Ύστερα από 27 χρόνια πορείας και 14 δίσκους με αγαπημένα τραγούδια του που έχουν σημαδέψει γενιές και γενιές ο Μίλτος Πασχαλίδης εξακολουθεί να «μας δένει στα παλιά» με τον δικό του, μοναδικό τρόπο και παράλληλα μας παρασέρνει σε νέα ταξίδια αυτή τη φορά μέσα από τις σελίδες του νέου του βιβλίου.
Ο τραγουδοποιός και τραγουδιστής έχει πιάσει εδώ και χρόνια το πενάκι του συγγραφέα και φέτος επιστρέφει με το τέταρτο κατά σειρά βιβλίο του για να μας διηγηθεί ιστορίες από… «Ξενοδοχεία» ανάμεσα στα οποία βρίσκεται και ένα γνωστό ξενοδοχείο της Θεσσαλονίκης.
Μέσα από 14 διηγήματα, ο καλλιτέχνης γράφει για αυτό που, όπως λέει, ξέρει καλύτερα αφού σύμφωνα με τον ίδιο λόγω της δουλειάς του έχει ζήσει περισσότερο σε δωμάτια ξενοδοχείων παρά σε σπίτι. Από τα διηγήματα που θα συναντήσει ο αναγνώστης στο βιβλίο, τα επτά είναι ιστορίες μυθοπλασίας και τα υπόλοιπα επτά αποτελούν εξιστορήσεις εμπειριών του καλλιτέχνη ο οποίος όπως αναφέρει «γράφει πάντα εκ των υστέρων».
«Η μνήμη μου σπάνια λαθεύει. Από την άλλη ποτέ δεν πρέπει να αφήνεις την αλήθεια να σου χαλάει μία καλή ιστορία, γι’ αυτό στις αληθινές ιστορίες του βιβλίου υπάρχουν και στοιχεία μυθοπλασίας και αντιστρόφως στις μυθοπλασίες υπάρχουν και αληθινά στοιχεία.
Υπάρχουν και άλλες ιστορίες φυσικά, απλώς εγώ διάλεξα τις συγκεκριμένες για το βιβλίο. Αυτό που με έκανε να ασχοληθώ με αυτό το θέμα είναι ότι μετά από 30 χρόνια περίπου στο δρόμο ξέρω τα ξενοδοχεία καλύτερα από το σπίτι μου. Πιο πολύ έχω μείνει εκεί. Έτσι λοιπόν έγραψα για τα ξενοδοχεία, με τη λογική ότι γράφεις για αυτό που ξέρεις. Δεν θα μπορούσα να γράψω ένα εγχειρίδιο κηπουρικής ας πούμε γιατί δεν ξέρω να ξεχωρίζω δύο φυτά μεταξύ τους», αναφέρει ο ίδιος.
Στο γιατί αποφάσισε να ασχοληθεί με τη συγγραφή ο Πασχαλίδης απαντά πως του «περίσσευαν λέξεις»:
«Όταν γράφεις ένα τραγούδι έχεις μία συγκεκριμένη φόρμα και πρέπει να πεις μία ιστορία μέσα σε τρία λεπτά. Υπάρχουν ιστορίες που θέλουν παραπάνω χρόνο και χώρο για να αναπτυχθούν και ξεχείλιζαν από τις τσέπες και τα μπατζάκια μου. Έτσι τις έκανα βιβλία. Είναι μία παράλληλη δραστηριότητα η οποία είναι και ψυχοθεραπευτική και δημιουργική. Αφού κάποιους αφορούν αυτά που γράφω, θα συνεχίσω.»
Μάλιστα τονίζει πως «όλες οι τέχνες λειτουργούν λυτρωτικά. Αλλιώς εμείς που είμαστε δημιουργοί θα ήμασταν όλοι στον ψυχίατρο. Όχι ότι δεν πάμε αλλά τουλάχιστον με τη δημιουργία τον επισκεπτόμαστε λιγότερο συχνά.»
«Είμαι καταδικασμένος στην αισιοδοξία»
Τόσο για εκείνον όσο και για το κοινό, το φετινό συναυλιακό καλοκαίρι είναι μία ωδή στο «αντάμωμα». Με απανωτά sold out και με την κάθε εμφάνισή του να πλημμυρίζει από την λαχτάρα για συνάντηση μέσω της μουσικής ο Πασχαλίδης «οργώνει» την Ελλάδα για να αντηχήσουν παντού οι πολυτραγουδισμένες ιστορίες του.
«Μέχρι στιγμής είναι ένα πολύ ωραίο καλοκαίρι. Τόσο εμείς όσο και το κοινό έχει μία τεράστια λαχτάρα για αυτή τη συνάντηση. Είναι σαν να βρίσκονται παλιοί φίλοι ή εραστές μετά από χρόνια. Βέβαια ο άνθρωπος γενικά αδημονεί για αυτό που δεν έχει. Όσο ήμασταν κλεισμένοι λέγαμε πού είναι η σκηνή. Όταν μπουχτίσουμε από το έξω θα λέμε πάλι που είναι το μέσα. Έτσι είναι φτιαγμένο ο άνθρωπος», σχολιάζει.
Ανάμεσα σε άλλα, ο Μίλτος Πασχαλίδης και τα τραγούδια του έχουν καταφέρει να γίνουν κοινός τόπος όχι μόνο πολλών ανθρώπων αλλά και ολόκληρων γενεών. Αν κάποιος έχει βρεθεί έστω και μία φορά σε live του σίγουρα θα έχει παρατηρήσει πως όλο και περισσότεροι νέοι συγκεντρώνονται μπροστά στη σκηνή για «φανταστούν φωτιές» και να μοιραστούν μνήμες από «κακές συνήθειες». Ο Πασχαλίδης απολαμβάνει να αποκτά συνεχώς νέους ακροατές καθώς όπως λέει είναι «υπέροχο και εξαιρετικά ελπιδοφόρο.»
«Σημαίνει ότι αυτό που φτιάχνω δεν σκουριάζει για να το αγκαλιάζουν και οι νεότεροι. Όταν σου συμβαίνουν ωραία πράγματα δεν χρειάζεται να τα υπεραναλύεις αλλά να τα απολαμβάνεις. Όταν τα σκαλίζεις τα μουτζουρώνεις. Το καμαρώνω αυτό που συμβαίνει με τους πιτσιρικάδες και το απολαμβάνω», συμπληρώνει.
Από τον πόλεμο στην Ουκρανία μέχρι την επανασύσταση του Πανελλήνιου Σωματείου Ελλήνων Τραγουδιστών (ΠΣΕΤ), ο καλλιτέχνης επιλέγει να είναι παρών σε όλα. Ωστόσο, εστιάζει τόσο στα αρνητικά όσο και στα θετικά της κάθε περιόδου. Αναφορικά με την ταραγμένη εποχή που διανύουμε και τις «διαρκείς κρίσεις» που πολύ συχνά επικαλούμαστε ο Πασχαλίδης προτιμά να χρησιμοποιεί τη λέξη «ζωή» και με αυτή να αναμετριέται: «Αυτό που ζούμε δεν είναι απανωτές κρίσεις αλλά η ζωή μας και ως τέτοια πρέπει να την αντιμετωπίζουμε. Η κρίση είναι ψευδεπίγραφη λέξη. Κρίση έχει κάποιος όταν έχει κρίση βήχα. Βήχει σαν παλαβός και κάποια στιγμή σταματάει και επανέρχεται η αναπνοή του σε μία πρότερη κατάσταση. Εδώ δεν υπάρχει μία πρότερη κατάσταση. Δεν μπορεί να ξαναγυρίσει κανείς στο 2009. Με τη ζωή μας τώρα πρέπει να αναμετρηθούμε και για αυτή πρέπει να παλέψουμε. Δεν μπορούμε να πολεμήσουμε το παρελθόν.
Είμαστε σε μία ταραγμένη, γκρίζα περίοδο αλλά συμβαίνουν και κάποια όμορφα πράγματα γύρω μας. Έχει να κάνει και με το που εστιάζει κανείς. Όλα όμως είναι μέσα στη ζωή μας. Πρέπει να είσαι διαρκώς παρών αλλά να βλέπεις και τα καλά όχι μόνο τα κακά. Η τέχνη μας από μόνη της είναι μία πολιτική στάση.»
Τέλος, στο αν είναι φύσει αισιόδοξος, ο Πασχαλίδης απαντά πως «έχω δύο κόρες. Είμαι καταδικασμένος στην αισιοδοξία. Δεν μπορείς να είσαι απαισιόδοξος όταν έχεις παιδιά γιατί πρέπει να τους εμφυσήσεις την αισιοδοξία για τη ζωή ακόμα κι αν εσένα σε πιάνουν οι μελαγχολίες σου πότε-πότε».
Info
«Ξενοδοχεία», του Μίλτου Πασχαλίδη
Εκδόσεις: Αλεξάνδρεια
* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 31.07.2022