«Πλάνα με ουρά»: Μια από τις πιο ελπιδοφόρες και ανθρώπινες εκπομπές της ελληνικής τηλεόρασης που προβάλλεται από την ΕΡΤ και αναδεικνύει τον βασικό ρόλο των ζώων στην καθημερινότητα των πολιτών μιας κοινωνίας που σέβεται τον εαυτό της και, άρα, τη φύση και τους άλλους.
Τασούλα Επτακοίλη: Η σεμνή παρουσιάστριά της, η γνωστή και έμπειρη δημοσιογράφος μιας από τις πιο έγκυρες εφημερίδας της Αθήνας, της Καθημερινής, η σοβαρή ραδιοφωνική φωνή του Αθήνα 9.84, αλλά και μια λογοτέχνης που έχει γράψει βιβλία για ενήλικες και παιδιά.
Με την τελευταία της ιδιότητα συναντάμε την… προσωποποίηση της φιλοζωίας στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, αφού το έργο της «Γκάρης, το μιούζικαλ» παρουσιάζεται για δεύτερη θεατρική περίοδο από την Παιδική Σκηνή του οργανισμού. Η ίδια χαρακτηρίζει «αυτοκαταστροφική» μια κοινωνία που δεν σέβεται τα ζώα. «Γιατί φιλοζωία σημαίνει ανθρωπιά. Ένας κόσμος που βασανίζει τα ζώα και ουσιαστικά δεν σέβεται την ίδια τη ζωή είναι κόσμος απάνθρωπος και αβίωτος. Σε αυτό εστιάσαμε επί τρία χρόνια στα ‘Πλάνα με ουρά’ και η ανταπόκριση των παιδιών δείχνει ότι υπάρχει ελπίδα, ότι οι επόμενες γενιές μάλλον θα κάνουν την ανατροπή», λέει στη «ΜτΚ».
Άρα, τι άλλο από ένα ζώο θα μπορούσε να είναι ο πρωταγωνιστής του θεατρικού κειμένου της; Ο Γκάρης δεν είναι ένα γαϊδουράκι όπως όλα τα άλλα, αφού καταφέρνει να γίνεται υπερήρωας, με μπέρτα όπως ο Σούπερμαν, να πετάει όταν του το ζητάει ένα άλλο ζώο που πραγματικά έχει μεγάλη ανάγκη να βρεθεί σε έναν μακρινό τόπο! «Με την καρδιά ακούω καλύτερα», λέει ο Γκάρης που μιλάει με τον πιο διασκεδαστικό και μελωδικό τρόπο για την ενσυναίσθηση και στέλνει το πιο δυνατό μήνυμα ανθρωπιάς στο κοινό.
Ωστόσο, η δημιουργός του διαπιστώνει πως δυστυχώς οι άνθρωποι δεν είναι έτσι. «Οι άνθρωποι δεν ακούν, όπως και δεν βλέπουν. Πριν από λίγες μέρες είδα στο Lightroom του Λονδίνου τη συγκλονιστική υβριδική έκθεση – θέαμα για τη ζωγραφική του Ντέιβιντ Χόκνεϊ. Σε κάποιο σημείο της αφήγησης λέει ο σπουδαίος ζωγράφος (γιατί ακούγεται η φωνή του): ‘Οι άνθρωποι δεν βλέπουμε. Κοιτάζουμε συνήθως κάτω, μπροστά μας, το δρόμο, για να περπατήσουμε, αλλά όχι γύρω μας κι έτσι χάνουμε την ομορφιά του κόσμου’. Αντίστοιχα, όταν δεν ακούμε με την καρδιά, συνεισφέρουμε στην ασχήμια του κόσμου», επισημαίνει η συγγραφέας.
«Συχνά μου είναι πιο εύκολο να γράψω τις λέξεις, παρά να τις εκφέρω»
Περίμενε την επιτυχία της παράστασης σε τέτοιο βαθμό που φτάνει τώρα να γυρίζει στην κουίντα του ΚΘΒΕ; «H αλήθεια είναι πως όχι. Το ονειρευόμουν, το ήλπιζα, αλλά τα παιδιά ως κοινό, όπως και ως αναγνώστες, είναι ιδιαίτερα απαιτητικά με τον τρόπο τους. Πολύ εύκολα θα τα κάνεις να βαρεθούν, πολύ δύσκολα θα τα βάλεις μέσα στο μικρό «σύμπαν» μιας παράστασης ή ενός βιβλίου. Φαίνεται πως ο Γκάρης κέρδισε αυτό το στοίχημα. Την άνοιξη, όταν παρακολούθησα μια παράστασή μας με πεντακόσια παιδιά από σχολεία της Μακεδονίας και φώναζαν ρυθμικά ‘Γκάρης, Γκάρης’, γεμάτα ενθουσιασμό, δεν σας κρύβω ότι έβαλα τα κλάματα από χαρά και συγκίνηση. Αντιστοίχως, χαρούμενη και συγκινημένη είμαι για την εμπιστοσύνη του ΚΘΒΕ και του καλλιτεχνικού διευθυντή του, Αστέριου Πελτέκη, να εντάξει για δεύτερη χρονιά το έργο μας στο ρεπερτόριό του», απαντά η Τασούλα Επτακοίλη.
Πτυχιούχος του Τμήματος Κλασικής Φιλολογίας του ΕΚΠΑ η ίδια έχει γράψει τα βιβλία «Το άλλο μου ολόκληρο», μια προσωπική μαρτυρία για την απώλεια, την ποιητική συλλογή «Η γυναίκα στο ασανσέρ», τα μυθιστορήματα «Κέρμα στον αέρα» και «Με βλέπεις;» (με την Φωτεινή Τσαλίκογλου), καθώς και τις ιστορίες για παιδιά «Ο Γουργούρης», «Ο Γκάρης» και «Η τσαγιέρα που ανθίζει».
Εξάλλου, όπως σημειώνει από τότε που θυμάται τον εαυτό της εκφράζεται μέσα από τις λέξεις, πράγμα που κάνει και στο πλαίσιο της δημοσιογραφικής της ιδιότητας. «Συχνά μου είναι πιο εύκολο να γράψω τις λέξεις, παρά να τις πω και να τις εκφέρω. Στη δημοσιογραφία αφηγούμαι ιστορίες ανθρώπων, με σεβασμό στην αλήθεια τους και με το άγχος να μην λοξοδρομήσω από τα ίδια τα γεγονότα. Αυτός είναι ο ρόλος του δημοσιογράφου: να παρατηρεί, να ακούει, να καταγράφει. Στη λογοτεχνία έχω την ελευθερία να πλάσω τις δικές μου ιστορίες, να πω τις δικές μου αλήθειες. Βέβαια, και οι δύο ιδιότητές μου λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία: η μία προσφέρει στην άλλη, την πλουτίζει, τη δυναμώνει».
Η επιλογή της να γράψει για παιδιά ήταν κάτι που προέκυψε, δεν το αποφάσισε. «Ποτέ δεν ξεκινάω με συγκεκριμένη πρόθεση: ‘τώρα θα γράψω ένα βιβλίο για ενήλικες’ ή ‘τώρα θα γράψω ένα παιδικό’. Γεννιούνται ιδέες στο μυαλό μου, τις επεξεργάζομαι, τις γράφω και σε δεύτερο επίπεδο βλέπω σε ποιο κοινό απευθύνεται καθεμιά. Καμιά φορά, άλλωστε, δεν έχουν νόημα οι διαχωρισμοί. Έχω συναντήσει ενήλικες που έχουν παθιαστεί με τον ‘Γκάρη’ ή έχουν κλάψει με τον ‘Γουργούρη’», υπογραμμίζει.
Πάντως, γράφοντας το συγκεκριμένο, δεν είχε στο μυαλό της ότι θα μπορούσε να γίνει ένα θεατρικό κείμενο. «Όταν, όμως, ο σκηνοθέτης Τάσος Πυργιέρης -και αγαπημένος φίλος- μου πρότεινε τη θεατρική μεταφορά του ειλικρινά ενθουσιάστηκα. Χάρη στη δική του φαντασία και στη διασκευή του Βαγγέλη Κουφάκου, οι ήρωες απέκτησαν σάρκα. Από κοντά και ο Δημήτρης Μαραμής με την υπέροχη μουσική του και η Αλεξία Θεοδωράκη με τα σκηνικά, τα κοστούμια και τις μοναδικές μάσκες. Ο κ. Πελτέκης μου έχει υποσχεθεί μία μόλις τελειώσουν οι παραστάσεις, για ενθύμιο. Του το θυμίζω με την ευκαιρία...» (Γέλια)!
Βασιλικό Θέατρο Πρεμιέρα: Κυριακή 22 Οκτωβρίου
Δημοσιεύθηκε στη Μακεδονία της Κυριακής 22 Οκτωβρίου, ενώ την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν είχε ανακοινωθεί ότι η εκπομπή δεν θα ενταχθεί στη ροή του νέου προγράμματος της δημόσιας τηλεόρασης.