Το πιο συγκινητικό και ταυτόχρονα δυνατό μήνυμα για την 3η Δεκεμβρίου που έχει κυρηχθεί ως Παγκόσμια Ημέρα των Ατόμων με Αναπηρία στέλνει ο γνωστός Θεσσαλονικιός Δημήτρης Αντωνίου.
Ο συγγραφέας και ακτιβιστής μοιράζεται από τον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook μία πολύ προσωπική του ιστορία που αποτελεί το καλύτερο μάθημα προς όλους.
«Σε μια συζήτηση για την ''παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία'', τα εμπόδια και την αισιοδοξία, δεν γίνεται να μην ανατρέξω σε ένα παλιότερο αγαπημένο κείμενο μου για τον έρωτα.
Γιατί για μια κοινωνία σαν τη δική μας, αυτά τα αόρατα εμπόδια είναι ίσως αυτά που κάνουν το μεγαλύτερο κακό. Ιδιαίτερα και αθόρυβα μαθήματα στο «δεν γίνεται, δεν μπορείς» Όταν ήμουν δεκαεφτά χρονών, λίγο καιρό μετά το ατύχημα μου, βρέθηκα στη Σουηδία για να κάνω διάφορες εγχειρήσεις με την ελπίδα να με κρατήσουν στη ζωή. Μια μέρα λοιπόν μια νοσοκόμα τόλμησε να μου κάνει μια απλή και συγχρόνως τόσο πολύπλοκη ερώτηση «Δημήτρη, κοπέλα έχεις;» και εγώ της απάντησα με σιωπή.
Νόμιζα ότι της είχε ξεφύγει, αλλά αυτή επέμεινε και ξαναρώτησε. Τότε, με κάποιον εκνευρισμό, της απάντησα πως είχα ένα σοβαρό ατύχημα, όπου έχασα το χέρι μου, καθηλώθηκα σε αμαξίδιο και ανέπνεα με τη βοήθεια σωληνών. Πίστευα πως δεν χρειαζόταν να πω κάτι άλλο.
Ο νοών, νοείτω...
Έλα όμως που αυτή κατάλαβε ότι δεν ξέρω καλά αγγλικά. «Δεν σε ρώτησα αν είχες ατύχημα, αλλά αν έχεις κοπέλα» επανέλαβε με λιγάκι σπαστική φωνή, για να σιγουρευτώ μέσα μου ότι έμπλεξα με περίεργη…Στη συνέχεια όμως της συζήτησης, αυτή κατάλαβε την παρεξήγηση και μου εξήγησε, όπως και πολλά ακόμη άτομα που γνώρισα εκεί, ότι στη Σουηδία οι άνθρωποι σε αναπηρικά αμαξίδια ερωτεύονται, παντρεύονται, τεκνοποιούν και γενικά διανύουν μια συζυγική ζωή όπως όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι. Έτσι λοιπόν και εγώ σιγουρεύτηκα. Οι Σουηδοί, αν και συμπαθητικοί, δεν ήταν και πολύ καλά στα μυαλά τους.
Γιατί εγώ, αν και μόλις δεκαεπτά χρονών, με κάποιον άγνωστο τρόπο ήμουν σίγουρος ότι δεν είχα καμιά ελπίδα στον έρωτα. Με επιμέλεια είχα διδαχθεί ποια είναι τα πρότυπα ομορφιάς, τι κάνει ελκυστικό έναν άνθρωπο και ποιοι έχουν δικαίωμα στον έρωτα. Και εγώ δεν ήμουν ούτε κατά διάνοια μέσα σε αυτούς.
Και ήταν τόσο καλά ριζωμένες αυτές οι αντιλήψεις μέσα μου, που όταν γνώρισα μια χώρα με αντίθετη νοοτροπία, μου ήταν ευκολότερο να τους βγάλω όλους τρελούς παρά να σκεφτώ πως κάτι δεν πήγαινε καλά με τις αντιλήψεις μου, ακόμη και αν αυτά που πίστευα για μένα με έθλιβαν ενώ αυτά που πίστευαν οι άλλοι για μένα έμοιαζαν με το πιο όμορφο όνειρο.
Τόσο καλά και αθόρυβα είχα πάρει το μάθημα της αδυναμίας μου. Αυτό που τελικά κατάφερα όμως μετά από αρκετή δουλειά μέσα μου, και που όλοι οφείλουμε στον εαυτό μας, ήταν να αφήσω μια πορτούλα ανοιχτή κάπου μες την καρδιά μου και μια μέρα ήρθε να τρυπώσει ο έρωτας και ενώ από το αμαξίδιο μου έψαχνα τρόπο να σηκωθώ και να περπατήσω, ξαφνικά βρήκα τον τρόπο να σηκωθώ ακόμη πιο ψηλά και να πετάξω.
Ο έρωτας μονάχα μπορεί να το κάνει αυτό και καμιά κοινωνία με καμία νοοτροπία δεν έχει το δικαίωμα να κόψει από κανέναν αυτά τα φτερά. Γιατί στον μαγικό κόσμο της αγάπης και του έρωτα, ανάπηρος δεν είναι αυτός που δεν έχει χέρια ή πόδια, αλλά αυτός που δεν έχει ψυχή να σε νιώσει και συναισθήματα για να σε αγκαλιάσει.
Τα παραπάνω μοιάζουν λόγια ρομαντικά αλλά είναι λόγια αληθινά.
Γιατί ο έρωτας δεν πέθανε ούτε καν σε περιόδους τρομερών πολέμων ή ακραίας φτώχιας ή σε κάθε άλλη δυσκολία που προέκυψε στην ιστορία. Ποιοι είμαστε εμείς να τον σκοτώσουμε με πρότυπα ψεύτικης ομορφιάς και εμπορικού ερωτισμού; Πως μπορέσαμε να τολμήσουμε να κλέψουμε από ανθρώπους το υπέροχο αυτό συναίσθημα που μπορεί να ομορφύνει τον κόσμο όλο; Ευτυχώς υπάρχουν πάντα και οι μαθητές ανεπίδεκτοι μαθήσεως αδυναμίας και οι δάσκαλοι που διδάσκουν την αγάπη και συντρίβουν το αδύνατο.»