ΑΠΟΨΕΙΣ

Φαίνεται πως επιτέλους προχωρεί η υπόθεση της ΔΕΘ. Επελέγη η λύση της ανάπλασης της περιοχής όπου ήδη βρίσκεται και όχι η μετεγκατάσταση της, κάτι που διατηρεί τον ιστορικό χαρακτήρα της ως αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του κέντρου της πόλης. Η πρόταση για την δημιουργία μητροπολιτικού πάρκου εγκαταλείφθηκε, καθώς θα εδημιουργείτο ένας χώρος που πολύ δύσκολα θα μπορούσε να αστυνομευθεί και να συντηρηθεί. Η γειτνίαση με το ΑΠΘ θα δημιουργούσε προβλήματα ασφαλείας στην περιοχή. Χαρακτηριστική περίπτωση το Πεδίο του Άρεως στην Αθήνα. Άλλωστε μια τέτοια λύση θα ήταν και οικονομικά ασύμφορη, καθώς δεν θα δημιουργούσε εισόδημα, παρά μόνον θα είχε κόστος συντήρησης.

Στη Θεσσαλονίκη τα τελευταία τριάντα χρόνια πραγματοποιήθηκαν μόνον τρείς μεγάλες παρεμβάσεις. Η ανάπλαση των Λαδάδικων, το Μέγαρο Μουσικής και η ανάπλαση της Παραλίας. Ουσιαστικά είχαμε μόνον μια παρέμβαση που δημιουργήθηκε ένας χώρος εκ του μηδενός. Τα δύο άλλα μεγάλα έργα ήταν αναπλάσεις χώρων που ήδη υπήρχαν.

Ακούστηκαν αντιρρήσεις για την αισθητική του σχεδίου που τελικά επιλέχθηκε για την ανάπλαση της ΔΕΘ. Συγκεκριμένα οι ενστάσεις αφορούσαν τον όγκο των κατασκευών που βρίσκονται σε δυσαρμονία με τον όγκο των πολυκατοικιών της οδού Αγγελάκη. Σωστή η ένσταση. Το ίδιο ακριβώς πρόβλημα εμφανίζει και ο όγκος του Δημαρχιακού Μεγάρου που δεν βρίσκεται σε αρμονία με τον όγκο του παρακείμενου Βυζαντινού Μουσείο, το οποίο και έχει εξαφανίσει οπτικά.

Στην πόλη μας φτάσαμε στο σημείο να λέμε «τουλάχιστον ας τελειώσει κι ό,τι γίνει». Μια εικοσαετής απραξία που τις περισσότερες φορές οφείλεται σε ενδοϋπονομεύσεις και λιγότερες φορές στην γραφειοκρατία, οδήγησε τον μέσο πολίτη της Θεσσαλονίκης να απαιτεί δράσεις, χωρίς πολλές ενστάσεις. Είναι ολοφάνερο πως η Θεσσαλονίκη, έστω καθυστερημένα αλλάζει όψη. Γίνονται μεγάλες και μικρές παρεμβάσεις που θα βελτιώσουν, πέραν όλων των άλλων, και την οικονομική ζωή της. Η αποπεράτωση του Μετρό, η ολοκλήρωση της ανάπλασης της ιστορικής αγοράς Μοδιάνο και του «Όλυμπος - Νάουσα», καθώς και η δημιουργία στον χώρο του στρατοπέδου Παύλου Μελά ενός μητροπολιτικού πάρκου, όλα αυτά θα δώσουν μια νέα πνοή στην πόλη που τόσο την έχει ανάγκη. Αναφέρθηκα σε έργα που ήδη βρίσκονται σε εξέλιξη. Δεν αναφέρομαι σε σχέδια, όπως το Εβραϊκό Μουσείο ή η ανάπλαση του ευρέως παραλιακού μετώπου, της αποκαλούμενης Ριβιέρας της Θεσσαλονίκης ή την ανακατασκευή της πλατείας Διοικητηρίου, όπως έχει υποσχεθεί ο Δήμαρχος μας. Μακάρι να γίνουν και αυτά.

Το κεντρικό ζήτημα της πόλης μας είναι οι ελίτ, πολιτικές, οικονομικές, πνευματικές, να συμφωνήσουν πάνω στο τι ακριβώς θα πρέπει να γίνει, ώστε η Θεσσαλονίκη να πάψει να είναι μια γκρινιάρα που κατηγορεί μονίμως τον υδροκεφαλισμό των Αθηνών. Αν δεν παρουσιάσουμε ένα βιώσιμο σχέδιο που να αφορά από τα ξενόγλωσσα τμήματα του ΑΠΘ και τα κέντρα καινοτομίας ως την βελτίωση της καθημερινότητας του πολίτη (συγκοινωνίες, καθαριότητα, ασφάλεια, αστυνόμευση), να μην περιμένουμε από καμιά κεντρική εξουσία να υλοποιήσει παρόμοιους σχεδιασμούς. Νομίζω πως έχουμε συμπολίτες που γνωρίζουν, το μόνο που χρειάζεται είναι να συμφωνήσουν, κάτι που αποδεικνύεται μέχρι στιγμής ιδιαίτερα δύσκολο. Ίσως η γενιά των σημερινών σαραντάρηδων να τα καταφέρει.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 8 Αυγούστου 2021