Έχουν περάσει 40 χρόνια από τη βραδιά της 18ης Οκτωβρίου 1981, όταν η θριαμβευτική άνοδος του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου στην εξουσία άλλαξε για πάντα το πολιτικό τοπίο στην Ελλάδα. Η Αλλαγή ήταν γεγονός και τη βίωσε και ο ελληνικός αθλητισμός. Ο ηγέτης του ΠΑΣΟΚ ελάχιστη σχέση είχε με τα σπορ και η μοναδική του καταγεγραμμένη παρουσία σε γήπεδο ήταν στον τελικό του Ευρωμπάσκετ της Αθήνας. Όμως, η μπάλα είναι το όπιο του λαού και εκείνη τη ζεστή νύχτα της 14ης Ιουνίου 1987 ο Ανδρέας κατάλαβε τη σημασία της.
Βέβαια, χρόνια νωρίτερα η τότε κυβέρνηση είχε ήδη χαρακτηρίσει ως υψηλή προτεραιότητα τον αθλητισμό. Πρώτος και βασικός στόχος ήταν ο έλεγχος των ομοσπονδιών και ο άνθρωπος που ανέλαβε να φέρει εις πέρας την αποστολή ήταν ο πανίσχυρος Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού Κίμων Κουλούρης. Στα πρώτα χρόνια της παντοκρατορίας του ΠΑΣΟΚ αναδείχθηκαν παραγοντικές μορφές που μεσουράνησαν μέχρι τις μέρες μας. Δύο παραδείγματα αρκούν: Γιώργος Βασιλακόπουλος στο μπάσκετ και Δημήτρης Διαθεσόπουλος στον υγρό στίβο. Χρειάστηκε να περάσουν 40 χρόνια, ώστε η ΕΟΚ και η ΚΟΕ να αλλάξουν χέρια.
Όμως και άλλες ομοσπονδίες βάφτηκαν «πράσινες». Ιστορικό στέλεχος του βόλεϊ, για παράδειγμα και επί δεκαετίες πρόεδρος ήταν ο Θανάσης Μπελιγράτης, ενώ ακόμη πιο ψηλά, στην Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή, κυρίαρχος για επτά χρόνια ήταν ο Λάμπης Νικολάου, πρώην σύμβουλος στο πολιτικό γραφείο του Ανδρέα Παπανδρέου.
Και όχι μόνον αυτό. Το ΠΑΣΟΚ όριζε συμβούλους στις ομοσπονδίες γνωρίζοντας πως όταν διαφεντεύεις τον αθλητισμό, μπορείς να ορίσεις την ατζέντα.
Μεταξύ άλλων, στις αρμοδιότηττες του ΓΓΑ, που στην περίπτωση του Κίμωνα Κουλούρη υπαγόταν στο υπουργείο Προεδρίας με πρώτο υπουργό τον Γιώργο Κατσιφάρα, συμπεριλαμβανόταν και ο ορισμός του επικεφαλής της Κεντρικής Επιτροπής Διαιτησίας. Αφού πρώτα, βεβαίως, ο Κίμων Κουλούρης συμβουλευόταν τους Γιώργο Βαρδινογιάννη και Γιώργο Νταϊφά. Ο «καπετάνιος», πάντως, ωφελήθηκε και από (κατ’ ουσία φωτογραφική υπέρ του Παναθηναϊκού) αύξηση των ξένων ποδοσφαιριστών από έναν σε δύο και την πολιτική παρεμβαση στην περίφημη υπόθεση του Χουάν Ραμόν Ρότσα.
Μετά από λίγα χρόνια ο αθλητισμός πέρασε (και έχει παραμείνει ως τις μέρες μας) στο υπουργείο Πολιτισμού, εξ ου και η συμμετοχή της αξέχαστης Μελίνας Μερκούρη σε κρίσιμες αποφάσεις, παρότι η θέσπιση θέσης υφυπουργού Αθλητισμού, με πρώτο τον Σήφη Βαλυράκη, άλλαξε τα πράγματα. Όχι μόνο στους τύπους, αλλά και στην ουσία. Ο Παναθηναϊκός πέρασε σε δεύτερη μοίρα και οι κρίσιμες θέσεις καλύφθηκαν από ανθρώπους «ερυθρόλευκων» αισθημάτων.
Το σύστημα δούλεψε και γι’ αυτόν τον λόγο οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας δεν πείραξαν τη δομή του, αλλά μόνο τα πρόσωπα. Και όταν προσφάτως ο νυν υφυπουργός Αθλητισμού Λευτέρης Αυγενάκης προσπάθησε να αλώσει τις ομοσπονδίες, κατάλαβε πολύ καλά πως οι ρίζες αυτού του συστήματος είναι πολύ βαθιές και το ξερίζωμα συνιστά mission impossible.