Η σκηνοθέτης Ιώ Βουλγαράκη βρίσκεται μαζί με τον άντρα της από τις 13 Μαρτίου στο σπίτι. «Οι δουλειές μας διεκόπησαν από εκείνη τη μέρα -πρόβες, διδασκαλία, γυρίσματα- οπότε βγαίνουμε μόνο για προμήθειες και για περπάτημα, προσπαθώντας να μην το κάνουμε σε καθημερινή βάση», λέει στο makthes.gr.
Η δική της δουλειά πολύ συχνά απαιτεί μια εκούσια απομόνωση. «Αυτό συμβαίνει στο στάδιο της προετοιμασίας μιας παράστασης πριν αρχίσουν οι πρόβες, όταν μέσα σε μελέτη, ησυχία και αρκετή εσωστρέφεια κυοφορείται μια νέα δημιουργία», επισημαίνει.
Αυτό που βαραίνει, επομένως,, στην παρούσα συνθήκη δεν είναι τόσο η ίδια η παραμονή στο σπίτι όσο το διακύβευμα της επιβίωσης. «Καταρχάς της βιολογικής κι έπειτα της οικονομικής», όπως διευκρινίζει.
Και η απόλυτη αβεβαιότητα. «Κάποιες μέρες είναι πολλά αυτά που κάνω για να δραπετεύω από αυτήν: διαβάζω χωρίς πίεση χρόνου λογοτεχνία, θεατρικά έργα, θεωρητικά κείμενα για τη δουλειά μου, πολλή ποίηση, βλέπω ταινίες, σειρές, παραστάσεις που ποτέ άλλοτε δεν θα είχα τη δυνατότητα να παρακολουθήσω, ντοκιμαντέρ, ακούω μουσικές, μαγειρεύω, γράφω, μιλάω με τους φίλους μου, παίζουμε πολύ Scrabble… Κάποιες άλλες μέρες πάλι, δεν μπορώ παρά μόνο να διαβάζω ειδήσεις και να κοιτάζω το ταβάνι. Και να σιωπώ. Είναι μια ψυχική τραμπάλα, φαντάζομαι αναπόφευκτη. Ούτε τη δαιμονοποιώ ούτε την μεγαλοποιώ. Την ακολουθώ για την ώρα», τονίζει.
«Η ζωή πάντοτε μας ξεπερνάει»
Θεωρεί πως είμαστε σε μια κρίσιμη και ιστορική συνθήκη. «Σε 100 χρόνια θα μιλάνε για την πανδημία του 2020 και θα ψάχνουν τι συνέβη τότε, ίσως μάλιστα προσπαθώντας να αντιμετωπίσουν την πανδημία του 22ου αιώνα», εικάζει.
Προσθέτει αυτό που σκέφτεται πολύ αυτές τις μέρες: «αν μπορούσαμε να δούμε την υπαρξιακή ισότητα που επιβεβαιώνει αυτή η δοκιμασία, αν μπορούσε να μας συγκλονίσει ως ανθρωπότητα και να μας ποτίσει ως το κόκαλο η αντίληψη της κοινής μας μοίρας, μπορεί και να δημιουργούσαμε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο. Αυτό προφανώς είναι ουτοπικό αλλά δεν παύει αυτή η κατάσταση να είναι μια ευκαιρία να σκεφτούμε την ασημαντότητά μας και να κοιτάξουμε πέρα από εμάς τους ίδιους. Να μας απασχολήσουν τα πάθη των άλλων κι όχι μονάχα τα δικά μας. Να μεγαλώσει η εικόνα.
Πιστεύει, τέλος, ότι η επόμενη μέρα θα είναι βραχυπρόθεσμα πολύ δύσκολη. «Η ζωή πάντοτε μας ξεπερνάει και δεν ξέρω αν είναι ούτως ή άλλως η στιγμή να κάνουμε σενάρια, γιατί έχουμε ακόμη δρόμο και αργεί η ‘επόμενη μέρα’».