Εξαναγκαζόμαστε και υποχρεούμεθα να εκφράσουμε ευθαρσώς όχι απλώς την ψυχική κόπωση, αλλά την οριακή ψυχολογική απόγνωση του λαού και μάλιστα την διογκούμενη αγανάκτηση του εκκλησιαστικού σώματος για την ολοκληρωτική φίμωση και την κατάργηση του στοιχειώδους συνταγματικού δικαιώματος στην παραμικρή ελευθερία ενάσκησης της θρησκευτικής λατρείας (ας το διατυπώσω με μια νομική φόρμα). Σε αντίθεση με άλλες μαζικές διοργανώσεις και συγκεντρώσεις, τόσο “παράταιρα παραδεκτές” στα αυστηρά υγειονομικά πλαίσια.
Το δεύτερο καθολικό lockdown από το Νοέμβριο και εξής εγγίζει προς την πρώτη (ονοματολογικά) εκκλησιαστική εορτή των Χριστουγέννων, με την Κυβέρνηση να παρατολμά σημειωτόν να την καταλύσει κι αυτήν την εορτή, σε αντίθεση με τους ανοιχτούς πολυσύχναστους χώρους δυνητικής διασποράς του κορωνοϊού (πολυκαταστήματα τροφίμων, λιανικές αγορές κοκ, με ανέλεγκτη την προσέλευση κόσμου). Για να μην προκληθεί μάλιστα κάθετη παλλαϊκή δυσφορία η και οργανωμένη αντίδραση η διοικητική δικαστική προσφυγή για το μακροχρόνιο πνιγηρό αποκλεισμό, εξευρέθηκε (και πολύ σωστά) ο σταδιακός αποκλεισμός ανά μήνα η εβδομάδες, με την επίκληση των δεδομένων περαιτέρω εξαπλώσεως και επικινδυνότητας της πανδημίας.