Στον τρόπο με τον οποίο ο Τούρκος πρόεδρος, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, κυβερνάει τη χώρα του ασχολείται στην εβδομαδιαία έκθεσή του το βρετανικό περιοδικό «The Economist», αναφέροντας ότι η Τουρκία βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής, καθώς
Με πρόσχημα την προσφυγή στις κάλπες, μπορεί να οδηγήσει τη γείτονα χώρα στη δικτατορία, γράφει ο Economist, την ώρα που η χώρα του οδηγείται σε εκλογές, με την 14η Μαΐου να φαίνεται πως έχει κλειδώσει ως η ημερομηνία διεξαγωγής τους.
«Η επωαζόμενη δικτατορία της Τουρκίας» είναι ο τίτλος πρωτοσέλιδου άρθρου του Econonist, με το εξώφυλλό του να απεικονίζει την τουρκική σημαία με τη μορφή του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν μέσα στην ημισέλινο.
A flawed democracy could tip into full-blown autocracy. Turkey is on the brink of disaster under its increasingly erratic president, Recep Tayyip Erdogan https://t.co/gfekLyEQH5 pic.twitter.com/vJpDB1pgUQ
— The Economist (@TheEconomist) January 19, 2023
Η χώρα είναι στο χείλος της καταστροφής, υπό τον ολοένα και πιο απρόβλεπτο πρόεδρό της, γράφει ο Economist. Η συμπεριφορά του Ερντογάν καθώς πλησιάζουν οι εκλογές «θα μπορούσε να ωθήσει τη σημερινή βαθιά ελαττωματική δημοκρατία πέρα από τα όρια, σε μια πλήρη δικτατορία», επισημαίνει το δημοσίευμα.
Το περιοδικό σημειώνει ότι «ο Ερντογάν είναι ένας νταής που επιβάλει τη σκληρότητά του για να ικανοποιήσει τα συμφέροντά του στο εσωτερικό και στο εξωτερικό της Τουρκίας», ενώ μεταξύ άλλων προειδοποιεί ότι η Άγκυρα θα μπορούσε να υποδαυλίσει «πιο σκληρές εδαφικές διαμάχες» με την Ελλάδα και την Κύπρο.
Όσο περνούν τα χρόνια που παραμένει στην εξουσία, τόσο περισσότερο απολυταρχικός γίνεται, γράφει ο Economist για τον Τούρκο πρόεδρο και μεταξύ άλλων σημειώνει την προπαγάνδα, τη λογοκρισία του διαδικτύου, και τη φυλάκιση πολιτικών αντιπάλων και επικριτών του.
Κάποτε, σημειώνει το δημοσίευμα, ο Ερντογάν παρομοίασε τη δημοκρατία με μια διαδρομή με το τραμ: όταν φτάνεις στον προορισμό σου, κατεβαίνεις. Υπό την ηγεσία του, «οι εκλογές σπάνια ήταν απόλυτα δίκαιες, αλλά ήταν σε γενικές γραμμές ελεύθερες, με μεγάλο αριθμό ψηφοφόρων να συμμετέχουν. Η ανησυχία είναι ότι αυτή τη φορά, ο Ερντογάν- επειδή φοβάται την ήττα- θα διασφαλίσει πως οι εκλογές δεν θα είναι ούτε δίκαιες, ούτε ελεύθερες».
«Όλοι γνωρίζουν τι μπορεί να κάνει ένας αγανακτισμένος Τούρκος πρόεδρος»
Οι δυτικοί ηγέτες πρέπει να μιλήσουν, τονίζει ο Economist σημειώνοντας πως οι ΗΠΑ και η ΕΕ συχνά έχουν αποφύγει να επικρίνουν τον Ερντογάν, λόγω του φόβου να αποξενωθεί ένας κρίσιμης σημασίας, παρότι προβληματικός, σύμμαχος.
«Όλοι γνωρίζουν τι θα μπορούσε να κάνει ένας αγανακτισμένος, απομονωμένος Τούρκος πρόεδρος. Θα μπορούσε να υποδαυλίσει πιο σκληρές εδαφικές διαμάχες με την Ελλάδα και την Κύπρο. Να προκαλέσει περαιτέρω σύγχυση και διαμάχες στη Συρία. Να επιτρέψει 5 εκατ. πρόσφυγες και μετανάστες που βρίσκονται στην Τουρκία να φύγουν για τη νότια Ευρώπη. Και θα μπορούσε να συνεχίσει να μπλοκάρει την ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ».
Αλλά και η Τουρκία χρειάζεται τη Δύση, τονίζει ο Economist, κυρίως για να αποκτήσει κάποια σταθερότητα η ταλαιπωρημένη οικονομία της. Παράλληλα σημειώνει ότι η χώρα βασίζεται στη Δύση για την τεχνολογία και τα όπλα, κυρίως τα αμερικανικά μαχητικά αεροσκάφη.
«Δεν θα μπορούσε να εξασφαλίσει τίποτα από όλα αυτά, εάν ο Ερντογάν γυρίσει την πλάτη του στη δημοκρατία και μπει στο κλαμπ των δικτατόρων. Αυτό, του δίνει ένα ισχυρό κίνητρο παραμείνει με τη Δύση», τονίζει ο Economist.
Αυτό, συνεχίζει το δημοσίευμα, θα έπρεπε να δώσει στους δυτικούς ηγέτες διαπραγματευτική δύναμη. Πρέπει να δείξουν στον Ερντογάν- γράφει- πόσο ενδιαφέρονται για τη συμπεριφορά του, μιλώντας πριν από τις εκλογές, ιδιωτικά και δημοσίως ενάντια στην πιθανή απαγόρευση του Εκρέμ Ιμάμογλου και του κουρδικού κόμματος HDP.
«Δεν είναι πολύ αργά να απομακρυνθεί από το χείλος ο Ερντογάν. Αλλά η Δύση πρέπει να αρχίσει να τον προειδοποιεί τώρα», καταλήγει ο Economist.
Οργή της Άγκυρας για το νέο εξώφυλλο του Economist
Ο Φαχρετίν Αλτούν, διευθυντής επικοινωνίας του γραφείου Ερντογάν, αναφέρει για τον Economist πως «ανακυκλώνει την πνευματικά τεμπέλικη, βαρετή και σκόπιμα λανθασμένη απεικόνιση της Τουρκίας.
Φαίνεται ότι αισθάνονται υποχρεωμένοι να ανακοινώσουν το τέλος της τουρκικής δημοκρατίας μέσα από κλισέ, παραπληροφόρηση και κραυγαλέα προπαγάνδα» και συμπληρώνει: «Οι εξωφρενικοί τίτλοι και οι προκλητικές εικόνες μπορεί να τους βοηθήσουν να πουλήσουν το λεγόμενο περιοδικό τους, γι’ αυτό τους συγχαίρουμε για τις έξυπνες τεχνικές μάρκετινγκ! Αλλά πρέπει να υπενθυμίσουμε στο κοινό ότι πρόκειται για δημοσιογραφία εντυπώσεων που βασίζεται σε φτηνή προπαγάνδα και παραπληροφόρηση».
«Ο τουρκικός λαός έχει επανειλημμένα επιδείξει τη δέσμευσή του στη δημοκρατία, την ισότητα και την ελευθερία. Το πολιτικό μας σύστημα έχει υποστεί πολλές δοκιμασίες, συμπεριλαμβανομένης μιας απόπειρας πραξικοπήματος το 2016, όταν ο λαός μας έχυσε το αίμα του για να σώσει τη δημοκρατία μας. Όταν ο Πρόεδρός μας Ερντογάν κάλεσε τους πολίτες μας να αντισταθούν στους πραξικοπηματίες, η απάντησή τους ήταν ένα μάθημα για τους αιώνες.
Οι λεγόμενοι δημοσιογράφοι και συντάκτες του Economist προφανώς ποτέ δεν μπήκαν στον κόπο να προσφέρουν αξιοπρεπή δημοσιογραφία για τον αγώνα του λαού μας για τη δημοκρατία μας. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ανεξήγητο και διαρκές μίσος τους εναντίον του δημοκρατικά εκλεγμένου Προέδρου μας, ο οποίος έχει κερδίσει σε όσες εκλογές έχει λάβει μέρος. Εάν δεν μπορείτε να μπείτε στον κόπο να διερευνήσετε πώς και γιατί το τουρκικό κοινό εμπιστεύεται τον Ερντογάν, γιατί να σας πάρει κανείς στα σοβαρά;!΄»
Και συνεχίζει: Είμαι πεπεισμένος ότι ο Economist δεν θα μπει ποτέ στον κόπο να κάνει αναφορά για τι πραγματικά συμβαίνει στην Τουρκία. Θέλω απλώς να προειδοποιήσω τους ανυποψίαστους αναγνώστες για τη θλιβερή τους κατάσταση!», καταλήγει ο Αλτούν.
Here we go again! The Economist recycles its intellectually lazy, dull, and purposefully ignorant depiction of Türkiye. It seems like they feel obligated to announce the end of Turkish democracy through regurgitating cliches, misinformation and blatant propaganda.
— Fahrettin Altun (@fahrettinaltun) January 19, 2023
Ο «Economist» παρατηρεί ότι τα τελευταία χρόνια, ειδικότερα μετά την απόπειρα πραξικοπήματος το 2016, ο Τούρκος πρόεδρος έχει αλλάξει στάση, καθώς έχει ξεκινήσει έναν «πόλεμο» εναντίον των δημοκρατικών θεσμών της χώρας του.
Όπως εξηγεί η ειδική έκθεση του Economist, μερικές από τις αυταρχικές πρακτικές του είναι οι φυλακίσεις δημοσιογράφων και πολιτικών αντιπάλων, ο έλεγχος των μέσων ενημέρωσης, η εκμετάλλευση του δικαστικού συστήματος και ο περιορισμός του διαδικτύου.