Μέρος ενός απρόσμενου… «group therapy» έχει τη δυνατότητα να γίνει το κοινό της Θεσσαλονίκης μέσα από την παράσταση «Να σου πω μια ιστορία» που ετοιμάζεται να επισκεφθεί και πάλι την πόλη μας και το Metropolitan Urban Theater.
Η μακρόχρονη σχέση του θέατρου με την ψυχανάλυση τίθεται κυριολεκτικά επί σκηνής και το ομότιτλο εμβληματικό έργο του Χόρχε Μπουκάι παίρνει σάρκα και οστά για να μας ταξιδέψει… στα μύχια της ψυχής μας.
Ο Ντέμιαν, ένας ανήσυχος νέος που επιθυμεί να ανακαλύψει τον εαυτό του, οδηγείται στον εκκεντρικό θεραπευτή Χόρχε που τον ωθεί να αντιμετωπίσει τη ζωή του, δίνοντάς του απαντήσεις στα ερωτήματά του με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Σε κάθε τους συνάντηση ο Χόρχε αφηγείται στον Ντέμιαν «μια ιστορία, μια βαθιά ανθρώπινη αλληγορία, την οποία είτε αντλεί από την λαϊκή προφορική παράδοση και μυθολογία, είτε την επινοεί με τη φαντασία του».
Οι ιστορίες του Χόρχε ζωντανεύουν γλαφυρά, ενώ ηθοποιοί και θεατές γίνονται αμοιβαία κομμάτι μιας ιδιάζουσας και απρόοπτης «θεραπείας».
Στα παπούτσια του νεαρού Ντέμιαν, μπαίνει ο Δημήτρης Πλειώνης, υπογράφοντας παράλληλα και την σκηνοθεσία της παράστασης. Μιλώντας στη «ΜτΚ», εξομολογείται πως η δραματοποίηση του αριστουργήματος του Μπουκάι προέκυψε όταν ο ίδιος ξεκίνησε το δικό του ψυχοθεραπευτικό ταξίδι πριν από τρία χρόνια και περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο το κοινό θα συμμετάσχει σε μία μοναδική «συνεδρία» που μας αφορά όλους:
«Η παράσταση έγινε με αφορμή το ότι πριν τρία χρόνια ξεκίνησα ψυχοθεραπεία. Ένα σημαντικό συμβάν συνέβη στη ζωή μου και αποφάσισα να κάνω κάτι που έλεγα ότι ήθελα πολλά χρόνια αλλά δεν έπαιρνα την απόφαση να το κάνω. Η επαφή μου με την ψυχοθεραπεία ήταν ένα δώρο και μία μεγάλη βοήθεια. Παράλληλα, εκείνη την περίοδο διάβαζα το βιβλίο του Μπουκάι και ήθελα να δώσω στον κόσμο να καταλάβει ότι είναι πολύ σημαντικό να έχουμε την εβδομαδιαία επαφή με έναν ψυχοθεραπευτή γιατί είναι μία ανάγκη όπως όλες οι άλλες. Όταν έχουμε ένα πρόβλημα στο σώμα μας θα απευθυνθούμε στον αντίστοιχο γιατρό άρα όταν έχουμε ένα θέμα με την ψυχή μας πρέπει να επισκεφθούμε έναν ψυχολόγο όχι για να μας λύσει τα θέματα που έχουμε αλλά για να μας κάνει να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και να μας βρει ένα τρόπο να τα διαχειριζόμαστε.
Στο έργο ο ήρωας μιλά στον ψυχοθεραπευτή για θέματα που όλοι έχουμε κληθεί να αντιμετωπίσουμε όπως οι ενοχές, ο φόβος του θανάτου και τα ψέματα που μας περιβάλλουν. Αυτή η ταύτιση του κοινού είναι και η συμμετοχή του στην παράσταση».
Η σύνδεση της ψυχοθεραπείας με την ψυχική νόσο ήταν ένα κυρίαρχο ταμπού για πολλά χρόνια. Σήμερα το στερεότυπο αυτό έχει αρχίσει να καταρρέει μιας και όλο και περισσότεροι άνθρωποι αναζητούν την ψυχολογική στήριξη ή στρέφονται προς την ψυχανάλυση προκειμένου να εξερευνήσουν το μέσα τους. Με αφορμή το έργο που πραγματεύεται, μεταξύ άλλων, τη μοναδική σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε θεραπευτή και θεραπευόμενο, ο ηθοποιός θυμάται την πρώτη φορά που εξέφρασε την ανάγκη για ψυχοθεραπεία και εξηγεί γιατί ο καφές με φίλους δεν μπορεί να φορέσει τον μανδύα της συνεδρίας:
«Όταν είπα για πρώτη φορά στον πατέρα μου ότι θέλω να πάω στον ψυχοθεραπευτή με ρωτούσε αν είμαι τρελός. Θέλω να πιστεύω ότι τα τελευταία χρόνια δεν είναι ταμπού το να απευθυνθείς σε κάποιον ειδικό. Η ψυχοθεραπεία είναι μία διαδικασία κατά την οποία βρίσκουμε έναν άνθρωπο που ταιριάζουμε, επικοινωνούμε μαζί του και μπορούμε να του μιλήσουμε. Οι περισσότεροι χρησιμοποιούμε το άλλοθι των φίλων που μας ακούνε στον καφέ για να μην πάμε στον ψυχοθεραπευτή αλλά ο φίλος ή ο σύντροφός δεν είναι ο αντικειμενικός άνθρωπος που μπορεί να μας ακούσει και να μας κατευθύνει χωρίς να κάνει δικές του προβολές. Για μένα κάθε φορά που φεύγω από την ψυχοθεραυπεύτριά μου νιώθω μία λύτρωση και νιώθω ότι μου φεύγει ένα βάρος. Πάντα πας με μία αφορμή αλλά όσο περνάει ο καιρός ανακαλύπτεις όλο και περισσότερα πράγματα για τον εαυτό σου, για το τί σου συμβαίνει και κυρίως γιατί σου συμβαίνει. Μπορείς να εξελιχθείς μέσα από αυτό».
Ανάμεσα στις ιστορίες του βιβλίου που ζωντανεύουν επί σκηνής ο Δημήτρης Πλειώνης ξεχωρίζει τη δική του αγαπημένη αλληγορία του Μπουκάι. Πρόκειται για μία ιστορία που σίγουρα οι αναγνώστες του βιβλίου θα ανακαλέσουν στη μνήμη τους με το ηθικό δίδαγμα να μην είναι άλλο από το να τολμάμε… να πετάξουμε ακόμα και υπό τον φόβο της πτώσης.
«Υπάρχει μία ιστορία στο βιβλίο η οποία μας λέει ουσιαστικά ότι όλοι οι άνθρωποι έχουμε φτερά και πρέπει να τα χρησιμοποιήσουμε αλλά πρέπει να ξέρουμε ότι μπορεί και να πέσουμε. Το θέμα είναι όμως ότι αν δεν τα χρησιμοποιήσουμε θα μείνουμε για πάντα στο περπάτημα, στο έδαφος. Μας μαθαίνει πως όλα στη ζωή είναι ένα ρίσκο και χρειάζεται τόλμη. Ξέρεις ότι πετώντας μπορεί να γκρεμοτσακιστείς αλλά δεν έγινε τίποτα γιατί αν ξαναπροσπαθήσεις θα πετάξεις ξανά και ίσως πας και πιο ψηλά. Είναι μία κομβική ιστορία για μένα και με συγκινεί γιατί πιστεύω ότι πρέπει να τολμάμε, να κάνουμε όσα θέλουμε, να αντιμετωπίζουμε τους φόβους μας, αυτό είναι η ζωή», αναφέρει ο ηθοποιός για να καταλήξει πως το ρίσκο είναι ένα αναπόσπαστο στοιχείο της ζωής όλων και ειδικά των καλλιτεχνών: «Όποιος επιλέγει να γίνει καλλιτέχνης δεν έχει τη σιγουριά του μισθού κάθε μήνα και ξέρει ότι τη μία χρονιά μπορεί να πάει πολύ καλά και την επόμενη να στερηθεί πολλά πράγματα. Θέλει γερά νεύρα, υπομονή, επιμονή και πίστη. Μπορεί να μην γεμίζουν συνεχώς τα χέρια σου αλλά γεμίζει η ψυχή σου».
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
«Να σου πω μια ιστορία» του Χόρχε Μπουκάι
Παραστάσεις: Σάββατο 14 Μαΐου και Κυριακή 15 Μαΐου 2022
Metropolitan Urban Theater (Βας. Όλγας 65 & Φλέμινγκ 2, Φάληρο, Θεσσαλονίκη, τηλ. 2311 284773)
Προπώληση: viva.gr & καθημερινά στο ταμείο του θεάτρου
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 30.04-01.05.2022