Στην «πατρίδα» τους τη Θεσσαλονίκη επιστρέφουν οι Polkar, με μια μεγάλη συναυλία στο Club του Μύλου το Σάββατο 9/3, στο πλαίσιο του «Rockstar tour» που ξεκινάει από την Ξάνθη μια μέρα νωρίτερα και θα ταξιδέψει σε -σχεδόν- όλη την Ελλάδα. Με αυτή την αφορμή, ο ηθοποιός και frontman της μπάντας Γιώργος Παπαγεωργίου αφηγείται στο makthes.gr την ιστορία του, την ιστορία της μπάντας και εξηγεί πώς ισορροπεί συνδυάζοντας υποκριτική και μουσική ενώ παραδέχεται πως θα ήθελε να μένει ακόμα στη Θεσσαλονίκη, αλλά «αυτό για έναν καλλιτέχνη αυτό είναι πολύ δύσκολο».
Γεννημένος στη Θεσσαλονίκη των 80s, ο Γιώργος Παπαγεωργίου μεγάλωσε στην Τούμπα και την Καλαμαριά. Όταν ήταν μικρός ήθελε να γίνει αστροναύτης. Αργότερα τραγουδούσε και συμμετείχε σε σχολικές μπάντες ενώ στην εφηβεία ήθελε να γίνει ροκ σταρ. Τελειώνοντας το σχολείο σπούδασε μάρκετινγκ και στη συνέχεια μπήκε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Έκτοτε εργάζεται σαν ηθοποιός και ενίοτε σκηνοθέτης στο θέατρο και την τηλεόραση.
Όπως εξομολογείται όμως, ποτέ δεν σταμάτησε να συνομιλεί με τον 18χρονο εαυτό του. Κάποια στιγμή άρχισε να του λείπει η χημεία ανάμεσα στους μουσικούς ενός συγκροτήματος όπως και η αλληλεπίδραση με το κοινό. Αυτό το κενό ήρθαν να καλύψουν οι Polkar, οι οποίοι δημιουργήθηκαν το 2013 υπό «ψιλο-άκυρες» συνθήκες στη Θεσσαλονίκη. Ξεκίνησαν ως μια παρέα που έπαιζαν σε μπαράκια στην πρωτεύουσα και την συμπρωτεύουσα. Σήμερα, 11 χρόνια αργότερα, γεμίζουν μαγαζιά, παίζουν σε φεστιβάλ και κάνουν περιοδείες.
Η Πειραματική, πανηγυρτζίδικη και balkan μουσική των Polkar
Ο Γιώργος Παπαγεωργίου χαρακτηρίζει την μουσική των Polkar ως «πειραματική πανηγυρτζίδικη balkan»: «Θέλαμε να κάνουμε κάτι εκτός της πεπατημένης, ένα πείραμα. Δεν μιμούμαστε κάποιον, δεν πήραμε σκυτάλη από κανέναν. Αυτό που δοκιμάζουμε είναι ένα ‘πάντρεμα’ βαλκανικού ήχου με κάτι πιο σύγχρονο και ηλεκτρικό ήχο. Είναι μια παράσταση που να έχει χαρακτηριστικά από διάφορα μουσικά είδη, θεατρικά και stand-up στοιχεία. Πάντα ψάχνουμε πώς μπορεί να αλλάξει αυτό, τι μορφή να πάρει, πώς μπορεί να εξελιχθεί και πόσο πιο ολοκληρωμένο μπορεί να γίνει - σε όλα τα επίπεδα» σημειώνει. Σίγουρα όμως κάθε συναυλία είναι μια αφορμή για ένα γλέντι. Πρόθεσή μας καταρχήν είναι ο θεατής να φύγει με ένα πλατύ χαμόγελο».
Μέχρι σήμερα οι Polkar έχουν βγάλει δύο δίσκους: το «Όλα Αρχίζουν» (2018) και το «Τραγούδια για αγκαλιές» (2020) ενώ ετοιμάζουν νέο δίσκο ο οποίος θα έχει τον τίτλο «Rockstar». Ο Γιώργος Παπαγεωργίου γράφει τους στίχους και τη μουσική και όλοι μαζί κάνουν την ενορχήστρωση.
«Με τους Polkar πραγματοποιώ το εφηβικό μου όνειρο»
Σε κάθε περίπτωση πάντως ο Γιώργος Παπαγεωργίου πάντως αισθάνεται ηθοποιός, όχι μουσικός. «Αυτό σπούδασα, είναι η δουλειά μου, είναι ο τρόπος που έχω μάθει να εκφράζομαι και να λειτουργώ. Με τους Polkar όμως πραγματοποιώ το εφηβικό μου όνειρο» δηλώνει χαρακτηριστικά. Για τον ίδιο η μπάντα είναι μια διέξοδος, ο τρόπος που χαλαρώνει.
«Συνήθως οι ηθοποιοί μετά από μια παράσταση χρειάζονται χρόνο για να αποφορτιστούν, εγώ κάνω συναυλίες» σημειώνει τονίζοντας πως με κάποιο τρόπο το δίπτυχο υποκριτική - μουσική τον φέρνει σε μια ισορροπία. «Στην υποκριτική φεύγεις από τη ζωή σου και μέσω ενός ρόλου μπορείς να κάνεις τα πάντα, έχει όμως κανόνες. Στη μουσική ξεδίνω. Ξανασυναντιέμαι με τον έφηβο εαυτό μου ο οποίος δεν φιλτράρει το πώς τραγουδάει, πώς χορεύει, πως εκφράζεται και γενικά πώς φαίνεται, είμαι πλήρως ελεύθερος. Η σχέση μου με τους μουσικούς, τα ταξίδια και το γεγονός ότι έρχονται παιδιά και τραγουδάνε τους στίχους μας είναι τόσο ωραία για να ναι αληθινά - οριακά δε μπορώ να το πιστέψω. Αυτό μου το προσφέρει μόνο η μουσική» λέει χαρακτηριστικά.
Όπως εξηγεί, εμπνέεται από όσα συμβαίνουν γύρω του, κοινωνικοπολιτικά, προσωπικά και φυσικά την κόρη του - δεν αποκλείεται μάλιστα να τον δούμε να βγάζει και δίσκο με παιδικά τραγούδια, ποτέ δε ξέρεις.
«Εδώ θα έμενα αν άρχιζα ξανά από την αρχή»
Ο Γιώργος Παπαγεωργίου πιστεύει πως η επιτυχία εξαρτάται σαφώς από την δουλειά αλλά θέλει και τύχη. Ο ίδιος νιώθει τυχερός που μπορεί να ζει σαν καλλιτέχνης στην Ελλάδα, σε μια χώρα που οι καλλιτέχνες αντιμετωπίζουν διαχρονικά τα ίδια προβλήματα.
«Επαγγελματικές δυσκολίες, ανεργία, υπερπροσφορά εργασίας και ελάχιστη ζήτηση, αυτά υπήρχαν και παλιά. Αυτή τη στιγμή σαν κλάδος είμαστε σε καλύτερη μοίρα συγκριτικά με την εποχή της κρίσης που πάθαμε μεγάλη ζημιά -δεν συζητώ καν για την πανδημία. Η μυθοπλασία στην τηλεόραση έχει αγγίξει τα επίπεδα του 2007. Ως μουσικοί βλέπουμε μεγάλη άνοδο στις συναυλίες. Υπάρχει τεράστια ανάγκη του κόσμου να πηγαίνει σε συναυλίες, να ακούει μουσικές συνθέσεις, όργανα επί σκηνής, παραδοσιακά, πειραγμένα. Όλα αυτά είναι πολύ ελπιδοφόρα».
Σίγουρα δεν θα προτιμούσε να φύγει στο εξωτερικό, μόνιμα τουλάχιστον. Του αρέσει να μιλάει, να τραγουδάει και να εκφράζεται στα ελληνικά ενώ ιδανικά θα ήθελε και να επιστρέψει στην Θεσσαλονίκη. «Εδώ (σ.σ στην Ελλαδα) θα έμενα αν άρχιζα ξανά από την αρχή, εδώ θα την πάλευα» λέει χαρακτηριστικά. Δηλώνει ακόμα περήφανα Θεσσαλονικιός παρά το γεγονός ότι μένει στην Αθήνα σχεδόν 20 χρόνια.
«Μετά βεβαιότητος σου λέω ότι αυτή η πόλη δεν θα φύγει ποτέ από μέσα μου, νομίζω ότι θα νιώθω πάντα ξένος στην Αθήνα. Μακάρι να μπορούσε η Θεσσαλονίκη να μου προσφέρει επαγγελματικά ό,τι μου προσφέρει η Αθήνα, Μεγαλώνοντας σε κουράζει το βαρύ αστικό τοπίο, το αβυσσαλέο μπετό και ταυτόχρονα η αίσθηση ότι δεν έχεις διέξοδο. Στη Θεσσαλονίκη έχεις καλύτερη ποιότητα ζωής. Όποτε ανεβαίνω για παράσταση ή συναυλία πάντα περνάω εκπληκτικά, πάντα βγαίνω - στην Αθήνα σπάνια. Έχει να κάνει με την πόλη και το ταπεραμέντο της. Είναι αλλιώς η ψυχολογία στη Θεσσαλονίκημ στην Αθήνα είναι πιο μίζερα. Δεν ξέρω αν μπορώ εκ των πραγμάτων να το κάνω πράξη αλλά το όνειρό μου είναι να μπορέσω να ζήσω ξανά στη Θεσσαλονίκη. Δυστυχώς αυτό είναι πολύ δύσκολο για καλλιτέχνη» καταλήγει.