Ήταν 22 Ιουλίου του 1987 όταν η θερμοκρασία άρχιζε να ξεφεύγει πολύ πάνω από τα φυσιολογικά για την εποχή επίπεδα.
Σε πολλές περιοχές της Ελλάδας το θερμόμετρο ξεπέρασε τους 40 με 45 βαθμούς Κελσίου και δεν έδειχνε σημάδια υποχώρησης μέχρι και τις 28 του μήνα.
Η μεγάλη διάρκεια αυτού του κύματος καύσωνα, που ακόμη και τις βραδινές ώρες δεν έπεφτε κάτω από τους 30οC, έμελλε να οδηγήσει στο θάνατο περισσότερους από 1.000 ανθρώπους, κυρίως ηλικιωμένους και ανθρώπους με προβλήματα υγείας.
Πολλοί ήταν εκείνοι που στάθηκαν τυχεροί και βρήκαν καταφύγιο σε κάποια παραθαλάσσια περιοχή, όμως δεν είχαν όλοι την ίδια ευκαιρία για να γλιτώσουν από τη θερμή επιδρομή.
Το κλίμα ακόμα πιο βαρύ για την Αθήνα, όπου η πυκνή δόμηση της πόλης και η επικράτηση του τσιμέντου έχουν εμποδίσει κάθε ευκαιρία για ανάσα. Το κλιματιστικό, μπορεί σήμερα να φαντάζει αυτονόητο όμως το 1987 είναι σχετικά άγνωστο για τα δεδομένα της εποχής ή βρίσκεται σε σπίτια λίγων. Στις 25 Ιουλίου οι νεκροί έχουν ήδη αγγίξει τους 300 και η χώρα κηρύσσεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Οι αποπνικτικές μέρες που θα ακολουθήσουν μοιάζουν με σκηνές δραματικής ταινίας.
Οι πληροφορίες που μεταδίδουν τα μέσα της εποχής αποτυπώνουν την κατάσταση. Οι θάλαμοι νοσηλείας των νοσοκομείων γεμίζουν ασφυκτικά από πολίτες που ζητούν ιατρική βοήθεια, ενώ ο αριθμός των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους από τις φονικές θερμοκρασίες αυξάνεται σε ακραίο βαθμό, τόσο ώστε οι αρμόδιοι φορείς να αναγκαστούν να επιστρατεύσουν μέχρι και βαγόνια του ΟΣΕ, μετατρέποντάς τα σε νεκροτομεία. Εικόνες τραγικές και πρωτόγνωρες κυριαρχούν στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων.
Έπειτα από 7 μέρες συνεχόμενου καυτού μαρτυρίου η θερμοκρασία παρουσιάζει πτώση, όμως το κακό είχε ήδη γίνει με τις επίσημες πηγές να αναφέρουν το σοκαριστικό αριθμό των 1.300 νεκρών από θερμοπληξία, εκ των οποίων οι 1.115 σημειώθηκαν στην Αττική.
