Μιας και νιώθω πως ειδικά από το καλοκαίρι και τούδε έχω γίνει θλιβερά μονοθεματικός με τα της πανδημίας και ειδικά τα των ψεκασμένων, οι τακτικοί αναγνώστες θα θυμάστε πως πριν μερικές εβδομάδες, είπα να κάνω ένα ευχάριστο διάλλειμα και να επαινέσω την ΠΚΜ και τους ανθρώπους που έτρεξαν και πέτυχαν να φέρουν στη Θεσσαλονίκη μετά τον Μπαντέρας και τους «Αναλώσιμους». Κι έγραφα τότε πόσο σημαντικό είναι αυτό για την πόλη της Θεσσαλονίκης, την οικονομία της, το brand name της στον κόσμο.
Τα γυρίσματα της υπερπαραγωγής δράσης, λοιπόν, ξεκίνησαν και δυστυχώς μεμιάς καταλάβαμε πόσο κοντά στο να επιβεβαιωθεί για μια ακόμη φορά είναι η λαϊκή ρήση για τα μεταξωτά εσώρουχα και ποιος δικαιούται να τα φοράει. Αναφέρομαι, φυσικά, στις αποκαλύψεις για όχι έναν, ούτε δυο αλλά τρεις τραυματισμούς εργαζόμενων στα... χολιγουντιανά Βασιλικά και Διαβατά. Ταινία δράσης είναι, θα πείτε, ατυχήματα γίνονται και θα συμφωνήσω.
Όμως, το θέμα όπως έσκασε και κυρίως όπως συνεχίστηκε δεν είχε τόσο να κάνει με τα ίδια τα ατυχήματα όσο με μια προσπάθεια συγκάλυψης που ακολούθησε και η οποία γεννά πολλά ερωτηματικά για το ποιοι τελικά είμαστε εμείς οι Έλληνες και Θεσσαλονικείς οικοδεσπότες του Χόλιγουντ κι αν έρχονται εδώ να γυρίσουν τα φιλμ τους οι ξένοι επειδή το παλέψαμε και επενδύσαμε χρόνο και χρήμα ή επειδή τους κάνουμε τη ζωή εύκολη μην έχοντας και πολλές πολλές απαιτήσεις για ασφάλειες, δικαιώματα εργατικά, ενστάσεις για να προσληφθούν αρκετοί από την περιοχή κι όχι κακόμοιροι Βαλκάνιοι με μισθούς πείνας και τα συναφή.
Οι δημοσιογράφοι στην περίπτωση του franchise του Σταλόνε έκαναν εξαιρετική δουλειά και αποκάλυψαν τα περιστατικά (το ένα εκ των οποίων και πολύ σοβαρό με τον άνθρωπο να μεταφέρεται εσπευσμένα στο «Παπανικολάου»), όμως η αντίδραση αρχικά της παραγωγής και εν συνεχεία του υπευθύνου του ΕΚΟΜΕ που χρηματοδοτεί το φιλμ, όπως και ό,τι σχεδόν βλέπουμε στην ελληνική τηλεόραση, είναι που εντείνει τις ανησυχίες πως όσοι εργάζονται στη χολιγουντιανή Θεσσαλονίκη μπορεί και να είναι... Αναλώσιμοι.
Γιατί, ενώ οι δημοσιογραφικές πληροφορίες επιβεβαιώνονταν πλήρως από την αστυνομία, παραγωγή και ΕΚΟΜΕ ως αυτόκλητος δικηγόρος της παραγωγής μια έλεγαν δεν έγινε ποτέ ατύχημα, μια πως δεν ήταν τρία αλλά ένα και μια πως ήταν τρία αλλά δεν έγινε την ώρα που τράβαγαν οι κάμερες αλλά τη μέρα που έβαφαν αυτό που θα τραβούσαν οι κάμερες κι άλλες ιστορίες για αγρίους. Προφανώς και η παραγωγή θα αρνείται τα πάντα για να προστατευθεί και προφανώς και το ελληνικό εθνικό κέντρο θα προσπαθήσει να διατηρήσει το καλό όνομα της χώρας αλλιώς δε θα δούμε συνέχεια στην προσέλκυση τέτοιων ή μεγαλύτερων παραγωγών.
Όμως, να ξεκαθαρίσουμε κάτι: η χώρα μας και η Θεσσαλονίκη ειδικότερα πάλεψε πολύ και το παλεύει ακόμη να γίνει σοβαρή και άξια να λέγεται ευρωπαϊκή με την έννοια που όλοι καταλαβαίνουμε κι όχι φτωχός συγγενής σε ό,τι αφορά το επίπεδο δημοκρατίας, ασφάλειας, λειτουργίας θεσμών, ακόμη και αισθητικής. Για κανένα λόγο δεν πρέπει να δοθεί σε κανέναν που ψάχνει φορολογικά κίνητρα ή έλλειψη νόμων και πλαισίου, η εντύπωση πώς ανοίξαμε και σας περιμένουμε να κάνετε ό,τι θέλετε για να γλιτώνετε ντόλαρς, αρκεί εμείς να παίρνουμε παραγωγές. Πόσο μάλλον όταν ο πολιτισμένος κόσμος στον οποίο θέλουμε και πρέπει να ανήκουμε είναι αυτή τη στιγμή σε αναβρασμό και παίρνει επιπρόσθετα και ακριβά μέτρα ασφαλείας μετά το τραγικό περιστατικό με το φόνο της Χαλίνα Χάτσινς από τον μέγκα σταρ Άλεκ Μπάλντουιν.
Και στην τελική, η Θεσσαλονίκη ζει έναν εφιάλτη λόγω COVID, τα νοσοκομεία της είναι γεμάτα κι ας θυμούνται όσοι ανακατώνονται μ’ αυτή την ιστορία, πως στην εποχή των σόσιαλ δε μένει τίποτα κρυφό. Κι αν κυκλοφορήσει καμιά φωτογραφία του Στέιθαμ ή της Μέγκαν Φοξ σε ράντζο στο «Ιπποκράτειο» όχι ταινία, ούτε τουρίστα δε θα ξαναδούμε στην περιοχή.
* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 14.11.2021