Δύο νέοι άνθρωποι, η Σάντρα από την Μπάνια Λούκα και ο Σπύρος από τη Θεσσαλονίκη γνωρίστηκαν πριν από λίγες μέρες στη διάρκεια της επίσκεψης αντιπροσωπείας από τη Σερβική Δημοκρατία της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης στη Θεσσαλονίκη.
Η Σάντρα, 30 ετών, είναι μια από τις πρωταγωνίστριες του ντοκιμαντέρ «Some New Brοadway», του σκηνοθέτη Ντένις Μπόγιτς, που προβλήθηκε στο δημοτικό θέατρο Καλαμαριάς και έχει λάβει ειδική αναγνώριση από τη UNICEF για τη συμβολή του στα δικαιώματα των παιδιών και ατόμων με αναπηρία. Ο Σπύρος, από τον Σύλλογο Συνδρόμου Down Ελλάδος, που φιλοξένησε την αντιπροσωπεία από τον αντίστοιχο σύλλογο της Μπάνια Λούκα, είναι 26 ετών, και ασχολείται με το μπάσκετ, το διάβασμα, τη μουσική και τον χορό.
«Από την πρώτη στιγμή, η Σάντρα και ο Σπύρος, παρόλο που δεν μιλούσαν την ίδια γλώσσα, άρχισαν να κρατιούνται χέρι χέρι. Όπου βρίσκονταν ήταν συνεχώς μαζί. Χόρεψαν μαζί, έκαναν παρέα και έτσι δημιουργήθηκε μια ωραία αγάπη μεταξύ μιας Σερβίδας και ενός Έλληνα, από τους ανθρώπους με το σύνδρομο Down», αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η επικεφαλής της αντιπροσωπείας της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης στην Ελλάδα και πρέσβειρα του Συλλόγου Συνδρόμου Down Μπάνια Λούκα (Down Syndrom Centar Banjaluka), Γέλενα Γιοβάνοβιτς. Η ίδια χαρακτηρίζει το περιστατικό αυτό ως την ωραιότερη στιγμή της επίσκεψης, κατά την οποία οι σύλλογοι ατόμων με σύνδρομο Down από τις δύο πόλεις αντάλλαξαν απόψεις, γιόρτασαν την Παγκόσμια Ημέρα Συνδρόμου Down (21η Μαρτίου) και υπέγραψαν τη συμφωνία αδελφοποίησής τους.
«Η Σάντρα και ο Σπύρος μας έδειξαν αυτή την αγάπη, ένα θέμα που θίγει, άλλωστε, το ντοκιμαντέρ "Some New Brοadway" και συνήθως δεν συζητιέται για τους ανθρώπους που έχουν σύνδρομο Down. Υπάρχει όμως μεγάλη αγάπη μεταξύ τους καθώς προσφέρουν την αγάπη τους απλόχερα, με ειλικρίνεια, ενώ παράλληλα την αναζητούν και από τους άλλους», λέει η κ. Γιοβάνοβιτς.
Το ντοκιμαντέρ περιγράφει τη ζωή των ατόμων με σύνδρομο Down από την Μπάνια Λούκα, που είχαν όνειρο να γίνουν καλλιτέχνες και βρήκαν τον τρόπο να εκφράσουν το ταλέντο τους μέσα από τη μεικτή θεατρική ομάδα που δημιουργήθηκε στην περιοχή. Μέσα από αυτή τη δραστηριότητα άρχισαν να εκφράζουν την ανάγκη να αποκτήσουν φίλους, να έχουν κάποια στιγμή εργασία, έναν δικό τους χώρο, έναν σύντροφο, ένα κοινωνικό δίκτυο φίλων και γνωστών που να τα υποστηρίζει. Την ίδια στιγμή άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια και οι ανησυχίες των γονέων, των οικογενειών τους για το αύριο. «Η παραγωγή δείχνει ότι άνθρωποι με σύνδρομο Down εργάζονται και σαν σερβιτόροι, δουλεύουν στα μαγαζιά, αγαπούν, ενώ δυσκολεύονται όταν πρέπει να αποδεχτούν τον θάνατο των αγαπημένων τους. Δείχνει, επίσης, ότι πρέπει να δώσουμε ευκαιρίες στους ανθρώπους αυτούς, με την έννοια ότι δεν χρειάζονται πάντα να έχουν τους γονείς τους δίπλα τους και μπορούν να κάνουν πολλά μόνοι τους μόνο αν τους δώσουμε εμείς την ευκαιρία», προσθέτει η ίδια.
Από τη Θεσσαλονίκη στην Μπάνια Λούκα και από την αναπηρία στη μη αναπηρία, οι ανάγκες είναι ίδιες
«Οι ανάγκες είναι ίδιες παντού και δεν είναι διαφορετικές από τις ανάγκες ενός νέου χωρίς αναπηρία. Από τη Θεσσαλονίκη στην Μπάνια Λούκα και από την αναπηρία στη μη αναπηρία, οι ανάγκες είναι ίδιες», επισημαίνει, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο Βασίλης Κασιμάτης, πρόεδρος του Συλλόγου Συνδρόμου Down Ελλάδος.
Ο κ. Κασιμάτης κάνει λόγο για ένα όμορφο ντοκιμαντέρ που εκφράζει τη σύγχρονη τάση της ένταξης και όχι απλώς της συμπερίληψης και σχολιάζει ότι στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και το ντοκιμαντέρ «+1» του σκηνοθέτη από τη Θεσσαλονίκη Αργύρη Λιάπη, που προβλήθηκε πέρσι στην πλατφόρμα του 24ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και παρουσιάζει την ιδιαιτερότητα της ζωής των ανθρώπων με σύνδρομο Down. «Υπάρχει ένα κίνημα τα τελευταία χρόνια υπέρ της μη διακοπής της κύησης σε περιπτώσεις εμβρύων με σύνδρομο Down. Αντίστοιχα, το κίνημα αυτό θέλει τους ανθρώπους με σύνδρομο Down να ζουν, να μεγαλώνουν, να εργάζονται, να έχουν μια φυσιολογική ζωή και τον περίγυρό τους να υποστηρίζει τις ανάγκες τους χωρίς να προβλέπει και να προδιαγράφει το μέλλον τους καθώς η εμπειρία δείχνει ότι μπορούν να κάνουν πάρα πολλά πράγματα», προσθέτει.
«Να είμαστε ειλικρινείς: το ποσοστό των ανθρώπων με σύνδρομο Down που εργάζονται είναι μηδέν»
Ο ίδιος αναφέρει ότι το ποσοστό των ανθρώπων με σύνδρομο Down που εργάζονται είναι μηδέν, όμως υπογραμμίζει πως αυτό δεν σημαίνει ότι η κατάσταση αντιστοιχεί στις πραγματικές τους δυνατότητες. «Το σύνηθες είναι ότι τα άτομα αυτά μεγαλώνουν και δεν έχουν σχέσεις. Αυτοί που ζουν έξω από μεγάλες πόλεις, ζουν αποκλεισμένοι και αν πηγαίνουν σε κάποιο κέντρο ημέρας το πρωί, το απόγευμα είναι κλεισμένοι στο σπίτι και σπανίως τους επισκέπτονται άλλοι ή θα κυκλοφορήσουν μόνοι. Σίγουρα όμως ο άνθρωπος πρέπει να υποστηρίζεται για να πετύχει όσα περισσότερα μπορεί», λέει χαρακτηριστικά.
Από την άλλη πλευρά, δηλώνει αντίθετος στην ωραιοποίηση μιας κατάστασης και σχολιάζει: «Δεν λέμε ότι όλοι μπορούν να εργαστούν, όμως ένα μεγάλο ποσοστό μπορεί να εργαστεί, μπορεί να μείνει μόνο του με υποστήριξη. Δεν λέμε ότι είναι εύκολα τα πράγματα, όμως κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει το δικαίωμα να διαμορφώσει εκείνος το μέλλον του».
Ο πρόεδρος του Συλλόγου Συνδρόμου Down Ελλάδος μιλά ακόμα για τις επαφές του συλλόγου με άλλους αντίστοιχους ευρωπαϊκούς φορείς, με τη σκέψη ότι «κανείς δεν μπορεί να πετύχει κάτι μόνος του» και με την πεποίθηση ότι η συλλογική κινητοποίηση μπορεί να φέρει συνεργασίες διαφόρων θεσμικών και άτυπων δικτύων.
Δίπλα στα παιδιά με σύνδρομο Down η Πρόεδρος της Δημοκρατίας
Δίπλα στα παιδιά με σύνδρομο Down βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου. Σε ανάρτησή της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης η ίδια έγραφε: «Λίγες ώρες ατόφιας, ανεπιτήδευτης χαράς γύρω από ένα τραπέζι κοντά στη θάλασσα, πλάι σε νέες και νέους με σύνδρομο Down, έδωσαν νόημα στο μεσημέρι μας στη Θεσσαλονίκη. Νέα παιδιά, που λαχταρούν την ισότιμη συμμετοχή σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας αλλά πολύ συχνά βιώνουν διακρίσεις και αποκλεισμό, χάρηκαν τη λιακάδα και το γαλάζιο, συνοδευόμενοι από τους υπευθύνους του Συλλόγου Συνδρόμου Down Ελλάδoς. Μαζί τους, φιλοξενούμενοι, και νέοι από την Μπάνια Λούκα, κάποιοι από τους οποίους έβλεπαν θάλασσα για πρώτη φορά. Ο θαυμασμός, η καθαρή ματιά τους, οι πλούσιες αποχρώσεις των συναισθημάτων τους, ήταν για όλους μας ένα δώρο. Μακριά από προκαταλήψεις, αμηχανία ή φόβο, ας εργαστούμε όλοι μαζί για να τους προσφέρουμε ένα περιβάλλον ευκαιριών, αποδοχής και σεβασμού, τονώνοντας την αυτοπεποίθησή τους και ενισχύοντας έμπρακτα την αυτονομία τους».
