Η μετεμφυλιακή περιορισμένη δημοκρατία, δεν μπόρεσε να γίνει δημοκρατία, δεν της το επέτρεψαν οι πολιτικές και οι κοινωνικές δυνάμεις του αυταρχισμού και της κάθε είδους εκμετάλλευσης και εξάρτησης.
Η επιβολή της Χούντας, με την ανοχή και την υποστήριξη ξένων δυνάμεων, ήταν η απάντηση των αναχρονιστικών δυνάμεων, στο αίτημα της κοινωνίας: για περισσότερη δημοκρατία, ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη.
Η εφτάχρονη Χούντα, μπόρεσε να αναβάλλει την χειραφέτηση της κοινωνίας και της χώρας, από τους πολλούς κηδεμόνες, δεν μπόρεσε όμως να ακυρώσει τα μεγάλα δημοκρατικά και κοινωνικά αιτήματα της εποχής.
Η αντίσταση των πολιτών, ειδικά των νέων, τα μεγάλα αδιέξοδα και το εγκληματικό πραξικόπημα στην Κύπρο, που έφερε τον Αττίλα και την κατοχή του 38% του νησιού, την οδήγησε στην κατάρρευση.
Η Μεταπολίτευση, η καλύτερη και η μεγαλύτερη περίοδος ομαλότητας της χώρας, δεν μπόρεσε να υπερβεί παθογένειες του παρελθόντος, παραγωγικές, θεσμικές και κοινωνικές υστερήσεις.
Η υπερδεκαετής πολύπλευρη κρίση, μπορεί να έδειξε την μεγάλη ανθεκτικότητα της δημοκρατίας στην χώρα μας, αποκάλυψε όμως και τις μεγάλες ανεπάρκειες των πρωταγωνιστών της.
Στην πολιτική, θεσμική και κοινωνική δοκιμασία της χώρας και της κοινωνίας, των τελευταίων χρόνων, έχουν προστεθεί νέοι αντίπαλοι: Πρώτα από την ακραία φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, που παράγει νέο πλούτο, με την πιο άδικη κατανομή, κοινωνικά και γεωγραφικά. Στην συνέχεια από τις μεγάλες γεωπολιτικές ανατροπές, που φέρνουν καταστροφικούς πολέμους και νέες ζώνες αντιπαράθεσης. Σε αυτές τις αρνητικές εξελίξεις, αν προσθέσουμε την κλιματική κρίση και τα μεγάλα προσφυγικά και μεταναστευτικά ρεύματα, τότε θα έχουμε μπροστά μας, όλες τις αβεβαιότητες, και τις πιθανές συγκρούσεις.
Οι ανατροπές μέχρι σήμερα και οι αβεβαιότητες του προσεχούς μέλλοντος, δημιουργούν τις προϋποθέσεις αμφισβήτησης των μεταπολεμικών κεκτημένων, της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου, του κοινωνικού κράτους, της ασφάλειας και της ειρήνης, για τον δυτικό κόσμο.
Σε χώρες, όπως η δική μας, με έντονες τις υστερήσεις από τα κεκτημένα της Δύσης, και με επιθετικές αναθεωρητικές πρακτικές από την Τουρκία, η επίδραση των γενικότερων εξελίξεων και κρίσεων, είναι ακόμη πιο μεγάλη.
Σήμερα, απαιτείται η ευρύτερη αφύπνιση των πολιτών, για την υπεράσπιση των δημοκρατικών και κοινωνικών κεκτημένων, ακόμη περισσότερο απαιτείται η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, στην νέα εποχή της λεγόμενης 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης, με προτεραιότητες: Την αναδημιουργία της μεσαίας τάξης, το σύγχρονο κράτος δικαίου, την κοινωνική δικαιοσύνη, την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης και την θωράκιση απέναντι στα αναμενόμενα κύματα των υγειονομικών κρίσεων.
Οι εφησυχασμοί κάθε είδους, είναι επικίνδυνοι.