Γράφουν οι Νίκος Παππάς, Θεολόγος Ηλιού
Η είδηση του θανάτου του Γιώργου Ποζίδη σε ηλικία 63 ετών, από ανακοπή καρδιάς το απόγευμα της Πέμπτης, δεν σκόρπισε θλίψη μόνο στο χώρο του αθλητισμού και σε όσους τον γνώρισαν ως επιχειρηματία και συνεργάστηκαν μαζί του. Πόνο αισθάνθηκαν και οι άνθρωποι τους οποίους ο εκλιπών βοήθησε, χωρίς ποτέ να επιδιώξει την αναγνώριση. Ο Γιώργος Ποζίδης προδόθηκε από τη χρυσή καρδιά του, αυτή που δεν του επέτρεπε να λέει «όχι» και τον βοήθησε, ώστε να προφυλάξει τη νυχτερινή ζωή της Θεσσαλονίκης από δυσάρεστες καταστάσεις.
Η χρυσή φουρνιά της Θεσσαλονίκης
Ο Γιώργος Ποζίδης, ανακάλυψη του «δασκάλου» της πάλης Στέφανου Ιωαννίδη στο γυμναστήριο της ΧΑΝΘ, υπήρξε μαζί με τους αδελφούς Ποικιλίδη εκπρόσωπος μίας σπουδαίας γενιάς παλαιστών από τη Θεσσαλονίκη, που μεσουράνησε για δύο δεκαετίες, πριν ο ΒΑΟ και η ΧΑΝΘ κλείσουν τα τμήματα πάλης. Σημεία αναφοράς στην καριέρα του αποτέλεσαν η έκτη θέση στους Ολυμπιακούς αγώνες του Λος Άντζελες το 1984 και τα χάλκινα μετάλλια στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα του 1981 και του 1984.
Μετά το τέλος της καριέρας του, υπηρέτησε την πάλη τόσο ως προπονητής, όσο και ως πρόεδρος της τοπικής ένωσης Θεσσαλονίκης και της ομοσπονδίας. Από τη στιγμή που ενεπλάκη διοικητικά με το αγαπημένο του άθλημα, μέχρι τις τελευταίες μέρες της ζωής του, υπήρξε αρωγός ανθρώπων που χρειάστηκαν τη βοήθειά του. Για παράδειγμα, όταν ήταν πρόεδρος της τοπικής ένωσης, φρόντισε να διαθέσει ο ίδιος τα χρήματα, ώστε να εγχειριστεί στη Γερμανία νεαρός αθλητής της πάλης, που είχε τραυματιστεί σοβαρά στο Ωραιόκαστρο.
Ως πρόεδρος τη ΕΛΟΠ, πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, δεν κατάφερε λόγω χαρακτήρα να επιβληθεί απέναντι σε όσους του προέβαλαν πιθανά κι απίθανα αιτήματα, με αποτέλεσμα να υπογραφούν «χρυσά» για την εποχή συμβόλαια με προπονητές.
Φέρελπις παλαιστής ήταν κι ο γιος του Θόδωρος, πριν αποφασίσει να βοηθήσει τον πατέρα του στις επιχειρήσεις του.
Από τα ταπί στη νύχτα
Τα τελευταία 31 χρόνια ο Γιώργος Ποζίδης ήταν συνιδιοκτήτης στα μεγαλύτερα νυχτερινά κέντρα της Θεσσαλονίκης και αποτελούσε την «ασπίδα προστασίας» σε επικίνδυνους εγκληματικούς σπόρους που φύτρωναν κατά καιρούς. Ο όρος «αρχηγός» του ταίριαζε, αλλά ποτέ δεν εκπροσώπησε τον θεσμό ενός «βασιλιά» της νύχτας, που απολαμβάνει τις δάφνες του. Καλλιτέχνες, επιχειρηματίες, εργαζόμενοι και μεγάλη μερίδα κόσμου τον αγαπούσε και τον σεβόταν σαν τον πατέρα τους. Η παρουσία του ήταν πάντα εμβληματική αλλά ποτέ δεν προκαλούσε. Τον αποκαλούσαν «βουνό» και οι μικρότεροι «δάσκαλο».
«Ο Γιώργος έκανε καλό σε όλη την πόλη»
Ο μακροχρόνιος συνεργάτης και φίλος του, Βασίλης Γκόγκος, μιλώντας στη «ΜτΚ» εξηγεί τους λόγους για τους οποίους ο εκλιπών έχαιρε της εκτίμησης όλων: «Ο Γιώργος βοηθούσε όλο τον κόσμο και πάντα προσπαθούσε να μονιάσει τους πάντες. Κρατούσε τις ισορροπίες και έκανε καλό σε όλη την πόλη. Είχε την δυνατότητα να το κάνει αυτό, γιατί είχε μυαλό, μα πάνω από όλα ήταν καλός άνθρωπος».
«Η Θεσσαλονίκη ορφάνεψε. Τον έλεγαν όλοι δάσκαλο, γιατί σε όλα τα νέα τα παιδιά, ανεξαρτήτως ποιοι και από που ήταν, καθόταν και μιλούσε και τους έλεγε τι πρέπει να κάνουν και τι όχι. Απέτρεψε σκηνές που βλέπουμε σε άλλες πόλεις την νύχτα, γιατί ήθελε το καλό όλων», προσθέτει ο κ. Γκόγκος, που νιώθει σαν να έχασε ένα δικό του κομμάτι: «Είναι πολλά τα χρόνια που μας δένουν, μεγαλώσαμε μαζί. Δεν ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ μαζί του. Η απώλεια αυτή είναι πολύ δύσκολη, γιατί έφυγε ξαφνικά και ήταν πολύ μικρός».
«Προστατευτικός ίσκιος πάνω από την πόλη»
Ο Νίκος Στεφανίδης, ο ιδρυτής του ιστορικού «Μύλου», αν και δραστηριοποιούνταν στον ίδιο χώρο με τον Γιώργο Ποζίδη, δεν έτυχε να τον γνωρίσει. Όμως, αναγνωρίζει πως ο ίδιος ήταν αυτός που προστάτεψε την πόλη από τα κακώς κείμενα: «Τον Ποζίδη δεν είχα την τύχη να τον γνωρίσω, αν και χρόνια στις επιχειρήσεις ψυχαγωγίας. Δεν μπορώ να κρύψω την εκτίμησή μου για αυτόν, αν και από διαφορετικούς χώρους. Πάντα έλεγα ότι η Θεσσαλονίκη και ειδικά η νύχτα οφείλει πολλά στον Ποζίδη. Το ότι στην πόλη δεν αναπτύχθηκαν επικίνδυνες εγκληματικές ομάδες, Ελλήνων και κυρίως ξένων, στο επίπεδο της Αθήνας, είναι και δικιά του συμβολή. Ο ίσκιος του πάνω από την πόλη, για όσους γνωρίζουν όλες τις όψεις της ζωής, ήταν προστατευτικός και μπολιασμένος με την μοναδική πατροπαράδοτη ποντιακή ηθική».
Ο Γιώργος Ποζίδης είχε δημιουργήσει την δική του σχολή στην νύχτα της πόλης, σύμφωνα με τον κ. Στεφανίδη: «Για να υπάρχει μια γεύση της σχολής Ποζίδη, μνημονεύω ένα γεγονός από το συνέταιρό μου, Γιώργο Καισούδη, που ήταν παρών. Ο Ποζίδης αγαπούσε πολύ τους Άγαμους Θύτες και ειδικά τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη και την πρώτη φορά που ήρθε στον Μύλο, τον αρχικό, τον δικό μας, ο πορτιέρης τον σταμάτησε στην είσοδο λόγω κόσμου, χωρίς να τον αναγνωρίσει. Χαμογελώντας αυτός τον προσκάλεσε στο καφέ για να κεράσει ποτό και αφού μίλησε πολύ φιλικά, άφησε πίσω του την αξιοπρέπεια του, το ήθος του ναι αυτό της νύχτας, και την φήμη του να μεγαλώνει».
Στην καρδιά του Πόντου
Αν και γεννηθείς στη Μαυροπηγή Κοζάνης, ο Γιώργος Ποζίδης καταγόταν από τον Πόντο. Ο πατέρας του είχε γεννηθεί στο ορεινό χωριό Αλίσοφι και η μητέρα του καταγόταν από την Τραπεζούντα. Ο ίδιος υπήρξε δραστήριο μέλος της ποντιακής κοινότητας και πάντα παρών σε κάθε προσπάθεια που έκαναν για την αναγνώριση και την διάδοση της Ποντιακής Γενοκτονίας και του ποντιακού πολιτισμού. Το βίντεο που τον έδειχνε να διώχνει βουλευτές της Χρυσής Αυγής από διαμαρτυρία Ποντίων στην Αριστοτέλους, είχε κάνει το γύρω του διαδικτύου. Ο ίδιος δεν γνώριζε, όπως υποστήριξε, ποιοι ήταν, απλά ήθελε να διαφυλάξει την διαμαρτυρία που είχε γίνει, με αφορμή τις δηλώσεις του Νίκου Φίλη για την Ποντιακή Γενοκτονία.
Οι μοναδικές φορές που τον είδαμε πάνω στις πίστες των νυχτερινών κέντρων, ήταν για να κρατήσει τα χέρια των διπλανών του και να χορέψει με την καρδιά του. «Ο Γιώργος Ποζίδης ήταν πάντα δίπλα μας και υπερασπιζόταν την ενότητα του Ποντιακού Ελληνισμού. Ήθελε να είμαστε όλοι ενωμένοι και έκανε τεράστιες προσπάθειες για αυτό», δηλώνει στη «ΜτΚ» η πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ποντιακών Σωματείων, Χριστίνα Σαχινίδου.
«Αγαπούσε την ράτσα μας και όχι μόνο στη θεωρία, αλλά και στη πράξη», λέει η κ. Σαχινίδου, τονίζοντας πως ο ίδιος «έκανε πολλές φιλανθρωπικές δράσεις που δεν τις ήξερε κανείς». Οι πρωτοβουλίες που λάμβανε για την ενίσχυση των ποντιακών σωματείων και δράσεων δεν ήταν λίγες, ενώ διέθετε πολλές φορές τα νυχτερινά κέντρα για αυτούς τους σκοπούς. «Ήταν άνθρωπος με όλη τη σημασία της λέξεως. Ήταν μπροστάρης σε ό,τι κάναμε και σε ό,τι χρειαζόταν έβαζε πλάτες. Έδινε τα πάντα χωρίς να του το ζητήσουμε», καταλήγει.
* Δημοσιεύτηκε στη "Μακεδονία της Κυριακής"