Ζει από το 1991 στο Λονδίνο, εκεί όπου οι τυρόπιτες είναι χάλια κι ο καιρός αλλάζει διαρκώς, δεν υπάρχουν αδέσποτες γάτες και οι συγκοινωνίες λειτουργούν. Κυρίως υπάρχει πολλή τέχνη, για να καταβροχθίσεις. Αυτό το τελευταίο την έκανε να νιώθει σαν στο σπίτι της.
Η σπουδαία θεσσαλονικιά χορογράφος και καθηγήτρια Χορού Αθηνά Βάχλα με τη διεθνή καριέρα, μας «ξεναγεί» σήμερα στο «δικό της» Λονδίνο, μέσα από τη στήλη της «ΜτΚ» «η άλλη πόλη». Είναι σαφές ότι της λείπει η θάλασσα -ίσως για αυτό το αγαπημένο της μέρος στο Λονδίνο επί 28 χρόνια είναι η ναυτική βάση του Greenwich. Έπειτα από μια λαμπρή πορεία στο εξωτερικό, δεν απορρίπτει την ιδέα της επιστροφής της στη γενέθλια πόλη και να αφοσιωθεί σε μια ομάδα που ξέρει να οραματίζεται άφοβα, με μία προϋπόθεση: να υπάρχει κουλτούρα υποστήριξης της τέχνης.
«Στα 18 μου αποφάσισα να φύγω από την πόλη μου, για να σπουδάσω στην Κρατική Σχολή Χορού στην Αθήνα. Το ίδιο συνέβη με το Λονδίνο πέντε χρόνια αργότερα, όπου πήγα για σπουδές χορογραφίας στο Trinity Laban. Ανέκαθεν έριχνα τον εαυτό μου σε άγνωστα περιβάλλοντα, ορμώμενη από επιθυμία να γνωρίσω το «άλλο» και μέσα από αυτόν τον ίδιο μου τον εαυτό.
Επέλεξα να ζήσω στο Λονδίνο γιατί μου πρόσφερε πολλά θετικά πράγματα: γνώση και εμπειρία, ωρίμανση καλλιτεχνική και προσωπική. Το Λονδίνο από την αρχή μου φάνηκε οικείο, πιο πολύ από το «σπίτι» μου.
Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση όταν μετακόμισα στην πόλη ήταν πως ο αέρας ήταν διαφορετικός, οι τυρόπιτες χάλια και δεν υπήρχαν αδέσποτες γάτες.
Στην αρχή που ακόμη ανακάλυπτα την πόλη μου άρεσε να πηγαίνω στις gallery, στα μουσεία και τα θέατρα να «καταβροχθίζω» τέχνη.
Το αγαπημένο μου μέρος, εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια που ζω στο Λονδίνο, παραμένει η ναυτική βάση του Greenwich.
Όταν έρχονται φίλοι μου από την Ελλάδα, τους πηγαίνω στην Tate Modern.
Μια συνήθεια των κατοίκων της πόλης που μου αρέσει; Σέβονται τον προσωπικό χώρο.
Οι άνθρωποι εδώ είναι χαμηλών τόνων, μεθοδικοί και αποτελεσματικοί στον εργασιακό χώρο.
Ως Ελληνίδα ήταν δύσκολο να συνηθίσω τις αλλαγές του καιρού μέσα σε μία μέρα.
Ένα καλό παράδειγμα της αστικής ζωής εδώ είναι η καλή λειτουργία των μέσων μαζικής μεταφοράς και τα πάρκα.
Τι με ενοχλεί στην πόλη που ζω; Το stress του Brexit, η ανησυχία και ο φόβος πολιτών και οργανισμών.
Τι μου έλειψε από τη Θεσσαλονίκη. Οι φίλοι μου οι παιδικοί. Η θάλασσα. Το σταυροδρόμι Ανατολής - Δύσης.
Τι ζήλεψα από την πόλη που ζω και θα ήθελα να υπάρχει στη Θεσσαλονίκη; Καλλιέργεια πνευματική. Κτίσιμο κουλτούρας, υποστήριξη της τέχνης (συμπεριλαμβανομένων performance και διαδραστικών τεχνών) και των καλλιτεχνικών κέντρων, με πλάνο ετών. Κάτι στο οποίο θα μπορούσα να συνεισφέρω με αφοσίωση ως μέλος μιας ομάδας ανθρώπων που ξέρει να οραματίζεται άφοβα, να συνεργάζεται και όπου ο καθένας σκέφτεται πέρα από τον εαυτό του και τη δόξα του. Χρειαζόμαστε μία εστία από ανθρώπους ειδικούς με γνώσεις, ιδέες και προπαντός να είναι «large».
Θα γυρνούσα πίσω υπό την προϋπόθεση της προηγούμενης ερώτησης. Και αν ο καρδιακός μου φίλος Λ.Π. επίσης επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη.»
WHO IS WHO
Απόφοιτη της Κρατικής Σχολής Χορού, με υποτροφίες της Κούλας Πράτσικα και του Ιδρύματος Ωνάση, σπούδασε και στη συνέχεια δίδαξε στο Laban Centre for Movement and Dance στο New Cross του Λονδίνου. Διακρίθηκε με το σημαντικό βραβείο Bonnie Bird Choreography Award 1994.
Έχει «υπογράψει» χορογραφίες σε εικαστικές παραγωγές από το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ευρώπη, μέχρι τη Ν. Αφρική, την Ιαπωνία και το Μεξικό. Παρουσίασε τη δουλειά της μεταξύ άλλων στις Tate Modern και Tate Liverpool, στη Royal Shakespeare Company και το Royal Festival Hall, καθώς και στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου.
Δίδαξε σε κορυφαία εκπαιδευτικά ιδρύματα όπως τα Central St Martin's University of Arts, Trinity Laban, Metropolitan, τα πανεπιστήμια Hammersmith και Middlesex και στο London Actors’ Studio, στην ακαδημία τεχνών του Χογκ Κογκ κ.α.
Διοργάνωσε εργαστήρια για άτομα με αναπηρίες σε συνεργασία με την ομάδα CandoCo και δούλεψε με μεικτές θεατρικές ομάδες με στόχο την καλλιτεχνική έκφραση και για άτομα με αναπηρία. Συνεργάστηκε σε διεθνή καλλιτεχνικά πρότζεκτ στο Ελσίνκι, τη Μαδρίτη, τη Βενετία, τη Φρανκφούρτη, την Κύπρο και την Ουαλία.
Είναι ερευνήτρια επί τιμή στο τμήμα υποκριτικής του πανεπιστημίου Rhodes στη Νότια Αφρική. Πρόσφατα παρουσίασε στο Τόκιο τη δουλειά της «Ekkyklema» (Εκκύκλημα) στο Tokyo Metropolitan Theatre και σε συνεργασία με τις χορευτικές ομάδες Kyo και Totto Foundation εκπονεί έρευνα πάνω στο κλασικό ιαπωνικό θέατρο χορού Noh και τη δημιουργία μιας συγκριτικής γλώσσας χορού, μεταξύ της ιαπωνικής παράδοσης και αυτής της Δύσης.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 9 Ιουνίου 2019