Για τις στενές μας σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες και την δυναμική τους αναθέρμανση το τελευταίο διάστημα έχουν γραφτεί πολλά, όμως σήμερα θα ήθελα να σταθώ σ’ ένα απ’ αυτά που εμείς και εκείνοι δε θα μπορούσαμε να είμαστε πιο διαφορετικοί, πιο αντίθετοι.
Στην Αμερική, που λέτε, η εφορία, η περίφημη IRS είναι ο φόβος και ο τρόμος όλων και η μοναδική ομοσπονδιακή υπηρεσία από την οποία δε μπορεί κανείς, όσο ισχυρός και εάν είναι να κρυφτεί. Δηλαδή μπορεί ο τάδε ή ο δείνα απατεωνίσκος ή ακόμα και μαφιόζος να γλιτώσει από το FBI ή ακόμα και τη CIA. Από την IRS, όμως, αργά ή γρήγορα θα πιαστεί και δε θα του καταβληθεί κανά προστιματάκι που μετά θα το ακυρώσουν οι επόμενοι ή θα το μειώσουν οι μεθεπόμενοι, αλλά θα μπει βαθιά στη φυλακή. Και υπάρχει και μία διαχρονικά εντυπωσιακή απόδειξη γι’ αυτό: ο Αλ Καπόνε, τον οποίο παρότι κυνηγούσαν με όλες τους τις δυνάμεις οι του κοινού εγκλήματος, τελικά μόνο η εφορία κατάφερε να τον «τσιμπήσει».
Στη χώρα μας, από την άλλη πλευρά, ισχύει το ακριβώς αντίθετο με τη φοροδιαφυγή και τις σχετικές οικονομικές απάτες να αποτελούν διαχρονικά τη μεγαλύτερη γάγγραινα της δημόσιας διοίκησης και το ελληνικό κράτος πάντοτε να μπαίνει μέσα, αφού όποιος ήθελε ξεγλιστρούσε (πολλές φορές ξεδιάντροπα και σε κοινή θέα) όσες φορές ήθελε...
Θα μου πείτε πού τα θυμήθηκα τώρα αυτά; Η επικαιρότητα με αναγκάζει.
Αν θα ήταν δυνατόν με κάποιο μαγικό τρόπο (γιατί είπαμε, εδώ είναι Ελλάδα και όχι ΗΠΑ) να αποκαλυπτόταν το πραγματικό πόθεν έσχες του Γιώργου Τράγκα, κάποιοι θα έτρεμαν (όσοι του τα έδωσαν υποκύπτοντας στην «εκβιαστική δημοσιογραφία» που ασκούσε) κάποιοι θα ντρέπονταν (οι φανατικοί οπαδοί του που τον πίστεψαν ως εξυγιαντή του δημόσιου βίου και τιμωρού των διεφθαρμένων), και κάποιοι άλλοι θα γίνονταν έξαλλοι για όλους εκείνους που... έπεσαν από τα σύννεφα.
Εκείνο που εμένα με τρελαίνει, είναι πως για κάτι που όλοι υποπτευόμασταν και σιγοψιθυρίζαμε, οι εντεταλμένοι κρατικοί φορείς να ελέγξουν τον παράνομο πλουτισμό και την φυγάδευση τεράστιων ποσών στο εξωτερικό, έκλειναν τα μάτια συνειδητά ή -στην καλύτερη περίπτωση- κοιμούνταν τον ύπνο του… ευθυνόφοβου πλην καλοπληρωμένου δημόσιου λειτουργού.
Ακόμη και τώρα, που η χιονοστιβάδα των αποκαλύψεων βρόμισε τον τόπο, τα ακούμε όλα εκτός από το ότι «ξεκινά μια έρευνα για το τι έπραξαν όσοι είχαν αρμοδιότητα να ελέγξουν, να ψάξουν, να χρεώσουν, να αποδώσουν ευθύνες.
Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται κι έτσι, όλοι τώρα αποχρεώνονται τον Τράγκα. Και όσοι τον εξύψωναν και εκείνοι που τον πλήρωναν -είτε με δικό τους είτε με κρατικό χρήμα.
Δεν ξέρω αν θα βγει άκρη στην συγκεκριμένη περίπτωση ή θα κολλήσει και αυτή η υπόθεση στα γνωστά τελματωμένα γρανάζια των απίθανων ελεγκτικών μηχανισμών και της βραδυπορούσας κι έμπλεης αφορμών διαρκών παρατάσεων κι αναβολών ελληνικής δικαιοσύνης.
Εύχομαι το πρώτο, αλλά ειλικρινά σας λέω, φοβάμαι πως θα συμβεί το δεύτερο.
Και για να καταδείξω πόσο λάθος είναι όλο το σύστημα, θυμίζω πως αυτή την εβδομάδα είχαμε και τη σύλληψη του δημοσιογράφου Αντώνη Δελατόλα για φορολογικούς λόγους. Ξεκαθαρίζοντας πως ουδεμία σχέση έχει με πρακτικές... Τράγκα, να πω πως δύο φορές κλήθηκε δι’ υπόθεσή του στις φορολογικές αρχές αλλά δεν εμφανίστηκε, με αποτέλεσμα να εκδοθεί εις βάρος του ένταλμα συλλήψεως για φοροδιαφυγή σε βαθμό κακουργήματος …
Αυτό που με εντυπωσιάζει, είναι το αίσθημα κάποιων ισχυρών, ότι είναι υπεράνω των νόμων, των ελέγχων και της δικαιοσύνης. Ότι δεν τολμά να τους «αγγίξει» κανείς και πως ό, τι και να γίνει, με ένα τηλέφωνο θα καθαρίσουν.
Οψόμεθα.
* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 11/12.06.2022