Ο Χρήστος, ο Γρηγόρης και ο Οδυσσέας έχουν συνδέσει το όνομά τους με την ελπίδα και τη δύναμη αφού μετά από χρόνια χρήση ναρκωτικών κατάφεραν να κερδίσουν μία δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Σήμερα, και με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών, στις 26 Ιουνίου, θυμούνται την πρώτη δοκιμή, την πτώση στην «άβυσσο» των ουσιών και το περιστατικό που τους οδήγησε στην «Ιθάκη» τους.
Και οι τρεις κατά τη διάρκεια της συνομιλίας μας ανέφεραν πως «δεν μπορείς να βγάλεις από πάνω σου την ταμπέλα του χρήστη». Οι ιστορίες τους αποδεικνύουν ότι το μόνο που δεν τους καθορίζει πλέον είναι η εξάρτηση.
Χρήστος, 39 ετών
«Την τελευταία φορά που έκανα χρήση κατάλαβα ότι θα πεθάνω»
Ξεκίνησα τη χρήση στα 12. Όσο με μαθαίνω νομίζω ότι οι δυσκολίες που αντιμετώπιζα από μικρός με έσπρωξαν στα ναρκωτικά. Ξεκίνησα με χασίσι και ένιωθα ότι με βοηθάει. Μετά ήρθαν τα χάπια, η ηρωίνη, η κοκαΐνη και η ζωή μου δυσκόλεψε.
Ξεκίνησα να το καταλαβαίνω ότι είμαι εξαρτημένος στα 22. Μέχρι τότε πίστευα ότι δεν θα πιάσω πάτο, δεν θα πεθάνω. Είμαι από τους πολύ τυχερούς που δεν κόλλησα κάποια ασθένεια παρόλο που ήταν πολύ εύκολο να συμβεί.
Στην ηλικία που ξεκίνησα έβλεπα τα «ωραία» της υπόθεσης. H παρανομία και η αδρεναλίνη ήταν κάτι γοητευτικό. Δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο δύσκολο θα γινόταν στη συνέχεια. Όταν μπήκε στην ζωή μου η ηρωίνη, η καθημερινότητά μου περιστρεφόταν μόνο γύρω από αυτή. Αγχωνόμουν να βρω λεφτά, ναρκωτικά, μέρος για να «πιω», να μην με πιάσουν και να μην με καταλάβουν οι γονείς μου. Συγγενείς και φίλοι γνώριζαν γιατί αυτό δεν κρύβεται. Δεν μου στάθηκαν γιατί όλοι θεώρησαν πως είναι μόνο δικό μου λάθος. Δεν είναι έτσι. Όλοι απομακρύνθηκαν. Δεν τους κατηγορώ αλλά με πείραξε. Κανένας δεν αναρωτήθηκε γιατί έφτασα εκεί.
Μετά ήρθε και η φυλακή. Την τελευταία φορά που έκανα χρήση κατάλαβα ότι θα πεθάνω. Σκεφτόμουν ότι θα με βρουν σε κανένα χαντάκι, γυμνό και δεν είμαι εγώ αυτό. Μέσω της φυλακής γνώρισα τον «Προμηθέα». Όταν αποφυλακίστηκα είχα μία υποτροπή και μετά απευθύνθηκα στην κοινότητα της «Ιθάκης». Έτσι ξεκίνησε ένα υπέροχο ταξίδι ανακάλυψης και αγάπης. Είναι φοβερό να βλέπεις όλη σου τη ζωή ανθρώπους να φεύγουν και ξαφνικά να βρίσκεσαι κάπου που όλοι είναι δίπλα σου και σε προσέχουν. Αυτό το συναίσθημα λείπει από όλους μας. Τελείωσα με την κοινότητα το 2019 και μετά ήρθε ακόμα μία υποτροπή. Τον Οκτώβριο του 2020 ξαναδοκίμασα και μόλις τελειώσω θέλω να γίνω μάγειρας. Τώρα προσπαθώ να πάρω υποτροφία σε ένα ΙΕΚ για να ακολουθήσω το όνειρό μου.
Γρηγόρης, 52 ετών
«Ξεκίνησα να πίνω γιατί ήμουν θαρραλέος»
Ήμουν ένα παιδί που τα ήθελε όλα και δεν χόρταινε με τίποτα. Ξεκίνησα τη χρήση στα 14. Στην εφηβεία ήμουν αρκετά «θαρραλέος και έξυπνος» για να ξεκινήσω τα ναρκωτικά και αργότερα ήμουν πολύ κουτός για να τα κόψω. Ήμουν ένας φέρελπις νέος. Ξεκίνησα με μυτιές από βενζίνη, μετά πήρα χάπια και αργότερα χασίσι. Στα 18 έκανα φυλακή. Στα 22 πήγα φαντάρος όπου συνέχισα με το χασίσι και κάποιες «μυτιές ηρωίνης». Ήμουν πιο κοντά στην κουλτούρα του χασικλή και όχι στην πρέζα. Πήγαινα στην Ολλανδία και έφερνα το δικό μου ψημένο χασίσι για τρία χρόνια. Έπειτα ξεκίνησα συστηματικά και την ηρωίνη και ήμουν εθισμένος σε αυτή από τα 22 μέχρι τα 33 που έκανα την πρώτη προσπάθεια απεξάρτησης.
Δεν ήμουν ο εαυτός μου. Σκέφτηκα ότι δεν γεννήθηκα για να είμαι αυτό, να με ελέγχει η χρήση. Γεννήθηκα για να είμαι ελεύθερος και κατέληξα φυλακισμένος.
Μία μέρα ήρθε η μητέρα μου στο σπίτι, με είδε και λιποθύμησε. Είχα στερέψει, είχα λιώσει. Πέταξα τα 5 γραμμάρια ηρωίνης που είχα πάνω μου και πήγα στο ΚΕΘΕΑ. Έχω κάνει τρεις υποτροπές. Η μία με ναρκωτικά και οι άλλες δύο με αλκοόλ. Από τα ναρκωτικά είμαι καθαρός από το 2011 και εδώ και τρία χρόνια από το αλκοόλ. Δεν μου κάνει καμία ουσία πια. Με νίκησαν και αυτό το έμαθα μέσω της απεξάρτησης. Έμαθα να χάνω και να λέω «όχι». Σήμερα δουλεύω ως υδραυλικός, κάνω ραδιόφωνο και μπαίνω σαν σίφουνας σε ό,τι μου αρέσει.
Οδυσσέας, 36 ετών
«Ήμουν άρρωστος. Αν μια μέρα δεν έπαιρνα είχα στερητικό»
Δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που σε κάνει να ξεκινάς, είναι πολλά. Οι παρέες, η μαγκιά. Ήμουν 14 την πρώτη φορά που δοκίμασα από μεγαλύτερα παιδιά χασίσι. Στο λύκειο δοκίμασα έκσταση, LSD, κοκαΐνη και ηρωίνη.
Οι γονείς μου ήξεραν μόνο για το χασίσι και έτσι κάλυπτα και τα υπόλοιπα. Αν μία μέρα η μητέρα μου δεν με έβλεπε καλά έλεγα ότι έκανα ένα τσιγάρο και ότι δεν κάνει κακό. Στα 25, δεν μπορούσα να το κρύψω πλέον. Ήμουν άρρωστος. Αν μια μέρα δεν έπαιρνα είχα στερητικό.
Το πιο σκληρό ήταν η ηρωίνη. Στην αρχή νομίζεις ότι το ελέγχεις. Μετά βλέπεις ότι οι φίλοι απομακρύνονται, ότι χαλάς σχέσεις και φυσικά βλέπεις τα προβλήματα στο σώμα σου. Προσωπικά έχω καταστρέψει όλες τις φλέβες μου και όταν χρειάστηκε να πάω στο νοσοκομείο αναγκάστηκαν να μου ανοίξουν την κεντρική αρτηρία για να μου χορηγήσουν ορό.
Θυμάμαι ότι κάθε πρωί αγόραζα ηρωίνη και έκανα χρήση στο δωμάτιο. Στο σπίτι έμενα με τη μητέρα μου και τη γιαγιά μου. Ένα πρωινό ακολούθησα το «πρόγραμμά» μου και μετά μπήκα στην τουαλέτα. Εκεί «χάθηκα» γιατί μάλλον είχα πάρει παραπάνω δόση. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι δεν μπορούσα να σηκωθώ και δύο γυναίκες με τραβούσαν για να με πάνε στο κρεβάτι.
Το 2018 πήρα την απόφαση να μπω σε ένα πρόγραμμα για να δω πως είναι. Μπήκα στην κοινότητα της Ιθάκης και έκατσα περίπου τρεις μήνες. Πίστεψα ότι θα τα καταφέρω και μόνος μου και έφυγα. Για ένα χρόνο υποτροπίασα και δεν υπήρχε μέρα που να μην «πιω». Ξαναμπήκα γιατί μόνο με βοήθεια θα τα κατάφερνα. Από το 2019 μέχρι σήμερα είμαι καθαρός. Τώρα βρίσκομαι στο στάδιο της επανένταξης. Εργάζομαι ως χειριστής κοπής σε ένα κατάστημα με τετράδια, έχω την κοπέλα μου και καλές σχέσεις με τους γονείς μου. Παράλληλα παίρνω και πτυχίο και βοηθού φυσικοθεραπευτή. Θέλω να βάλω τη ζωή μου σε μία τάξη και κοιτάω το κοντινό μέλλον.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 27 Ιουνίου 2021