Η άγρια, απρόκλητη και οργανωμένη δολοφονία του 19χρονου φοιτητή Άλκη Καμπανού από ομάδα 12 συνδεσμιτών του ΠΑΟΚ, έσκισε την αθλητική ζωή της πόλης στα δύο: στο πριν και στο μετά.
Αυτό το μετά είναι γεμάτο με απέραντη λύπη, οργή και δίψα για δικαιοσύνη.
Καθώς κοντεύει η πρώτη θλιβερή επέτειος, γυρίζω πίσω και θυμάμαι.
Επί μήνες, δεν υπήρξε μέρα που να μην περάσω από το σημείο ανάμεσα στο σχολείο και σε κείνα τα μοιραία σκαλοπάτια.
Στεκόμουν περίπου ένα τέταρτο διαβάζοντας σημειώματα, ακουμπώντας ένα λουλούδι, ένα κερί, μιλώντας ψιθυριστά με γνωστούς και αγνώστους που βρίσκονταν εκεί, παρακινημένοι από μια ανάγκη σαν τη δική μου.
Δεν υπάρχουν λόγια για να μεταφέρουν τον πόνο και τη συγκίνηση, το δέος που νιώθει κανείς σε κείνο το δρομάκι: στην οδό Αλκιβιάδη Καμπανού, ακόμα και σήμερα. Περάστε για λίγο από κει και θα το καταλάβετε.
Αυτές τις μέρες διεξάγεται η δίκη των 12. Εκφράζω την ελπίδα αλλά και τη βεβαιότητα ότι θα αποδοθεί δικαιοσύνη και ο καθένας από αυτούς θα λάβει την ποινή που αρμόζει τόσο στο μέγεθος του εγκλήματος όσο και στη δική του συμβολή στο οργανωμένο αυτό σχέδιο.
Αναμφίβολα την παρακολουθούμε με μεγάλη προσοχή και με μεγάλο σεβασμό στους δύο υπέροχους γονείς ενός υπέροχου παιδιού που κάποιοι αποφάσισαν να του στερήσουν τη ζωή επειδή ήταν Άρης.
Αδιανόητα πράγματα.
Η δίκη θα τραβήξει πολύ και εμείς θα σεβαστούμε κάθε πτυχή της.
Αυτό που δεν πρόκειται να σεβαστούμε είναι τα διάφορα πανό που ανεβαίνουν σε συγκεκριμένο γήπεδα, συνθήματα που ακούγονται στα ίδια αυτά γήπεδα, καθώς και πράγματα που γράφονται σε τοίχους της πόλης μας και όλα μαζί επικροτούν τους δολοφόνους του Άλκη. Πρόκειται για βαρβαρότητα, χυδαιότητα και ένα νέο έγκλημα εν εξελίξει.
Επιπλέον δεν θα σεβαστούμε ποτέ αυτούς που συστηματικά γεμίζουν με μίσος τις ψυχές των ανθρώπων και τους στέλνουν σε έναν πόλεμο που μαίνεται στο ψυχοπαθητικό τους σύμπαν. Είναι βαθιά μου πεποίθηση ότι το χυμένο αίμα του Άλκη θα δικαιωθεί όχι μόνο με την τιμωρία των δολοφόνων του.
Αυτό είναι το στοιχειώδες.
Η πραγματική και μεγάλη δικαίωση θα είναι το όμορφο πρόσωπό του και το ωραίο του όνομα να γίνουν ένα σύμβολο παντοτινό. Ένα σύμβολο ενότητας, καταλαγής, ειρήνης, αποδοχής του αντιπάλου.
Ήδη μνημονεύεται με τρόπους απίστευτα συγκινητικούς από αθλητές, συλλόγους, οπαδούς ακόμα και έξω από τα σύνορα της Ελλάδας.
Αρειανοί και μη, Θεσσαλονικείς και μη, φίλαθλοι και μη, θα φροντίσουμε ο Άλκης μας να μην ξεχαστεί ποτέ!
ΑΛΚΗ ΖΕΙΣ!
* Δημοσιεύτηκε στη «ΜτΚ» στις 29.01.2023