Λένε πως ο χρόνος είναι για τον καθένα σχετικός. Για κάποιους το σήμερα παραμένει αμετακίνητο, κάποιους άλλους το χθες δεν λέει να τους αφήσει και για μερικούς το αύριο αργεί πολύ να φτάσει… Πάντως, για τον Μανώλη Φάμελλο «Η ζωή ήταν σήμερα». Αυτός είναι και ο τίτλος του άλμπουμ στο οποίο ο γνωστός τραγουδοποιός και ερμηνευτής υπογράφει μουσική, στίχους, παίζει κιθάρες, μπάσο, έχει κάνει προγραμματισμό.
Ο άλλοτε «Ποδηλάτης» του Μύλου της Θεσσαλονίκης -για όσους έχουμε ζήσει εκείνες τις εποχές- ακολουθεί εδώ και δεκαετίες προσωπική διαδρομή έχοντας στο ενεργητικό του τις δικές του πλέον ατομικές δουλειές. Αυτός ο δίσκος είναι ο τελευταίος του σταθμός «μέχρι φυσικά τον επόμενο», όπως λέει ο ίδιος στη «ΜτΚ».
«Είναι το τελευταίο προγεφύρωμα μέσα στο άγνωστο… Δεν είναι μέρος για να μείνεις, μοιάζει περισσότερο με καταφύγιο όπου αφήνω λίγα εφόδια για κάποιον που ίσως ακολουθεί ή έχει χαθεί στον δρόμο. Εγώ θέλω να πιστεύω πως συνεχίζω να φεύγω προς τα εμπρός αν και η ιστορία μας διδάσκει πως όλα επιστρέφουν, ανάμεσα τους κι εμείς. Εγώ θα συνεχίζω να ψάχνω τρόπους να αφηγηθώ την ίδια ιστορία ώσπου να βγει αληθινή», προσθέτει.
Ολοκληρωμένο άλμπουμ
Σε μία εποχή που ολοένα και περισσότεροι καλλιτέχνες προτιμούν λόγω της κακής κατάστασης της δισκογραφίας να δημοσιεύουν κυρίως μεμονωμένα τραγούδια στο διαδίκτυο ο ίδιος προχωρά σε ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ. Αυτό έχει προφανώς τις δικές του δυσκολίες.
«Όλα έχουν την ταλαιπωρία τους και είναι εξαντλητικό να προσπαθείς να βρίσκεσαι διαρκώς στην επικαιρότητα, τουλάχιστον για μένα (φυσικά αναφέρομαι στην μουσική επικαιρότητα…). Από την άλλη, επειδή τα τελευταία χρόνια τα πάντα περνάν από το χέρι μας, κάπου αυτό μας κρατάει σε φόρμα. Εγώ είμαι ολίγον παλαιάς κοπής, υποθέτω, και μου πάει περισσότερο να κάνω μία συνολική στοχευμένη παρέμβαση κάθε δύο χρόνια. Έπειτα επιστρέφω στο είναι ωραία να απέχεις ή μάλλον σε κάτι που μοιάζει περισσότερο με ενεργή παρατήρηση…», επισημαίνει ο γνωστός τραγουδοποιός και ερμηνευτής.
Ο αυτοχαρακτηρισμός του (παλαιάς κοπής) είναι εμφανής και στο γεγονός ότι επέλεξε το άλμπουμ να κυκλοφορήσει όχι μόνο σε ψηφιακή έκδοση και ψηφιακές πλατφόρμες, αλλά και σε… βινύλιο. Έχει άλλωστε μία ιδιαίτερη σχέση με το υλικό αυτό των νεανικών μας χρόνων.
«Είναι η σχέση των μουσικόφιλων της γενιάς μου, υποθέτω, που εξελίχθηκε σε εκείνη του συλλέκτη με έναν υποβόσκοντα φετιχισμό… Δεν είναι πάντως απαραίτητο να συνδέεται η μουσική με κάτι χειροπιαστό… και η αφηρημένη σχέση είναι επίσης δημιουργική… Το βινύλιο το προτιμώ επειδή σου επιβάλει το πλαίσιο της ακρόασης αλλά και για το εικαστικό μέρος που δημιουργεί άλλες συνδέσεις… Η ψηφιακή πλατφόρμα βέβαια έχει τις ευκολίες της αλλά στα εύκολα είναι που την πατάμε όλοι και ξεχνάμε να προσπαθούμε να κάνουμε κάτι δικό μας σαν ακροατές…Πως να αγαπήσουμε κάτι που είναι πάντα εκεί και δεν μας αντιστέκεται ποτέ;», αναρωτιέται.
«Μέσα στον πάγο της επταετίας»
Τραγουδοποιός και ερμηνευτής που τον ενδιαφέρουν τα πολιτικοκοινωνικά συμβαίνοντα της εποχής του, έχοντας τις δικές του αναζητήσεις, αυτοσαρκάζεται μέσα από ένα κείμενό του που συνοδεύει το άλμπουμ:
«Ο Μανώλης Φάμελλος παίζει και τραγουδά (ή ερμηνεύει!) για ένα φανταστικό κοινό που ενίοτε, υποκαθιστά η ευσυνείδητη και πάντα πρόθυμη ομάδα της εταιρείας του.
»Χρόνια τώρα γράφει ή αντιγράφει στίχους που δεν αφήνουν περιθώρια για παρεξηγήσεις ακόμα και σε αυτούς που μοιάζουν ολοένα και περισσότεροι έτοιμοι για καυγά με την πρώτη ευκαιρία. Προς υπεράσπισή του οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε πως είχε την ατυχία να γεννηθεί μέσα στον πάγο της επταετίας, γεγονός που ήδη του έκοψε κάποιους πόντους.
»Αλλά και οι δεκαετίες που ακολούθησαν δεν ήταν το ιδανικό περιβάλλον για να μεγαλώσει ένα παιδί. Σαν αντίδραση λοιπόν στο γενικότερο ξεφάντωμα, έγινε κάπως κατσούφης κι έμαθε να γελάει από μέσα του στα διάφορα πολιτικά και μη happenings της εποχής όταν σπανίως τον καλούσαν. Άρχισε επίσης να τραγουδά από όλο και πιο μέσα του, πάνω κάτω με τις ίδιες αφορμές…
»Η μοναξιά τον έσπρωξε στην παρανομία όπως άλλωστε τόσους νέους της εποχής και για μερικά φεγγάρια δοκίμασε ρόλους όπως πειρατής των ερτζιανών, κουρσάρος της ασφάλτου και λαθρεπιβάτης των σιδηροδρόμων… Τελικά κάπου μέσα στους δρόμους, νόμισε πως βρήκε τον δρόμο του και με την μουσική συνέχισε να πορεύεται. Δεν είναι μυστικό πως η κρίση της πανδημίας που διαδέχτηκε την οικονομική κρίση έπληξε ανεπανόρθωτα την κατά τα άλλα συμπαθή τάξη των αποκομμένων από την πραγματικότητα και κακομαθημένων τραγουδοποιών μας.
»Ο ίδιος δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση αν και κατά βάθος θα το ήθελε πολύ. Δυστυχώς όμως αν και παγιδευμένος για δεκαετίες σε ένα εμφύλιο πόλεμο με το σκοτεινό εαυτό του, δεν κατάφερε να ταιριάξει πειστικά στο προφίλ του αντισυμβατικού ήρωα αλλά ούτε και να πείσει πραγματικά κανέναν να ακολουθήσει το μάλλον συγκεχυμένο όραμά του», γράφει.
Η σημασία της στιγμής
«Μέσα σε όλες αυτές τις δυσκολίες που αναφέρεις στα μέσα του κειμένου είναι η σημερινή εποχή πιο κατάλληλη από ποτέ για να αντιληφθούμε όλοι και να κατανοήσουμε τη σημασία της στιγμής», τον ρωτάω;
«Από μία άποψη ναι… Αν και ζούμε όλο και περισσότερο για τις στιγμές, όμως με τη νοοτροπία του θηρευτή, στροβιλιζόμενοι μέσα σε ένα ασυνεχές που δεν πάει πουθενά… Έτσι χάνουμε τη διάρκεια που αυτή τελικά δίνει νόημα και σημασία στις κορυφές του χρόνου. Αλλιώς οι στιγμές μας είναι πυροτεχνήματα που σβήνουν αφήνοντας μας μέσα σε ένα σκοτάδι ακόμη πιο βαθύ…», απαντά.
Στο πλαίσιο αυτό κάνει τα δικά του σχέδια για το μέλλον: «Συνεχίζω ακάθεκτος και με παντελή άγνοια κινδύνου με τα ζωντανά και τη δισκογραφία… Αν όλα πάνε καλά, θα είμαι εκεί στις αρχές της άνοιξης και νομίζω πως θα έχουμε να πούμε πολλά».
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Το άλμπουμ κυκλοφόρησε σε βινύλιο λίγο πριν την εκπνοή του προηγούμενου χρόνου.
Link αγοράς: https://manolisfamellos.bigcartel.com/product/lptlb001-limited
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 08.01.2023