑΕΙ, κι άντε να δούμε μετά ποιος θα κατάφερνε ν’αποφοιτήσει με όρους ιδιωτικού πανεπιστημίου. Καλά θα πήγαινε αυτό.
Σε άλλα νέα, οι πρυτανικές αρχές συμπεριφέρονται σα τους γέρους του Μάπετ Σόου -μα χωρίς το χιούμορ τους- που παρακολουθούν τα πάντα δίχως να επεμβαίνουν, ούτε καν με τη μαζική φραστική καταδίκη των καταλήψεων, γιατί φοβούνται και πού να μπλέκουν τώρα. Από την άλλη, η πλειοψηφία των φοιτητών απέχει των αποφάσεων γιατί φοβάται και πού να μπλέκει τώρα, ενώ η πάλη της νοημοσύνης με το παράλογο πάει βλακωδώς να πλασαριστεί και πάλι ως ταξική.
Το νομοσχέδιο θα ψηφιστεί γιατί ήρθε αμετακλήτως η ώρα του. Αυτό όμως θα είναι το εύκολο κομμάτι. Το δύσκολο θα είναι η Δημόσια Παιδεία επιτέλους να αναβαθμιστεί όπως της αξίζει σε όλους τους τομείς χρηματοδότησης αλλά και κανονιστικού πλαισίου, ώστε να είναι ισάξια με την Ιδιωτική, και παράλληλα η τελευταία να διέπεται από αντίστοιχες ρυθμίσεις ορθής λειτουργίας.
Τα δημόσια πανεπιστήμια μα και τα δημόσια σχολεία δεν γίνεται ν’ αποτελούν αντισυστημικό τσιφλίκι κανενός και για κανένα λόγο. Ο Έλληνας πάντα βάζει τις σπουδές του παιδιού του πάνω από όλα, κάτι που γνωρίζουμε καλά όλες οι φοιτητομάνες. Τόσες εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ ξοδεύονται κάθε χρόνο για σπουδές εκτός της ελληνικής επικράτειας, είναι πια καιρός αυτός ο εξωτερικός «εκπαιδευτικός τουρισμός» να ’χει τη δυνατότητα να γίνει εσωτερικός.