Και εσείς καταπιέζετε τους Μαύρους
Ζούμε -δυστυχώς- ένα περίεργο πόλεμο που είναι σίγουρο ότι θα μας επηρεάσει σημαντικά. Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο η σύγκρουση μεταξύ δημοκρατίας και ολοκληρωτισμού για πρώτη φορά είναι τόσο ισχυρή στην γειτονιά μας.
Ολοκληρωτικά καθεστώτα υπάρχουν παντού. Και εραστές τους και μέσα στα δημοκρατικά καθεστώτα. Ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε, αλλά κόμματα που ονειρεύονται την Δευτέρα Παρουσία -είτε την σύμφωνη με τις γραφές της Δικτατορίας κάποιας κοινωνικής τάξης ή για να ακριβολογούμε μιας μειονότητας που λέει ότι εκφράζει μια κοινωνική τάξη, είτε αυτούς που εκφράζονται με την νέα αναφορά στην κατάληψη της κυβέρνησης και παράλληλα στην κατάληψη της εξουσίας στην δεύτερη φορά τους.
Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο διαμορφώθηκε μια ισορροπία τρόμου. Οι μεν έκαναν εξαγωγή του ολοκληρωτισμού τους και οι δε εξαγωγή της «δημοκρατίας» τους. Και οι δύο ξεχνούσαν ότι αυτό που έχει πάντα αξία είναι η διαμόρφωση στο εσωτερικό κάθε κράτους της λειτουργίας κομμάτων και αντιπροσωπευτικών θεσμών. Ακόμη και οι εραστές του ολοκληρωτισμού υποτίθεται ότι λειτουργούσαν μέσω αντιπροσωπευτικών θεσμών. Το σοβιετικό σύστημα αναφέρεται -στη θεωρία, σε ένα αντιπροσωπευτικό σύστημα χωρίς κόμματα. Κάτι σαν το αρχικό αντιπροσωπευτικό σύστημα- από το οποίο το εμπνεύστηκαν, της Αγγλίας του 1700.
Η ισορροπία του τρόμου με τις δύο υπερδυνάμεις και το μπλοκ που η κάθε μία έλεγχε, διατηρήθηκε με τον φόβο του τρίτου παγκόσμιου πολέμου που θα κατέστρεφε τα πάντα μέχρι που στο εσωτερικό κάθε κράτους τα νέα κοινωνικά στρώματα διεκδίκησαν την συμμετοχή τους στην διαχείριση της ζωής τους. Οι εξεγέρσεις στην Ευρώπη οδήγησαν στην κατάρρευση του ολοκληρωτικού μοντέλου διοίκησης και στην διαμόρφωση νέων ισορροπιών.
Λαοί που δεν είχαν γνωρίσει άλλο καθεστώς παρά μόνο τον ολοκληρωτισμό διολισθαίνουν κατά καιρούς προς αυτό το καθεστώς. Υπάρχουν άραγε πολιτικά κόμματα στην σημερινή Ρωσία; Η παγκοσμιοποιημένη οικονομία οδήγησε στην ανάγκη συνεργασία μεταξύ κρατών και μπλοκ εξουσίας. Παράλληλα νέοι παίκτες βρίσκονται στην σκακιέρα. Κράτη και δυνάμεις της Ασίας και προοπτικά της Αφρικής με ολοκληρωτικά καθεστώτα παίζουν σημαντικό ρόλο. Γιατί δεν τα αφήνουμε στην ησυχία τους; Γιατί η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας αναγκάζει να πάμε και στην παγκοσμιοποίηση της πολιτικής.
Ποια είναι η δική μας θέση; Ευτυχώς συμμετέχοντας στην Ευρωπαϊκή Ένωση που δυστυχώς δεν έγινε πολιτικός θεσμός την μακρινή εποχή που οι αγρότες της Γαλλίας καταψήφισαν την Ευρωπαϊκή συνθήκη, βρισκόμαστε στο σημείο που η ανάγκη θα οδηγήσει στην διαμόρφωση πολιτικού θεσμού με κυρίαρχα χαρακτηριστικά την διάκριση των εξουσιών και την δημοκρατία -σε αντίθεση με τους εραστές του ολοκληρωτισμού.
Θα τελειώσει εύκολα; Προφανώς όχι. Η Κύπρος ζει κάτι αντίστοιχο από το 1974. Αν αμφισβητηθούν τα σύνορα όπως διαμορφώθηκαν μετά τον δεύτερο παγκόσμιο τα πράγματα θα γίνουν πολύ άσχημα. Σε όλους αυτούς που καταδικάζοντας την εισβολή σε ένα κράτος παράλληλα αντιδρούν στην βοήθεια μας σε αυτό το μόνο που θα πω είναι το γνωστό ιστορικό ανέκδοτο:
«Πρέπει να μην κυνηγάτε τους αντιφρονούντες». Λέει ο ένας. Και ο άλλος απαντά: «και εσείς καταπιέζετε τους Μαύρους». Άντε και καλά κούλουμα.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 06.03.2022
