Μαζί με τους πολίτες της Ευρώπης και το Παγκόσμιο Κύπελλο του Έιμπελ Λέφλερ κρυβόταν από το κυνηγητό, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου και βρήκε καταφύγιο σε ένα... κοτέτσι. Για μήνες «κοιμόταν με τις κότες», όσο να το φυγαδεύσει στο σπίτι του ο πρόεδρος της ιταλικής ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, ο Οτορίνο Μπαράσι και να το καταχωνιάσει κάτω από το κρεβάτι του. Το ανέσυρε και το ξαναέφερε στο φως, με το τέλος του πολέμου και πριν βγει ξανά στη ζήτηση των εθνικών ομάδων του κόσμου, βαφτίστηκε Ζιλ Ριμέ, στο όνομα του εμπνευστή και ιδρυτή του Μουντιάλ.
Ήδη είχαν διεκδικήσει τη διοργάνωση του 1942, η Βραζιλία και η Γερμανία, αλλά η πολεμική επίθεση των δεύτερων τους έθεσε αυτεπαγγέλτως εκτός του πρώτου μεταπολεμικού Παγκόσμιου Κυπέλλου, το οποίο φυσιολογικά, πλέον, έμελλε να πραγματοποιηθεί στην Βραζιλία, το 1950. Αρχικά είχε ορισθεί η διοργάνωση για το 1949, αλλά διάφορα πρακτικά προβλήματα το μετέθεσαν ένα έτος αργότερα.
Για την επαναφορά του τροπαίου στα γήπεδα της Βραζιλίας, ο σερ Στάνλεϊ Ράους πρόσφερε τις ουκ ευκαταφρόνητες εισπράξεις ενός φιλικού μεταξύ Αγγλίας και μικτής Κόσμου, στη χρεωκοπημένη FIFA.
Σε αντάλλαγμα κέρδισε τη μόνιμη αντιπροεδρία της Βρετανίας σε αυτήν και την ανεξάρτητη παρουσία της Αγγλίας, της Σκωτίας, της Ουαλίας και της Ιρλανδίας στα ποδοσφαιρικά δρώμενα. Μάλιστα, κατάφερε να συστήσει έναν προκριματικό όμιλο με τις τέσσερις χώρες, από τον οποίον οι δύο πρώτες θα ταξίδευαν στην Βραζιλία.
Ωστόσο, οι Σκώτοι ανακοίνωσαν ότι θα λάβουν μέρος στα τελικά, μόνο στην περίπτωση που θα τερμάτιζαν πρώτοι στον όμιλο.
Στην τελική βαθμολογία βρέθηκαν πίσω από την Αγγλία, τήρησαν την εξαγγελία τους και έμειναν σπίτι τους. Συγχρόνως, η Τουρκία αρνήθηκε και αυτή να συμμετάσχει στα τελικά, και έτσι η Γαλλία και η Πορτογαλία βρέθηκαν να αντικαθιστούν τις δύο χώρες, οι οποίες είχαν αρνηθεί, ενώ στη συνέχεια οι «πουρκουάδες» άλλαξαν άποψη και έμειναν πίσω στη χώρα τους. Από την άλλη, οι Ιταλοί, με τις μνήμες να πονάνε ακόμη, θέλησαν να ταξιδέψουν με το πλοίο και όχι να πετάξουν, σχεδόν αυτοτιμωρητικά.
Εξουθενώθηκαν από τη διάσχιση του Ατλαντικού και βρέθηκαν εξαντλημένοι σωματικά και χωρίς τύχη στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Λόγω των διαφορών ανατροπών, ο ένας όμιλος, τελικά, είχε μόνο δύο ομάδες, την Ουρουγουάη και την Βολιβία και το σύνολο των συμμετεχουσών ομάδων έφθανε τις δεκατρείς.
*Διαβάστε περισσότερα στην έντυπη έκδοση της "Μακεδονίας" που κυκλοφορεί αύριο Κυριακή 27.11.2022