Ο όρος αβδηριτισμός προέρχεται από το όνομα του μυθικού ήρωα Άβδηρου, προς τιμή του οποίου, ο φίλος του Ηρακλής ίδρυσε την ομώνυμη πόλη στη Θράκη, κοντά στη λιμνοθάλασσα του Πόρτο Λάγος. Κατά τον Ηρόδοτο ο αβδηριτισμός αποτελούσε συνώνυμο της ανικανότητας στη διαχείριση των δημοσίων πραγμάτων, της ακρισίας, της επιπολαιότητας.
Η αφροσύνη των Αβδηριτών είχε γίνει παροιμιώδης και αποδίδονταν στο γεγονός ότι για να εξασφαλίσουν οι Αβδηρίτες πόσιμο νερό, αντί πρώτα να το αναζητήσουν και να διασφαλίσουν την επάρκειά του ώστε να το μεταφέρουν στη συνέχεια στην πόλη τους, εκείνοι προκατασκεύασαν μία μεγαλόπρεπη κρήνη, ξοδεύοντας όλα τα χρήματα που είχαν συγκεντρώσει για την ύδρευση της πόλης τους και έτσι τους έμεινε μόνο η κρήνη, χωρίς σταγόνα νερό.
Θυμήθηκα όλα αυτά περπατώντας το ηλιόλουστο σαββατοκύριακο στη Νέα Παραλία και φτάνοντας ως το ύψος του Μεγάρου Μουσικής. Εκεί αντίκρισα το περίφημο πάρκινγκ για ποδήλατα το οποίο δημιούργησε πριν από κάποιες μέρες ο δήμος Θεσσαλονίκης.
Πρόκειται για το τμήμα του αύλειου χώρου όπου λειτουργούσε παλαιότερα λυόμενο σχολείο στον οποίο ο δήμος “φύτεψε” μερικές εκατοντάδες μεταλλικές κατασκευές για να μπορεί να κλειδώνει κάποιος το ποδήλατό του.
Το... πρωτοποριακό αυτό πάρκινγκ ήταν φυσικά άδειο, όπως άδειο είναι όλες τις ώρες, όλες τις μέρες από τότε που άρχισε να λειτουργεί, και είναι απολύτως λογικό.
Όποιος θέλει να κάνει ποδηλατάδα στη Νέα Παραλία κατεβαίνει με το ποδήλατό του, κάνει τη βόλτα του και επιστρέφει στο σπίτι του χωρίς να χρειάζεται να κάνει χρήση του πάρκινγκ. Αλήθεια, πιστεύουν στο δήμο ότι υπάρχει περίπτωση, έστω και ένας Θεσσαλονικιός να αφήσει εκεί το ποδήλατό του, ακόμη και για ένα βράδυ; Σε έναν χώρο απόμερο και αφύλακτο; Αστεία πράγματα.
Όμως, απ' ό,τι κατάλαβα από την ανάρτηση του έως πρόσφατα τεχνικού συμβούλου του Κωνσταντίνου Ζέρβα, του Δημήτρη Μήτρου ο οποίος παραιτήθηκε για να είναι υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος, η όλη ιδέα του πάρκινγκ βασίστηκε στη λογική του «park and ride για όσους θέλουν να χρησιμοποιήσουν τον νέο ποδηλατικό άξονα μήκους 6χλμ από το Μέγαρο Μουσικής έως τον Νέο Σιδηροδρομικό Σταθμό».
Δηλαδή, σύμφωνα με τον οραματιστή κ. Μήτρου, θα έρχεται κάποιος με το αυτοκίνητό του ως εκεί, θα το παρκάρει στα τρία ελεύθερα πάρκινγκ τα οποία δημιούργησε πρόσφατα ο δήμος, θα κατεβάζει το ποδηλατάκι του προκειμένου να κάνει τη βόλτα του ή να πάει στη δουλειά του, αρκεί αυτή να βρίσκεται κατά μήκος του παραλιακού άξονα.
Στη συνέχεια βεβαίως, θα επιστρέφει, θα φορτώνει το ποδήλατό του στο αυτοκίνητο και θα φεύγει. Συνεπώς, ακόμη και εάν αυτό το ευφάνταστο, στη σύλληψή του, σχέδιο έχει κάποια ψήγματα ρεαλισμού, σε τι ακριβώς χρησιμεύουν οι θέσεις στάθμευσης για ποδήλατα; Χώρια βεβαίως που σχεδόν όλες οι θέσεις στα τρία πάρκινγκ που έκανε ο δήμος είναι κατειλημμένες από μόνιμους κατοίκους της περιοχής.
Πέραν αυτού όμως, για να επιστρέψουμε στους Αβδηρίτες, ένα τέτοιου μεγέθους πάρκινγκ ποδηλάτων έχει νόημα εάν προηγουμένως έχεις φροντίσει να αναπτύξεις ένα υποτυπώδες έστω, δίκτυο ποδηλατοδρόμων.
Με εξαίρεση όμως τον παραλιακό άξονα, πουθενά αλλού δεν υπάρχει ποδηλατόδρομος. Και κάποιοι που είχαν λειτουργήσει ένα διάστημα, σποραδικά, χωρίς διασύνδεση μεταξύ τους (Λ. Στρατού, Αγγελάκη κ.λπ.), έχουν σχεδόν πλήρως απαξιωθεί. Για να μην θυμηθώ το φιάσκο των υποτιθέμενων ποδηλατόδρομων στην Κ. Καραμανλή, ιδέα και αυτή του κ. Μήτρου, οι οποίοι ευτυχώς ακυρώθηκαν πριν να θρηνήσουμε κάποιον/α ποδηλάτη/σσα.
Είναι λοιπόν προφανές ότι, όπως οι δήθεν ποδηλατόδρομοι της Κ. Καραμανλή έτσι και το περίφημο πάρκινγκ ποδηλάτων στο Μέγαρο Μουσικής δεν είναι παρά ένα πυροτέχνημα, αυτή τη φορά καθαρά προεκλογικό.