Έξι μήνες μετά τον θάνατο της κόρης της, η Αιμιλία Υψηλάντη σπάει τη σιωπή της και μιλά για πρώτη φορά για τις δύσκολες στιγμές που βιώνει μέχρι σήμερα.
Η ταλαντούχα ηθοποιός, που τον περασμένο Νοέμβριο έχασε την μοναχοκόρη της Μαρίνα Υψηλάντη σε ηλικία 55 ετών, αποκάλυψε στον Κώστα Τσουρό και την εκπομπή MEGA Kαλημέρα πως το θέατρο ήταν βοηθητικό για εκείνη την περίοδο.
«Παίρνω δύναμη από το θέατρο. Ο άνθρωπος αγκιστρώνεται από πάρα πολλά πράγματα για να επιζήσει. Με βγάζει από την πραγματικότητα, προφανώς. Η αλήθεια είναι ότι συνέχισα να παίζω μετά τον θάνατο της κόρης μου γιατί φοβήθηκα λίγο ότι αν σταματήσω, ίσως να μην ήθελα να γυρίσω στο θέατρο. Για μένα είναι κυριολεκτικά μια σανίδα σωτηρίας το θέατρο. Το να χάνεις το παιδί σου είναι ό,τι πιο σκληρό μπορεί να σου συμβεί αλλά συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους. Όταν συμβαίνει, πρέπει ο άνθρωπος να φτιάξει διάφορα σενάρια για να μπορέσει να κρατηθεί γιατί υπάρχει ένα μεγάλο ζήτημα που λέγεται σεβασμός στη ζωή. Αυτό πρέπει να είναι ο κανόνας», είπε αρχικά.
«Όταν λέω σεβασμός στη ζωή, εννοώ στη δική μου ζωή, σε αυτό που οφείλω στον εαυτό μου και σε όλους τους ανθρώπους γύρω μου, ακόμα και στην κόρη μου που έχασα. Της οφείλω να είμαι όπως πρέπει, να προσπαθώ να είμαι αξιοπρεπής. Αυτό βέβαια, δεν απαλύνει κανέναν πόνο, αλλά είναι ένα γερό κράτημα για να μπορέσει κανείς να σταθεί στα πόδια του. Πρέπει να πεθάνουμε όρθιοι αν μπορούμε, και θα είναι κι ένα μεγάλο δώρο. Είπαμε μερικά πράγματα για αυτό. Το καλύτερο πράγμα για αυτό, είναι η σιωπή. Ήταν για μένα πολύ σημαντικό το πόσοι άνθρωποι ήταν κι είναι ακόμα κοντά μου. Αυτό όμως που με γοήτευσε, ήταν ένας τεχνικός του θεάτρου, που ήρθε στο θέατρο, κάθισε απέναντί μου κι έμεινε σιωπηλός για αρκετή ώρα», πρόσθεσε η Αιμιλία Υψηλάντη.
Όσον αφορά στη μακροχρόνια πορεία της στο θέατρο, δήλωσε: «Οι ανεργίες που έχω περάσει στη δουλειά είναι πάρα πολλές. Καθόμουν σπίτι και περίμενα να χτυπήσει το τηλέφωνο για δουλειά. Όταν μπήκα στον κινηματογράφο δέχθηκα πόλεμο. Τους πείραζε που ξεχώριζα στις ταινίες. Δεν έχω φίλιες με άτομα του χώρου. Θαυμάζω αυτούς που έχουν έναν φίλο από την παιδική τους ηλικία. Η ομορφιά δημιουργεί προβλήματα, όπως τη ζήλια. Δε με άφησε ποτέ κανένας άνδρας, εγώ τους άφησα. Η δημόσια έκθεση είναι ένα μεγάλο πρόβλημα. Δε θα ήθελα να αναφερθώ στις δηλώσεις του Γιώργου Λιάνη για την Αλίκη Βουγιουκλάκη».