Φωτογραφίες: Άλκης Ισχνόπουλος
Ποιήματα όχι τυπωμένα σε ένα φύλλο χαρτιού ή σε ένα βιβλίο, αλλά σε αφίσες τοιχοκολλημένες σε πολυσύχναστα στενά και δρόμους της Θεσσαλονίκης, δίνουν μια νότα ρομαντισμού και αισιοδοξίας μέσα σ’ αυτή τη συναισθηματικά αποσυνδεδεμένη εποχή και τραβούν τα βλέμματα των περαστικών που τα εντοπίζουν.
Ο «Μ», ένας νέος άνθρωπος πίσω από αυτή την ιδέα, επηρεασμένος από τα βιώματά του, το διάβασμα και την συγγραφή ποιημάτων, αποφάσισε λίγο μετά τη λήξη του δεύτερου lockdown να βγει στους δρόμους και να διαδώσει τις σκέψεις του με ένα διαφορετικό τρόπο και μίλησε στο makthes.gr για τον πρωτότυπο τρόπο που βρήκε να εκφράσει τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες και το... μέσα του.
«Μου άρεσε η ποίηση από μικρή ηλικία. Γύρω στη Γ’ Λυκείου άρχισα να διαβάζω, απλώς περίμενα να τελειώσω με τις Πανελλήνιες για να μπορέσω να διαβάσω περισσότερα πράγματα που μου αρέσουν. Τότε ξεκίνησα να γράφω λίγο στα ελληνικά και μετά είδα ότι στα αγγλικά μου είναι πιο εύκολο, επειδή η μητέρα μου είναι Αγγλίδα.
Ξεκίνησα να γράφω τα στιχάκια σε τουαλέτες μπαρ, γιατί σκεφτόμουν ότι εκεί θα διαβαστούν πολύ εύκολα. Στη διάρκεια της καραντίνας όμως σκέφτηκα να το κάνω στους δρόμους με αφίσες, σαν street art. Ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό δεν μου αρκούσε να τα γράψω με κάποιο σπρέι. Από παλιά ήθελα να κάνω street art, αλλά δεν έβρισκα αυτό που με εκφράζει και που δεν το έχει κάνει κανένας», αναφέρει ο «Μ» που παλαιότερα έχει ασχοληθεί και με την τέχνη του graffiti.
Λίγο μετά το Πάσχα το project του «Μ» άρχισε να εμφανίζεται σε κεντρικούς δρόμους της Θεσσαλονίκης. Από τη πλατεία Ναυαρίνου μέχρι τη Βαλαωρίτου πολυσύχναστα στενά γέμισαν με λευκά κομμάτια χαρτιού. Ο «Μ» είχε ξεκινήσει να τυπώνει μόνος του τα ποιήματά του και να τα τοιχοκολλάει σε τυχαία σημεία απ’ όπου περνάει και του αρέσουν.
«Με το που είχα την ευκαιρία να βγω έξω από το σπίτι μου, ξεκίνησα. Είχα ήδη γραμμένα κάποια ποιήματα και έτυχε να βρω ένα πρόγραμμα στον υπολογιστή, όπου τυπώνεις κομμάτι-κομμάτι σε χαρτί Α4 και προτιμώ να χρησιμοποιώ κόλλα που τη φτιάχνω μόνος μου από αλεύρι και νερό, ώστε αν ενοχλήσει κάποιον η αφίσα να ρίξει νερό και να φύγει. Το επόμενο στάδιο είναι να βρω ανακυκλώσιμο χαρτί», αναφέρει ο «Μ» περιγράφοντας τη διαδικασία που ακολουθεί.
«Μέχρι στιγμής αυτό που κάνω δεν έχει ενοχλήσει κάποιον. Πιστεύω πως ο κόσμος είναι συνηθισμένος από την αφισοκόλληση που γίνεται ήδη για άλλους λόγους. Προσέχω όμως να μην κολλήσω κάποια αφίσα μου πάνω σε κάποιο έργο graffiti και υπάρξει κάποια αντίδραση από το δημιουργό του».
Όσο για το περιεχόμενο των ποιημάτων του και για τις πηγές έμπνευσής του, με μια πρώτη ματιά αντιλαμβάνεται κανείς το ρομαντικό υπόβαθρό τους. Με αγαπημένο ποιητή τον Charles Bukowski και αρκετά επηρεασμένος από μια ερωτική σχέση, ψάχνει όπως λέει και ο ίδιος τον καλύτερο τρόπο να αποτυπώνει με λίγες λέξεις τα νοήματα που θέλει στις αφίσες του.
«Προσπαθώ να βρω πάντα κάτι μικρό και έξυπνο που θα χωρέσει στην αφίσα. Πολλές φορές είναι πολύ τυχαία. Μπορεί να τύχει να ακούσω ένα τραγούδι, να βρω μια λέξη κι από αυτή τη λέξη να γράψω ή να δω μια ταινία και να ακούσω τον ηθοποιό να λέει μια φράση. Πάντως όσες φορές έχω πιεστεί για να γράψω δεν τα κατάφερα, μπορεί να μου έρθει τυχαία μια ιδέα πριν κοιμηθώ και να την κρατήσω».
Το project του «Μ» γνωρίζει σημαντική απήχηση και διαδίδεται στα social media, αφού πολλοί περαστικοί που εντοπίζουν κάποιο έργο του, το φωτογραφίζουν και το ανεβάζουν στο Instagram. Όμως ο «Μ» δε θέλει να μείνει μόνο σ’ αυτό. Επιθυμεί να συνεχίσει με κάτι πιο χειροπιαστό. Όπως δήλωσε ο ίδιος μέσα στα επόμενα σχέδια του βρίσκεται η εκτύπωση ενός Zine, ενός μικρού βιβλίου με λόγια και φωτογραφίες από τα έργα του στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Ενώ στα μακροπρόθεσμα σχέδιά του είναι και η διάδοση του project στη Νέα Υόρκη, «αν τα καταφέρω θα ήθελα να βάλω αφίσες μου στη Νέα Υόρκη. Πιστεύω ότι κάποια από τα ποιήματά μου μπορούν να γίνουν καλύτερα αντιληπτά στο εξωτερικό», υποστηρίζει ο ανώνυμος καλλιτέχνης.
Μια ιδέα που γεννήθηκε μέσα στην αδράνεια της καραντίνας, ήρθε για να αφήσει το δικό της αποτύπωμα στους τοίχους της πόλης και να μας υπενθυμίσει ότι ο κόσμος των συναισθημάτων είναι ακόμη ενεργός.