«Πρώτος ever επίσημος Πρωταθλητής Κόσμου στην Ιστορία του Parkour! Ευχαριστώ Θεέ μου». Με αυτά τα απλά λόγια που είναι γεμάτα συναισθήματα, δημοσίευσε την νέα μεγάλη επιτυχία του ο Δημήτρης Κυρσανίδης στα social media, αφιερώνοντας το χρυσό μετάλλιο στην σύζυγο του, Αλεξάνδρα. Μια ακόμα επιτυχία του που γεμίζει περηφάνια τη χώρα, καθώς διαγωνίστηκε στο πρώτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Παρκούρ που διοργάνωσε η Παγκόσμια Ομοσπονδία Γυμναστικής, και το όνομα που γράφτηκε με χρυσά γράμματα ήταν το δικό του.
Ο DK, όπως τον γνωρίζουν παγκοσμίως, δεν είναι πρώτη φορά που κατακτά μεγάλους τίτλους σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Ο Θεσσαλονικιός που προπονούταν στο ΔΑΚ Ευόσμου μόνος του και έφτασε στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου του αθλήματος που αγαπά, είναι αυτός που άλλαξε στη χώρα μας όσα νομίζαμε –και πιστεύαμε ότι ξέρουμε – για το Παρκούρ.
Στις 28 Σεπτεμβρίου του 2021, περίπου ένα χρόνο πριν, πραγματοποιήσαμε μια προσωπική συζήτηση μαζί του, για την στήλη «Απέναντι» της εφημερίδας «Μακεδονίας της Κυριακής». Η συνέντευξη αυτή δημοσιεύεται για πρώτη φορά σήμερα στο makthes.gr και μέσα από όσα λέει για την ζωή του, καταλαβαίνει κανείς τους λόγους που ο Δημήτρης Κυρσανίδης ξεχωρίζει ως αθλητής αλλά και ως νέος άνθρωπος που αποτυπώνει την πραγματική έννοια του «Influencer», αυτού που χρειαζόμαστε στην καθημερινότητά μας…
Δημήτρη, με τόσες διακρίσεις και παγκόσμια αναγνώριση, τι κάνεις ακόμα στη Θεσσαλονίκη; Γιατί παραμένει ακόμη εδώ η βάση σου;
Οι διακρίσεις δεν έχουν σχέση με το μέρος που αγαπάω, θα μένω εκεί που νιώθω σπίτι μου. Όταν ήμουν μικρό παιδάκι ήθελα να φύγω από την Ελλάδα, τώρα που πήγα σχεδόν παντού όμως δεν την αλλάζω για κανένα λόγο. Πάντα όταν είμαι στο εξωτερικό σκέφτομαι πότε θα έρθει η ώρα να γυρίσω στην Ελλάδα, στο σπίτι μου. Τώρα αν κάποια στιγμή για τον Α-Β λόγο αλλάξω άποψη ή αλλάξουν τα πράγματα δε μπορώ να το γνωρίζω.
Ωστόσο έχεις φανταστεί τη ζωή σου σε κάποια άλλη χώρα;
Δε φαντάζομαι τη ζωή μου σε κάποια άλλη χώρα και δε θέλω να φανταστώ τη ζωή μου κάπου αλλού. Αν είχα να επιλέξω μέρος που θα έμενα τον περισσότερο καιρό εκτός Ελλάδας θα ήταν το Myanmar.
Έχεις συμμετάσχει σε βίντεο-καμπάνια για να στηρίξεις την πόλη σου. Η πόλη σου σε έχει στηρίξει στην πορεία σου να γίνεις ‘παγκόσμιος’;
Από πολιτικής μεριάς ένα άτομο μέχρι στιγμής έχει βοηθήσει το Παρκούρ στην Θεσσαλονίκη κι αυτό είναι η Μαρία Πασχαλίδου που ήταν πρόεδρος στο «Θεσσαλονίκη Πρωτεύουσα Νεολαίος 2014». Χάρη στη Μαρία φτιάξαμε το πρώτο και μοναδικό Παρκούρ πάρκο στην Ελλάδα που με βοήθησε και στις επιδόσεις μου, τώρα στα τωρινά δεδομένα ευελπιστώ να μας βοηθήσει ο κύριος Ζέρβας με τον οποίο είχα μία πολύ μικρή και σύντομη κουβέντα πρόσφατα σχετικά με ένα Παρκούρ πάρκο, ο ίδιος φάνηκε θετικός.
Κατά τα άλλα με έχουν βοηθήσει άτομα όπως ο Βαγγέλης Γεωργιάδης και ο Δημήτρης Γιαννουλίδης πριν καλά καλά κερδίσω τα παγκόσμια πρωταθλήματά μου, δίνοντάς μου τη δυνατότητα να προπονηθώ σε κλειστά γυμναστήρια με περισσότερη ασφάλεια, σωστή προπόνηση και χωρίς να έχω στο μυαλό μου το πόσο καλός ή κακός είναι ο καιρός έξω. Μετέπειτα εμφανίστηκε και ο Ολυμπιονίκης Ενόργανης Γυμναστικής Βασίλης Τσολακίδης , ο οποίος μας έδωσε τη δυνατότητα να έχουμε το «δικό μας» γυμναστήριο που να μπορούμε να προπονούμαστε όποτε θέλουμε αλλά να μπορούν να έρχονται και άτομα όλων των ηλικιών για να μάθουν με ασφάλεια το άθλημα.
Το 2007, όταν ξεκίνησες, ήξερες ακριβώς τι είναι αυτό που κάνεις; Ή απλά έλεγες πως κάνεις παρκούρ;
Ακριβώς ακριβώς δεν ήξερα, το ανακάλυπτα καθημερινά, ψάχτηκα πάρα πολύ, διάβασα ποιος το ξεκίνησε όλο αυτό, από που ήρθε και όλες τις πληροφορίες που με ενδιέφεραν. Κι από κει και μετά ήμουν μόνιμα στο ΥouTube βλέποντας tutorials για το πως να κάνω σωστά κάποιες κινήσεις χωρίς να φάω το κεφάλι μου. Τότε δεν υπήρχαν προπονητές και γυμναστήρια όπως τώρα.
Στον Δημήτρη, που έκανε εξάσκηση στο ΔΑΚ Εύοσμου τότε, σήμερα τι θα του έλεγες; Τον κάνεις περήφανο;
Εγώ ασχολήθηκα με το άθλημα που ήθελα και που αγάπησα, έθεσα στόχους, δούλεψα πολύ σκληρά, τους πέτυχα και με τη βοήθεια του Θεού συνεχίζω, βάζω υψηλότερους στόχους και μέχρι σήμερα κάνω ότι μπορώ για να τους πετύχω. Είμαι ευλογημένος και δικαιωμένος θα έλεγα!
Υπήρχε στιγμή που φοβήθηκες για τη ζωή σου ;
Με τραυματισμό «κινδυνεύει» ο κάθε άνθρωπος καθημερινά είτε βγει απ το σπίτι είτε όχι, δε γνωρίζουμε τι μας ξημερώνει. Tο Παρκούρ είναι ένα παρεξηγημένο άθλημα που ο κόσμος που το βλέπει και δεν γνωρίζει, νομίζει ότι ξεκινάς και χτυπάς… Δεν είναι καθόλου έτσι όμως, αυτοί που ξεκινάνε και χτυπάνε είναι αυτοί που βιάζονται και θέλουν να φτάσουν απ το Α στο Ω. Εκεί εννοείται και θα χτυπήσεις. Για παράδειγμα, υπάρχει περίπτωση ας πούμε κάποιος που ξεκινάει σήμερα να οδηγάει να μπορέσει να βγει στον περιφερειακό ή και απλά μέσα στη πόλη μόνος του και να μη τρακάρει; Τέτοια περίπτωση και δεν υπάρχει αλλά και θα τραυματιστεί στην καλύτερη περίπτωση όποιος το επιχειρήσει. Εγώ προσωπικά όταν ήμουν μικρός είχα τραυματιστεί στο κεφάλι μέσα στο γυμναστήριο, συγκεκριμένα με μία κίνηση από το μονόζυγα…
Οι γονείς σου, και ειδικά η μητέρα σου… δεν φοβούνται με αυτά που κάνεις;
Μα εμείς προπονούμαστε πάνω σε αυτό, δε ξυπνήσαμε μια μέρα και αρχίσαμε να κάνουμε «δύσκολα» πράγματα. Γυμναζόμαστε και προπονούμαστε και στις πτώσεις, αντίθετα άσχημοι τραυματισμοί που έχω πάθει έχουν έρθει από το ποδόσφαιρο. Εκεί δεν κάνεις προπόνηση για το πως να πέφτεις, αλλά και να ξέρεις πως να πέσεις, έχεις 11 αντίπαλους που είναι έτοιμοι να σε κλωτσήσουν, γι’ αυτό και έχει και πάρα πολλούς τραυματισμούς σαν άθλημα, εκεί πρέπει να ξέρεις και λίγο MMA αλλιώς είσαι δύσκολα… (γελάει)
Το «free running» το γνωρίσαμε από εσένα. Έχει ενσωματωθεί όμως στη χωρά μας; Σε τι επίπεδο είμαστε;
Σχεδόν ο κάθε άνθρωπος που θα ρωτήσεις έξω στο δρόμο, αν έχει δει τον αγώνα που γινόταν στη Σαντορίνη, το γνωρίζει. Άρα έχει ενσωματωθεί , το κύριο πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε ακόμη υποστήριξη από την Πολιτεία, όταν σε άλλες χώρες υπάρχουν ένα σωρό Παρκούρ πάρκα και στην Ελλάδα ούτε ένα αυτή τη στιγμή. Σε υψηλό επίπεδο είμαστε 3-4 άτομα αλλά δε θα είμαστε για πολύ ακόμα αν δε γίνει κάτι με τις υποδομές που δεν υπάρχουν…
Είσαι «καλύτερος απ’ το χτες, χειρότερος απ’ το αύριο» ;
Καθημερινά προσπαθώ να βελτιώνομαι σε όλους τους τομείς. Σώμα και πνεύμα, Παρκούρ, social media, ο,τι υπάρχει. Οπότε θεωρώ πως ναι.
Αποτελείς πρότυπο για αρκετούς νέους. Έχεις χιλιάδες followers και έχεις συμμετάσχει σε μεγάλες καμπάνιες παγκόσμιων κολοσσών. Ωστόσο, βλέπουμε τον λογαριασμό σου και δεν θυμίζει σε τίποτα ενός influencer. Τι σε κρατάει μακριά από αυτό… ;
Διαφωνώ στο ότι «το προφίλ μου δε θυμίζει τίποτα σε influencer». Αρχικά τι είναι Influencer για εσάς; Αυτός που θα παροτρύνει τους άλλους να φορέσει το τάδε ρούχο ή την τάδε κολόνια; Για μένα influencer είναι αυτός που θα επηρεάσει το κοινό για καλό στο mindset του, στον υγιή τρόπο ζωής του, στην όμορφη καθημερινότητά του, όπως για παράδειγμα, καθημερινά προτρέπω τους followers μου να γυμναστούν, να κάνουν κάτι στη ζωή τους, να βάλουν στόχους και να τους κυνηγήσουν, βάζω διάφορα εύκολα καθημερινά challenges από γυμναστική, παρκούρ, μπάσκετ στα story μου και προτρέπω τον κόσμο να δοκιμάσει. Αυτό είναι influencer για μένα, σαφώς όταν θα έχω κάποια συνεργασία για να διαφημίσω προϊόντα, θα υπάρξουν και οι ανάλογες δημοσιεύσεις, όμως το influence δεν είναι εκεί… Ο κόσμος έχει την εντύπωση ότι «Influencer» είναι αυτός που ανεβάζει ρούχα, μαγιό, κολόνιες και προϊοντικά πόστ,, για αυτό έχει «χαλάσει» η λέξη αυτή και ακούγεται πιο πολύ αστεία παρά σοβαρή, ειδικά όταν κάποιος λέει «είμαι influencer», Πρόκειται για κάτι το σοβαρό όμως και λίγοι είναι εκεί έξω που κάνουν πραγματικό και σωστό, κατά τη γνώμη μου, influence.
Μετά τα 35 σου; Τι σκέφτεσαι ότι θα κάνεις; Γιατί διάβασα πως μέχρι τότε θα ασχοληθείς με το άθλημα…
Δεν έχω πει ότι μέχρι τα 35 μου θα ασχοληθώ με το άθλημα, έχω πει πως μέχρι τα 35 μου θα ήταν ιδανικό να μπορώ να αγωνίζομαι ακόμα. Το τι θα κάνω ακριβώς θα δείξει, κανείς δε ξέρει τι του ξημερώνει…
