Το ακανθώδες ζήτημα του «ξένου» και τις διάφορες προεκτάσεις του πραγματεύεται η «Λάσπη», η θεατρική παράσταση του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, στην οποία πρωταγωνιστεί η Μαρία Ζορμπά και κάνει πρεμιέρα απόψε, Παρασκευή 26 Ιανουαρίου, στη Θεσσαλονίκη.
Η παράσταση που σκηνοθετεί ο Ευθύμης Χρήστου, έκανε απανωτά sold out στην Αθήνα, και έρχεται για τρεις ημέρες στο Θέατρο Αμαλία.
Με αυτή την αφορμή, η πρωταγωνίστρια μιλάει στο makthes.gr για την παράσταση, την δεύτερη συνεργασία της με τον σκηνοθέτη, αλλά και τις βαθύτερες διαστάσεις του έργου του Χατζηγιαννίδη, που παραμένουν επίκαιρες 20 χρόνια μετά την κυκλοφορία του.
Πρόκειται για μια βαθιά ανθρώπινη αλλά και μεταφυσική ιστορία, ένα θρίλερ για μια γυναίκα που επιστρέφει στο χωριό της, μόνο για να δει τον κόσμο της και όλα όσα ξέρει να διαλύονται.
Όπως εξηγεί η κ. Ζορμπά, η πλοκή ακολουθεί μια γυναίκα σε κατάσταση πένθους που φεύγει από την Αθήνα για να επισκεφθεί το πατρικό της σπίτι στο βουνό, το οποίο επισκέπτονταν πολύ σπάνια. Εκεί ανακαλύπτει ότι μια οικογένεια έχει καταλάβει το σπίτι και αρνείται να φύγει.
«Τίθενται θέματα ιδιοκτησίας, εγείρονται ερωτήματα: ποιος αξίζει περισσότερο να μένει στο σπίτι, αυτός που το συντηρεί και το έχει μεγαλύτερη ανάγκη ή αυτός που του ανήκει λόγω κληρονομιάς; Το έργο διαπραγματεύεται έννοιες όπως η φιλοξενία, ο ξένος, η αστικοποίηση, η ανάγκη για ανθρώπινη επαφή. Σε ένα δεύτερο επίπεδο ο Χατζηγιαννίδης υφαίνει και ένα ψυχολογικό θρίλερ, που ενέχει και το μεταφυσικό στοιχείο. Από ένα σημείο και μετά δεν διακρίνεται η πραγματικότητα με τη φαντασία ή το παρελθόν με το παρόν» σημειώνει η κ. Ζορμπά ενώ τονίζει πως η κεντρική πλοκή υφαίνεταθ μέσα σε ένα ανθρώπινο, ψυχικό και λιγάκι μεταφυσικό επίπεδο,
Φωτ. Υπατία Κορνάρου
«Η λάσπη είναι μια μεταφορά της ίδιας της ζωής» λέει η κ. Ζορμπά. «Πρόκειται για ένα υλικό πολύ εύπλαστο μπορεί να γίνει πολύ γερό μπορείς να χτίσεις σπίτια αλλά μπορεί και πολύ εύκολο να διαλυθεί ή ακόμα και να βουλιάξει κάποιος μέσα ενώ αν το πάρουμε βιβλικά, μεταφορικά θυμίζει το υλικό από το οποίο πλαστήκαμε και αυτό στο οποίο θα καταλήξουμε. Σε πρώτη ανάγνωση έχει αρνητική χροιά. Όμως και το έργο του Χατζηγιαννίδη έτσι όπως το αισθάνομαι, έχει μια τέτοια ευπλαστότητα, δηλαδή μπορείς να το πλάσεις στην κατεύθυνση που θέλει η σκηνοθεσία ενώ και ο συγγραφέας ήταν πολύ ανοιχτός σε σχέση με τη γραμμή του σκηνοθέτη».
Σε ό,τι αφορά την νέα συνεργασία της με τον Ευθύη Χρήστου η ηθοποιός σημειώνει πως πρόκειται για έναν πολύ ευγενή και εργατικό άνθρωπο, δύο αρετές που η ίδια εκτιμά πολύ. «Εκεί που συναντηθήκαμε ήταν στο γεγονός πως, όπως και την πρώτη φορά ήταν δεκτικός στο να αφήνουμε πράγματα ανοιχτά και να μην παίρνουμε γρήγορες αποφάσεις, και να κάνουμε πολλές δοκιμές. Η αισθητική του και η αισθητική μου ταιριάζουν, τώρα πια συνενοούμαστε πιο εύκολα είμαστε ανοιχτοί σε ένα δημιουργικό πάρε-δώσε το οποίο για μένα, μετά από τόσα χρόνια στο θέατρο, είναι πια πολύ πολύτιμο μετά από τόσα χρόνια στο θέατρο.
«Οι συνειρμοί σε σχέση με το πως μπαίνει κάποιος σε ένα χώρο και μια χώρα είναι κοινοί»
Το ζήτημα της αντιμετώπισης των «ξένων» που έχουν μπει στη χώρα και είτε έχουν πάρει θέσεις εργασίας, είτε έχουν βρει καταφύγιο σε κοινότητες και χωριά δεν είναι νέο για τη χώρα μας - χρονολογείται αρκετά νωρίτερα και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Το κείμενο του Χατζηγιαννίδη φαίνεται να έχει ένα βέλος στο χρόνο, ίσως σήμερα ακόμα πιο επίκαιρο καθώς οι συνειρμοί σε σχέση με το πως μπαίνει κάποιος σε ένα χώρο και μια χώρα είναι κοινοί. Ο συγγραφέας βάζει το χωριό να υποδέχεται την οικογένεια γιατί και αυτοί προτιμούν μια ξένη οικογένεια που μένει στο χωριό τους παρά ένα άδειο σπίτι κάτι που βρίσκει πολύ ενδιαφέρον. «Το θέμα του ξένου είναι ένα δύσκολο ζήτημα, μπορεί να έχουν λειανθεί κάποιες γωνίες ή κάποιες οξύτητες μέσα από μια ανάγκη συμβίωσης όμως έχω την εντύπωση με μια μικρή αφορμή μπορεί εύκολα να οξυνθεί η κατάσταση. Τα τελευταία χρόνια με το μεταναστευτικό είναι έντονο αυτό το φαινόμενο. Δεν ξέρω δηλαδή κατά πόσο τον ξένο μπορούν να τον δεχθούν ως ιδιοκτήτη ή κυρίαρχο, ή μπορούν να τον δεχτούν ως υπάλληλο ή εργάτη, πιο κάτω δηλαδή. Είμαστε φιλόξενος και τρομαγμένος λαός, έχουμε δει πολλά. Αυτό είναι ένα θέμα που μπορεί να έχει κάνει κάποια πρόοδο αλλά έχει ακόμα πολλές σκοτεινές γωνίες η κατάσταση, κρύβονται πράγματα» σημειώνει η ηθοποιός.
«Ο τόπος μας είναι εκεί που είναι οι άνθρωποί μας»
Σε ό,τι αφορά την αστικοποίηση, η ηθοποιός τονίζει πως και η ίδια έπεσε θύμα της στο παρελθόν. Η κ. Ζορμπά μεγάλωσε ως παιδί στις Σέρρες ενώ πέρασε τα εφηβικά της χρόνια στη Θεσσαλονίκη. «Πολλοί καλλιτέχνες αφήνουν τις πατρίδες τους για να κατέβουν στην Αθήνα. Είναι κρίμα γιατί υπάρχουν =τόσοι σημαντικοί άνθρωποι σε διάφορα σημεία της Ελλάδος που κάνουν Τέχνη. Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να βρίσκουν ερεθίσματα και ευκαιρίες στις περιοχές τους. Δεν νομίζω ότι αυτή η κατάσταση έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια. Σχετικά με την δική της περίπτωση, η ίδια σκέφτεται πως αν ήταν να φύγει από την Αθήνα πιθανότητα θα επέστρεφε στις Σέρρες γιατί υπάρχει αυτή η αύρα και η ζεστασιά των παιδικών χρόνων. Η ηθοποιός σημειώνει πως εκεί έχει ακόμα εκεί πολλούς συγγενείς και, σε αντίθεση με την ηρωίδας της στην παράσταση, η ίδια δεν νιώθει ξένη στον τόπο της. «Νομίζω πως τον τόπο μας τον κάνουν οι άνθρωποι. Η πόλη έχει αλλάξει πάρα πολύ από τότε που έφυγα εγώ, εξίσου όμορφη αλλά άλλη πόλη. Οι άνθρωποι και οι μνήμες είναι αυτά που κρατάνε ζωντανή την σύνδεση μας με τις περιοχές».
Πληροφορίες
«Λάσπη» - Θέατρο Αμαλία
Παρασκευή 26/1, Σάββατο 27/1 και Κυριακή 28/1
Εισιτήρια στο more