Ο Ηλίας Στύλος δηλώνει πως δεν έχει καμία σχέση με τον αθλητισμό, καθώς δεν έχει παρακολουθήσει ποτέ του έως τώρα ούτε ένα λεπτό από κάποιον αγώνα, ωστόσο, ο ίδιος έχει φροντίσει να ασχολούνται μαζί του χάρη στα (αθλητικά) έργα τέχνης του, που συναντάει κανείς σε τοίχους της Θεσσαλονίκης.
Η αρχή έγινε με τον Ντιέγκο Μαραντόνα, λίγες ημέρες μετά τον θάνατό του, η προσωπογραφία του οποίου κοσμεί έναν τοίχο δημοτικού σχολείου της Καλαμαριάς, η συνέχεια δόθηκε με τον Βασίλη Χατζηπαναγή στο Κατσάνειο, ενώ το… καλό τρίτωσε με το γκράφιτι του Γιάννη Αντετοκούνμπο στην Καλαμαριά.
Ο καλλιτέχνης με το ψευδώνυμο «Hayate» (που σημαίνει ‘τυφώνας’) χρειάστηκε τέσσερις ημέρες για να ολοκληρώσει το 5×5 mural με τη μορφή του Γιάννη Αντετοκούνμπο σε τοίχο ιδιωτικής επιχείρησης στην Καλαμαριά, με την οποία είχε συνεργαστεί και στο παρελθόν. Πηγή έμπνευσης για τον Ηλία Στύλο και στις τρεις περιπτώσεις αποτελούν όχι μόνο τα κατορθώματά τους, αλλά οι ίδιες οι ιστορίες της ζωής τους και πώς κατάφεραν να φτάσουν στην κορυφή.
Ο ίδιος μιλάει στην «ΜτΚ» για τα καλλιτεχνικά του δημιουργήματα, την ενασχόληση με τα γκράφιτι από τα εφηβικά του χρόνια και μας εισάγει στα άδυτα του πρόσφατου έργου με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο.
Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με τα γκράφιτι και ποια ήταν τα πρώτα σου ερεθίσματα;
Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τα γκράφιτι στην ηλικία των 14 ετών. Μού άρεσε να παρατηρώ πολύ τη διαδικασία δημιουργίας τους. Το πρώτο μου γκράφιτι ήταν στο σχολείο μου, το 14ο δημοτικό σχολείο Καλαμαριάς, που απεικόνιζε ένα ανθρωπάκι. Είχα χρησιμοποιήσει – θυμάμαι – τρία χρώματα, άσπρο, μαύρο και πορτοκαλί. Μάλιστα, το είχε δημοσιεύσει τότε η εφημερίδα ‘Μακεδονία’ και μού το είχαν δείξει οι συμμαθητές μου στο σχολείο. Τότε ήταν που μού έδωσε ο Θεός σήμα. Δεν είχα ερεθίσματα από το οικογενειακό ή φιλικό μου περιβάλλον, αλλά πίστευα στον εαυτό μου. Αργότερα, για βιοποριστικούς λόγους, αναγκάστηκα να δουλεύω αλλού. Ωστόσο, μετά από 13 χρόνια σε εκείνη τη δουλειά, πήρα μία τολμηρή απόφαση πριν από λίγο καιρό, να την αφήσω και να αφοσιωθώ στην τέχνη μου. Αν και οι περισσότεροι βλέπουν τη δημιουργία γκράφιτι ως χόμπι, εγώ θέλω να κάνω αυτό που μού αρέσει να κάνω και να ζω από αυτό. Σε αυτή μου την απόφαση σημαντικό ρόλο έπαιξε και η όποια αναγνώριση είχα αποκτήσει μέσα από τα έργα μου, γεγονός που με βοήθησε περισσότερο στη δουλειά μου και στις συνεργασίες μου.
Κάποια από τα τελευταία θέματά σου αφορούν στον αθλητισμό. Εύλογο, λοιπόν, είναι το ερώτημα: ποια είναι η σχέση σου με τον χώρο;
Απολύτως καμία (γέλια!). Δεν υπήρξα ποτέ φίλαθλος κάποιας ομάδας. Ταυτίζομαι, όμως, με την ιστορία κάθε ανθρώπου που έχει καταφέρει να ανέβει ψηλά και μεταξύ αυτών είναι κάποιοι αθλητές. Για τον λόγο αυτόν, είναι πολύ συγκεκριμένες οι προσωπογραφίες που κάνω.
Πώς αποφασίζεις το θέμα της προσωπογραφίας κάθε φορά και πόσος χρόνος για προετοιμασία απαιτείται;
Στον Μαραντόνα, για παράδειγμα, με συγκίνησε η ιστορία του: πώς ξεκίνησε, πού ζούσε, πώς ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο από μία μπάλα που του είχαν κάνει δώρο, ακόμα ακόμα και πώς τον κατέστρεψε η δόξα. Το γεγονός ότι οι άνθρωποι συνωστίζονταν τότε μπροστά από μία ασπρόμαυρη τηλεόραση για να τον δουν και να κλέψουν κάποια από τα κόλπα του, λέει πολλά. Από μόνος του, λοιπόν, αξίζει να γίνει τοιχογραφία, που όταν θα την κοιτάς από κοντά, θα νιώθεις αυτό του το συναίσθημα προς την επιτυχία. Όσον αφορά στην προετοιμασία, αυτή είναι τεράστια και ειδικά στα χρώματα, καθώς οι αποχρώσεις είναι δεδομένες και θα πρέπει να τσεκάρεις να ταιριάζουν στο σχέδιό σου.
Από πού άντλησες έμπνευση για το γκράφιτι του Αντετοκούνμπο;
Όπως και στην περίπτωση του Μαραντόνα, έτσι και στου Αντετοκούνμπο, εμπνεύστηκα από την ιστορία της ζωής του: από το πώς ξεκίνησε, πού ήταν και πού βρέθηκε, τις αποφάσεις που πήρε, το όνειρο στο οποίο πίστεψε και τελικά το πραγματοποίησε, τις συγκυρίες που βοηθούν στην όλη κατάσταση κτλ. Είναι σημαντικό που ένα παιδί, ανάμεσα σε όλα τα άλλα, πήρε το ρίσκο της Αμερικής, πίστεψε στο όνειρό του, πάλεψε για αυτό και τα κατάφερε. Το συγκεκριμένο γκράφιτι ήθελα από καιρό να το κάνω, γιατί στα μάτια μου είχε πολύ ενδιαφέρον η ιστορία του. Συνέπεσε, ωστόσο, χρονικά και με την κατάκτηση του πρωταθλήματος του ΝΒΑ και ήταν μία ευτυχής συγκυρία.
Πώς αποφάσισες τη φωτογραφία του «Greek Freak» πάνω στην οποία θα βασιζόταν το έργο σου;
Είχα βρει μια φωτογραφία του, τη στιγμή που συγκεντρωνόταν να βάλει το καλάθι και να πετύχει τον στόχο του και πάνω σε αυτήν ήθελα να δημιουργήσω. Εύχομαι κάποια μέρα να φτάσει στα αυτιά του μέσω του διαδικτύου και των Μέσων κοινωνικής δικτύωσης, γιατί η τέχνη πρέπει να μοιράζεται. Μου πήρε τέσσερις ημέρες για να το ολοκληρώσω και το αποτέλεσμα θεωρώ ότι είναι αρκετά καλό, τουλάχιστον βάσει όσων μου λένε.
Υπήρξε κάτι που σε δυσκόλεψε στην απεικόνισή του;
Το βλέμμα του με δυσκόλεψε. Εκεί ήταν που επέμεινα περισσότερο. Ενώ, για παράδειγμα στον Μαραντόνα, δεν με είχε δυσκολέψει τίποτα. Ήταν το «χέρι του Θεού».
Θα ακολουθήσουν και άλλοι από τον χώρο του αθλητισμού; Για παράδειγμα, έχεις σκεφτεί να ζωγραφίσεις το Νίκο Γκάλη, δεδομένου ότι το γκράφιτί του στην Αθήνα πέρασε από χίλια κύματα;
Η αλήθεια είναι πως μού έχουν προτείνει στο παρελθόν να ζωγραφίσω τον Γκάλη, αλλά και τον Κούδα. Αν ζωγραφίσω τον Γκάλη, θέλω να βρω να γίνει σε ένα καλό σημείο, σε ένα πιο οπαδικό περιβάλλον.
Τι είναι η «τέχνη του δρόμου» (street art) και πώς την αντιμετωπίζει ο κόσμος σήμερα;
Η αλήθεια είναι πως η τέχνη του δρόμου έχει εξελιχθεί σε κάτι πολύ διαφορετικό από ότι ήταν στο παρελθόν. Το γκράφιτι είναι πλέον πολύ μεγάλη τέχνη, στο εξωτερικό οι άνθρωποι δαπανούν πολλά χρήματα για τα γκράφιτι και φυσικά έρχεται κόσμος απ’ όλα τα μέρη της γης για να τα θαυμάσουν.
Όπως και αυτό που έκανα εγώ για τον Μαραντόνα στην Καλαμαριά, ήρθαν άνθρωποι από την Αθήνα για να το δουν. Εγώ, καθώς ασχολούμαι με την τέχνη του δρόμου, φροντίζω να βγάζω ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, γιατί θεωρώ ότι ο κόσμος έχει ανάγκη να βλέπει κάτι ευχάριστο στον δρόμο. Προσπαθώ, δηλαδή, και εγώ από την πλευρά μου να συμβάλλω, ώστε οι άνθρωποι να ξεφύγουν για λίγο από τη μονοτονία της πόλης και τους καλώ να αρχίσουν να αγκαλιάζουν και να εκτιμούν την τέχνη του δρόμου. Επιπλέον, θα πρέπει σαν λαός να απενοχοποιήσουμε το γκράφιτι, να δώσουμε τοίχους στους καλλιτέχνες που θέλουν να εκφραστούν και έτσι πιστεύω ότι θα μειωθούν οι βανδαλισμοί.
Έχεις καιρούς καταπιαστεί με θέματα από άλλους χώρους;
Ένα από τα γκράφιτί μου που υπάρχουν σε τοίχο της Καλαμαριάς απεικονίζει την Γουίνι Χάρλοου, το μοντέλο που έχει λεύκη και το οποίο είχε δεχτεί bullying στο παρελθόν εξαιτίας αυτής. Σήμερα, το εν λόγω μοντέλο μετράει 10 εκατομμύρια ακόλουθους στα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης και είναι περιζήτητα για τα εξώφυλλα περιοδικών, έχοντας αποδεχτεί την ομορφιά και τη διαφορετικότητά της. Με το συγκεκριμένο γκράφιτι, λοιπόν, βρέθηκαν να ταυτιστούν αρκετοί άνθρωποι που έχουν λεύκη και να μου το πουν.
Επίσης, έχω ζωγραφίσει μια χελώνα καρέτα-καρέτα μέσα στο φυσικό της περιβάλλον, στη θάλασσα, που φέρει το μήνυμα ‘Σώστε τον πλανήτη’. Ή μία Αφρικανή κοπέλα, που μιλάει για την διαφορετικότητα. Στο μέλλον, στόχος μου είναι να ασχοληθώ με περισσότερα τέτοιου είδους διαφορετικά θέματα και μέσω αυτών να περνάμε διάφορα μηνύματα. Προσπαθώ μέσα από την τέχνη μου να επηρεάσω τον κόσμο και να ευαισθητοποιηθεί πάνω σε θέματα που τον αφορούν.
* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 29 Αυγούστου 2021.