Πέρασαν δέκα χρόνια από το θάνατο του ομότιμου καθηγητή νεοελληνικής γλώσσας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και εμπνευσμένου παιδαγωγού Χρίστου Λ. Τσολάκη (έφυγε στις 30 Ιουλίου 2012) και ο λόγος του ακούγεται όσο ποτέ στο παρελθόν ζωντανός και επίκαιρος.
Κάθε χρόνο λοιπόν τέτοιες μέρες θυμόμαστε τον αξέχαστο παιδαγωγό ο οποίος κατά την ταπεινή μας γνώμη λείπει περισσότερο από τις γενιές που έρχονται χωρίς να τον έχουν γνωρίσει- στις οποίες ακούραστα θα τόνιζε μια διαχρονικής αξίας ρήση του, ότι «ο κάθε μαθητής είναι μια μοναδική προσωπικότητα. Το μυαλό του παιδιού δεν είναι δοχείο για να στριμώχνεις εκεί άχρηστες γνώσεις αλλά σπίρτο για να το ανάψεις. Για να χτίσεις με τις αστείρευτες δυνάμεις που θα απελευθερωθούν, τον δημιουργικό άνθρωπο του μέλλοντός μας».
Ο Χρίστος Λ. Τσολάκης υπήρξε παθιασμένος δάσκαλος. Ζούσε και ανέπνεε για τη σχολική τάξη. Είχε την τύχη πριν γίνει πανεπιστημιακός να περάσει από την αίθουσα της μέσης εκπαίδευσης όπου έχτισε σχέσεις αγάπης και συνεργασίας με αναρίθμητους καθηγητές και μαθητές, οι οποίοι σήμερα έχουν να χαίρονται διότι «είχαν δάσκαλο τον Τσολάκη».
Στην εποχή της απροσωπίας και της απαξίωσης της σχολικής πράξης λόγω στείρας απομνημόνευσης , αυτά φαίνονται μακρινά αλλά και τόσο ανεκτίμητα…