Στη Θεσσαλονίκη ταξιδεύει για τρεις ημέρες μέσα στον Φεβρουάριο το «Goodbye, Lindita», η βραβευμένη θεατρική παράσταση του Μάριο Μπανούσι, που κέρδισε κοινό και κριτικούς και αποθεώθηκε από την βρετανική εφημερίδα Guardian. Η παράσταση θα παρουσιαστεί στο Βασιλικό Θέατρο, στις 9, 10 και 11 Φεβρουαρίου.
Πρόκειται για ένα βουβό έργο, που εμπνέεται από ταφικά έθιμα και παραδόσεις των Βαλκανίων και προσεγγίζει μία ιστορία βαθιά και πανανθρώπινη: πώς μία οικογένεια διαχειρίζεται τον θάνατο ενός μέλους της. Ο Μάριο Μπανούσι συνδυάζει την φρέσκια ματιά με το πηγαίο ταλέντο και παραδίδει μία πολύ προσωπική και παγκόσμια παράσταση, με οδηγούς την κίνηση, την αισθητική αλλά και την πρωτότυπη μουσική του Εμμανουήλ Ροβίθη.
Παρουσιάζει ένα εικαστικό ποίημα 65 λεπτών, που συνδιαλέγεται με το πένθος, την απώλεια και τη ζωή, σε μία προσπάθεια να απαντήσει στο αιώνιο ερώτημα: πώς λέμε «αντίο» σε ένα αγαπημένο πρόσωπο;
Πάνω απ’ όλα μία προσωπική κατάθεση
Ο Μάριο Μπανούσι εξηγεί στη «ΜτΚ» πως γι’ αυτόν το «Goodbye, Lindita» είναι πάνω απ’ όλα μία προσωπική κατάθεση. Είναι συναισθήματα και σκέψεις που είχε ο ίδιος ανάγκη να επικοινωνήσει στον κόσμο.
Όπως αφηγείται, όλα ξεκίνησαν από δύο κομβικά γεγονότα στη ζωή του: την απώλεια δύο αγαπημένων του προσώπων, της μητριάς του, ονόματι Λιντίτα, και του πατέρα του, λίγες ημέρες αργότερα. «‘Λιντίτα’ στα αλβανικά, εκτός από όνομα, σημαίνει και ‘η ημέρα της γέννας’» επισημαίνει στη «ΜτΚ» τονίζοντας πως, χωρίς να είναι αυτός ο αρχικός σκοπός, με αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκε και μία ανεπαίσθητη ειρωνεία στον τίτλο. «Μία παράσταση που μιλάει για το πένθος λέει αντίο στην ημέρα της γέννας, δεν είναι παράδοξο;» διερωτάται.
Το έργο δεν έχει καθόλου κείμενο και ανήκει στην κατηγορία του σωματικού θεάτρου. Αυτό σημαίνει ότι η επικοινωνία γίνεται μέσω κινήσεων, με ελάχιστα, ή εν προκειμένω καθόλου, λόγια. Οι ηθοποιοί δεν τραγουδούν, δε μιλούν, μόνο κινούνται, με αποτέλεσμα πολλοί να το μπερδεύουν με χορογραφία, εξηγεί στη «ΜτΚ«» ο κ. Μπανούσι. «Ο σκοπός δεν ήταν η παράσταση να απευθύνεται σε όλους, αλλά είναι φτιαγμένη έτσι ώστε να μπορεί να την παρακολουθήσει ο οποιοσδήποτε» προσθέτει.
Το εγκώμιο του Guardian
Η παράσταση ξεχώρισε, και έγινε διεθνώς γνωστή τον περασμένο Απρίλιο, όταν στο πλαίσιο της εξωστρέφειας του Εθνικού Θεάτρου, τριάντα ευρωπαίοι κριτικοί θεάτρου ήρθαν στην Αθήνα για να δουν παραστάσεις. Ανάμεσά τους και ο Μάικλ Μπίλινγκτον, ο κριτικός θεάτρου του Guardian, ο οποίος εντυπωσιασμένος από όσα είδε έγραψε ένα άρθρο με τίτλο «Ένας θάνατος χωρίς λόγια, ένα εκθαμβωτικό νέο ταλέντο και μία κατάληψη 50 ημερών: είναι η Αθήνα η ‘καυτή’ εστία του ευρωπαϊκού θεάτρου;».
Σε αυτό το άρθρο, ο Μπίλινγκτον έπλεξε το εγκώμιο στον 24χρονο, τότε, Μπανούσι. Περιγράφει την παράσταση ως μείγμα εγκόσμιου και σουρεαλιστικού χαρακτηρίζοντας τον σκηνοθέτη «συναρπαστικό νέο ταλέντο».
Ο Μάριο Μπανούσι από την πλευρά του θεωρεί μεγάλη τιμή για τον ίδιο και για το έργο του αυτή τη διάκριση, ενώ τονίζει πως και οι συγκυρίες έπαιξαν ρόλο. Ο ίδιος πιστεύει πως οι κριτικοί εκτίμησαν την παράσταση συνολικά, το έργο, την αισθητική, το περιεχόμενο, και την ομάδα ενώ σημειώνει πως «το παράδοξο αλλά και ωραίο σε αυτή την ιστορία είναι το πώς μία τόσο προσωπική κατάθεση μπορεί να ακουστεί -και από εκεί που είσαι στο τίποτα ξαφνικά μπορεί να αναγνωριστείς». Σε κάθε περίπτωση δηλώνει ευγνώμων για την τιμή που του έκανε ο Μπίλινγκτον, η οποία ήταν το εφαλτήριο για να «ανοίξουν πόρτες» για τον ίδιο, τόσο στην Ελλάδα όσο και το εξωτερικό.
Who is who
Ο Μάριο Μπανούσι αυτή τη στιγμή είναι αναμφισβήτητα από τους πιο ανερχόμενους σκηνοθέτες της γενιάς του, με διεθνείς βραβεύσεις και διακρίσεις στο βιογραφικό του. Παιδί Αλβανών μεταναστών, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1998 αλλά πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στην Αλβανία, μαζί με τη γιαγιά του. Στα έξι του επέστρεψε στην Ελλάδα με την οικογένειά του.
Γαλουχήθηκε και διαμορφώθηκε στα ερασιτεχνικά θέατρα της πρωτεύουσας, μέσα από τις μικρές σχολικές και δημοτικές θεατρικές ομάδες που συμμετείχε από παιδί. Δεν σκέφτηκε να ασχοληθεί επαγγελματικά με το θέατρο, παρά μόνο στα 18 του. Όπως αφηγείται, έμαθε κάπως τυχαία για τη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών, έδωσε εξετάσεις, πέρασε, και αποφοίτησε δύο χρόνια αργότερα. Αντλεί την έμπνευσή του από την καθημερινότητα και την ίδια τη ζωή. «Με εμπνέει πρώτα απ’ όλα ο άνθρωπος. Μου αρέσει να περπατάω και να παρατηρώ τον κόσμο, να δω πώς κινείται και πώς φέρεται». Του αρέσει ο χορός, η ζωγραφική και ο κινηματογράφος, ίσως γιατί όλα έχουν ως κοινό παρονομαστή την αισθητική.
H πρώτη του δουλειά ήταν μία ταινία μικρού μήκους με τίτλο «Pranvera» η οποία συμμετείχε το φθινόπωρο του 2021 στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου TIFF. Το «Goodbye, Lindita» είναι η δεύτερη θεατρική παράσταση που έφτιαξε ενώ ακολούθησε ακόμη μία που ανέβηκε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, με τίτλο «Taverna Miresia - Mario, Bella, Anastasia».
Και οι τρεις παραστάσεις που έχει κάνει ο Μάριο Μπανούσι ανήκουν στο είδος του σωματικού θεάτρου, το οποίο προέκυψε ως απόρροια της προϋπάρχουσας σχέσης του με το χορό σε συνδυασμό με τη δραματική σχολή. «Με γοητεύει αυτό το θέατρο: ο κόσμος των αισθήσεων, της κίνησης, του σώματος, της μουσικής. Όσο λιγότερα λόγια τόσο καλύτερο, προς το παρόν τουλάχιστον» λέει χαρακτηριστικά.
Όσο για τα μελλοντικά του σχέδια, ο Μάριο Μπανούσι έχει ήδη στα σκαριά το επόμενό του project το οποίο βρίσκεται σε πρώιμο στάδιο. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε «δημιουργικό τρέξιμο» με την παγκόσμια περιοδεία του «Goodbye, Lindita» ενώ δηλώνει πως στο μέλλον σκοπεύει να ασχοληθεί και με το σινεμά.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 04.02.2024