Ο Γιώργος Κουλουχίδης αποτελεί ένα πρότυπο αθλητή, γιατί καταφέρνει να συνδυάζει τον πρωταθλητισμό με την καθημερινή εργασία. Παρότι άλλοι αθλητές του επιπέδου του θα επικεντρώνονταν μόνο στα αγωνιστικά τους καθήκοντα, ο ίδιος είναι «αναγκασμένος» να εργάζεται, ώστε, πέρα από το να βγάλει τα προς τα ζην του, να μπορεί να χρηματοδοτεί και την παρουσία του στους αγώνες.
Γεννημένος στη Γεωργία και μεγαλωμένος στη Ρωσία, όπου μετακόμισε με την οικογένειά του στην ηλικία των 2 ετών και παρέμεινε εκεί μέχρι τα 16 του, ήρθε στην Ελλάδα πριν από μια 15ετία, καθώς οι γονείς του ήθελαν ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους. Με τον ερχομό του στη Θεσσαλονίκη, ο Γιώργος θα τελειώσει το σχολείο, θα μάθει γρήγορα ελληνικά, ενώ παράλληλα θα αναζητήσει έναν σύλλογο για να ξεκινήσει να κάνει προπονήσεις στην ελευθέρα πάλη. Το φλερτ του με το άθλημα είχε ξεκινήσει ήδη από την ηλικία των 12 χρόνων και ενώ είχε προηγηθεί η ενασχόλησή του με το καράτε, το ποδόσφαιρο και τον στίβο.
«Μου άρεσε πάντα ο αθλητισμός. Ακόμα και στα διαλείμματα στο σχολείο πήγαινα με κάποιους συμμαθητές μου και έκανα μονόζυγο και δίζυγο», τονίζει και συμπληρώνει: «Εμένα, όμως, πάντα με τραβούσε περισσότερο η πάλη. Εξάλλου, στο μέρος όπου μεγάλωσα είναι από τα πλέον δημοφιλή αθλήματα. Θυμάμαι τον εαυτό μου να κάθομαι μπροστά στην τηλεόραση και να παρακολουθώ αγώνες πάλης στους Ολυμπιακούς Αγώνες».
Για τον ΒΑΟ ξεκίνησε, στον Άρη βρέθηκε
Ο Γιώργος Κουλουχίδης ανήκει από το 2006 στον Άρη, όμως, ο κιτρινόμαυρος σύλλογος βρέθηκε κυριολεκτικά στον δρόμο του. «Ήμουν με έναν ξάδερφό μου και πηγαίναμε να εγγραφώ στον ΒΑΟ, όπου, όμως, γίνονταν προπονήσεις ελληνορωμαϊκής πάλης και όχι ελευθέρας, όπως ήθελα εγώ. Τότε, λοιπόν, στον δρόμο συναντήσαμε έναν φίλο μας και πάνω στην κουβέντα μού είπε ότι ‘πάω για προπόνηση στον Άρη’. Αυτό ήταν! Πήγα μαζί του στην προπόνηση, την παρακολούθησα και την επόμενη ημέρα έβαλα τα αθλητικά μου και πήγα να προπονηθώ και εγώ!»
Ο προπονητής του, Κώστας Κουρτίδης, τον πήρε κυριολεκτικά από το χέρι («είναι σαν δεύτερος πατέρας μου», παραδέχεται), καθώς πίστεψε σε αυτόν και οι πρώτες επιτυχίες δεν άργησαν να έρθουν. Ωστόσο, τρία χρόνια μετά η ατυχία τού χτύπησε την πόρτα, αφού έπαθε ολική ρήξη χιαστού στο γόνατο, με αποτέλεσμα να περάσει την πόρτα του χειρουργείου και να μείνει μακριά από τα ταπί.
Μάλιστα, ήταν διπλά άτυχος, αφού η πρώτη επέμβαση δεν πέτυχε και αναγκάστηκε να κάνει άλλες δύο για την πλήρη αποκατάσταση του τραυματισμού του. Έτσι, έμεινε αναγκαστικά για τέσσερα σχεδόν χρόνια μακριά από την δράση. «Ήταν μία δύσκολη περίοδος, αφού πάνω που είχα ξεκινήσει με φόρα, τραυματίστηκα και έμεινα αρκετά εκτός. Στο διάστημα της αποκατάστασης πήγαινα στο γήπεδο και έκανα κάποιες ασκήσεις χαλαρά, αλλά δεν μπορούσα να κατέβω σε αγώνες», τονίζει.
Η στροφή στην άμμο
Ο δρόμος του Γιώργου προς την επιτυχία δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα, όμως ο ίδιος ουδέποτε το έβαλε κάτω: λίγο καιρό αφότου είχε επιστρέψει και μετά από παρότρυνση του προπονητή του, αποφάσισε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του στην πάλη στην άμμο, που ξεκίνησε για πρώτη φορά τότε, το 2014. «Ήταν ένα καινούριο είδος πάλης με κανονισμούς παρόμοιους με αυτούς στην αρχαία Ελλάδα. Με εξίταρε όταν το άκουσα και είπα να δοκιμάσω», εξηγεί και προσθέτει: «Την πρώτη εκείνη χρονιά κατέλαβα τη 2η θέση στο πανελλήνιο πρωτάθλημα, ενώ βγήκα 6ος στο παγκόσμιο».
Στα επόμενα χρόνια η μία επιτυχία διαδέχονταν την άλλη, με αποκορύφωμα τη φετινή χρονιά, όπου πριν από λίγες ημέρες πέτυχε μία νέα, παγκόσμια διάκριση, παίρνοντας το ασημένιο μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στην Κροατία, που του έδωσε τη 2η θέση στην παγκόσμια τελική κατάταξη του 2019. «Η αλήθεια είναι πως το περιμέναμε μαζί με τον προπονητή μου ότι θα τα πήγαινα καλά στην Κροατία. Ξέραμε ότι θα είμαι μέσα στα μετάλλια, απλά δεν ξέραμε το χρώμα του μεταλλίου. Κάθε αθλητής που παλεύει σε ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα θέλει να φτάσει όσο πιο ψηλά μπορεί. Το ίδιο ήθελα και εγώ», παραδέχεται.
Βιοπαλαιστής στην καθημερινότητά του
Ο Γιώργος Κουλουχίδης τους τελευταίους τρεις μήνες εργάζεται σε μία εταιρία που ασχολείται με την παραλαβή εμπορευμάτων σε κατάστημα ρούχων, με αποτέλεσμα το καθημερινό του πρόγραμμα να είναι δύσκολο και φορτωμένο: «Ξυπνάω κάθε πρωί στις 5, ώστε στις 6 να είμαι στη δουλειά. Σχολάω στις 10, επιστρέφω σπίτι και αν έχω προπόνηση, θα φύγω αμέσως για το γήπεδο. Διαφορετικά κάνω διπλή το απόγευμα», εξηγεί και προσθέτει: «Οι συνθήκες στο άθλημά μας είναι δύσκολες. Δεν υπάρχουν τα απαιτούμενα χρήματα, με αποτέλεσμα εμείς οι ίδιοι οι αθλητές να χρειάζεται να βρίσκουμε χρήματα για να μπορούμε να πηγαίνουμε στους αγώνες. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του παγκοσμίου του ’18, όπου αναγκάστηκα να αποσυρθώ, γιατί δεν υπήρχαν τα χρήματα. Ελπίζω να μην χρειαστεί ξανά στο μέλλον να το ζήσω.
Δυστυχώς, τα οικονομικά δεδομένα στο άθλημά μας στη χώρα μας είναι περιορισμένα, με αποτέλεσμα να χρειάζεται να χρηματοδοτώ τον εαυτό μου για να κατεβαίνω στους αγώνες. Αυτό δεν είναι πάντα εύκολο και εφικτό. Μετά από αρκετό καιρό που έψαχνα δουλειά, βρήκα πριν από τρεις μήνες και είμαι χαρούμενος για αυτό, παρότι μου στερεί χρόνο από τις προπονήσεις μου. Αλλά, έτσι είναι η ζωή. Για την ώρα αντέχω, ελπίζω και στο μέλλον».
Μακεδονία της Κυριακής