Κάθε εποχή και ο φερετζές της
Είσαι ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ. Μεγάλο βάρος, αρκεί να μπορείς να το συνειδητοποιήσεις. Διετέλεσες υπουργός, υφυπουργός, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, μέλος του Πολιτικού Γραφείου, είκοσι έξι χρόνια βουλευτής, υποψήφιος αρχηγός. Σαράντα χρόνια μετέχεις στην κάθε μέρα του ΠΑΣΟΚ. Βρίσκεσαι στο κέντρο, γνωρίζεις από πρώτο χέρι τον Άκη και τον Σημίτη, τον Κουλούρη και τον Πεπονή, τον Κατσιφάρα και τον Βενιζέλο. Εσύ ξέρεις εάν το ΠΑΣΟΚ είναι έντιμο ή ανέντιμο, «προοδευτικό» ή «συντηρητικό», σοσιαλδημοκρατικό ή φιλελεύθερο, εντέλει ωφέλιμο για την πατρίδα ή καταστροφικό. Εάν δεν ξέρεις εσύ, όλοι οι άλλοι πρέπει να έχουν τη μαύρη τους την τύφλα.
Σ’ αυτά τα σαράντα χρόνια ΠΑΣΟΚ δηλώνεις, με το ΠΑΣΟΚ εκλέγεσαι, με το ΠΑΣΟΚ υπάρχεις στην πολιτική, δεν έχεις αντιρρήσεις για το ΠΑΣΟΚ, εάν είχες, θα έφευγες. Μόλις τελειώνουν τα εύκολα, πρόωρες συντάξεις, μία σύμβαση για το παιδί, αυξήσεις στις ΔΕΚΟ, μόλις ο πολιτικός σου χώρος αναλαμβάνει τις ευθύνες του απέναντι στη χώρα και το εκλογικό κόστος απέναντι στους καλομαθημένους ψηφοφόρους, μόλις αρχίζει η κατρακύλα, κάνεις δικό σου κόμμα. Κατεβαίνεις στις εκλογές, παίρνεις 0,19%, στην περίοδο της παραφροσύνης που επωάζει τέρατα και κάνει να γεννούν και τα κοκόρια όποιου δηλώνει «αντισυστημικός». Το αποτέλεσμα σου φωνάζει ότι όλα αυτά τα χρόνια υπήρχες πολιτικά χάρη στο ΠΑΣΟΚ. Αυτό το παρελθόν σου οφείλεις να σεβαστείς. Με λόγια ή με σιωπή. Από αυτό κρίνεσαι.
Εάν όντως πιστεύεις ότι «τα τομάρια του ΠΑΣΟΚ κατέστρεψαν τη χώρα», επιστρέφεις στο σπίτι, ασχολείσαι με τη δουλειά σου ή το ρίχνεις στο ψάρεμα. Εάν πάλι θέλεις, γράφεις τα απομνημονεύματά σου, αρχίζοντας από την αυτοκριτική. Γιατί εάν πέρασες μια ζωή σε κυβερνητικές και κομματικές θέσεις δίπλα στα «τομάρια», κάποιες εξηγήσεις οφείλεις και εσύ. Το μόνο που, πάντως, δεν επιτρέπεται είναι να περιφέρεσαι σαν λάφυρο στις συγκεντρώσεις εκείνων που στήριξαν την πολιτική τους ύπαρξη στο ψέμα, στην απάτη, τον αμοραλισμό, το μίσος εναντίον τού έως χθες δικού σου χώρου και να καταγγέλλεις το παρελθόν σου. Αν νομίζεις ότι έτσι εξαιρείς τον εαυτό σου, γελάστηκες. Θέλεις - δεν θέλεις, είσαι μέρος του. Όσο το αρνείσαι τόσο σε σημαδεύει. Και αυτό που ακούς δεν είναι χειροκρότημα. Χλευασμός είναι. Σαρκασμός, ειρωνεία, λοιδορία, καζούρα. Από τους Καρανίκες.
Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν ενδιαφέρει πόσες ψήφους θα φέρει ο Τζουμάκας, εκτός από τη δική του. Ενδεχομένως καμία. Δεν τους ενδιαφέρει καν ο Τζουμάκας, ο οποίος, άλλωστε, φαίνεται η αθωότερη περίπτωση νεοπροσκυνητή του ΣΥΡΙΖΑ. Το παρελθόν του Τζουμάκα στο ΠΑΣΟΚ θέλουν για τρόπαιο. Γι’ αυτό γίνονται οι μεταγραφές, αυτή είναι η «προστιθέμενη αξία» τους, η σχέση με το ΠΑΣΟΚ. Δεν έφεραν ο Μπόλαρης, η Τζάκρη και ο Παραστατίδης ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ.
Οι ψηφοφόροι είχαν πάει πριν από αυτούς. Για τη σεισάχθεια, για τη 13η σύνταξη, για να μη γίνει η αξιολόγηση, για το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης και άλλους, αναλόγως, «ιδεολογικούς» λόγους. Και για τους μεν και για τους δε, τα μνημόνια ήταν απλώς το πρόσχημα -κάτι έπρεπε να πουν. Το πέρασμα από το ΠΑΣΟΚ πουλάνε σήμερα οι «γεφυροποιοί», πρωτομάστορες και παραγιοί. Και επειδή πάλι κάποιο πρόσχημα χρειάζεται, μας ζαλίζουν με «αγώνες κατά της ακροδεξιάς» και «προοδευτικά μέτωπα» -με εκείνους που έλεγαν τον Παπανδρέου «Πινοτσέτ».
Κάθε εποχή και ο φερετζές της.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 14 Απριλίου 2019
